Czarna Dziura Wszechświata

 

Jest mnóstwo rzeczy nad którymi nigdy się nie zastanawiałam. 

Chyba większość z nas tak ma. Płyniemy przez życie popychani przez wichry przypadków, zdarzeń, wypadków. Ogarniamy to wszystko w oczekiwaniu na następne niespodzianki, próbując jakoś zminimalizować straty. I jak osiołek widząc przed sobą marchewkę na patyku, liczymy na Nadzieję. 
Największe oszustwo Wszechświecie, ale jakie ładne...
I jak pięknie nas ustawia w jednym miejscu, zamraża w oczekiwaniu, odbiera możliwość działania.
Choć oczywiście można Nadziei użyć inaczej, ale to trudne. 
Bo wtedy trzeba coś robić. Żyć i ponosić konsekwencje. A te nieprzyjemne, mogą spowodować, że utracimy kruchą i wiotką Nadzieję. Ups....

Budowałem na piasku
I zawaliło się.
Budowałem na skale
I zawaliło się.
Teraz budując zacznę
Od dymu z komina.

Leo Staff, lekko zgorzkniały...

W pracy produkuję sprawozdania. Styczeń i luty to taki czas. Już dawno temu zorientowałam się, że we Wszechświecie istnieje wielka, Czarna Dziura. I kiedy klikam enter, bądź naklejam znaczek i wrzucam kopertę ze sprawozdaniami do skrzynki pocztowej, to one wszystkie lecą prościutko do tej Dziury.

Mijają horyzont zdarzeń i znikają bezpowrotnie. 

Choć ten rok jest dziwniejszy od innych, więc zastanowiłam się, czy te sprawozdania nie ominą Czarnej Dziury i jednak nie wrócą do mnie w formie tortu jak w slapstikowym filmie.

Trzeba podać GUSowi ile dni zamknięcia biblioteki było w tym roku. Niby proste. Dwa razy nas zamykali, na wiosnę, prawie dwa miesiące, na jesieni dwa tygodnie. Zgodnie z rozporządzeniami Góry. Pozostałą część czasu działałyśmy. Oczywiście maseczki, dezynfekcja, wietrzenie, dystans, kwarantanna książek, itp. 
Otóż to nie takie proste. Według GUSu biblioteka, która nie pozwalała na dostęp do półek (tylko obsługiwała bibliotekarka w przedsionku np.) liczy się jako zamknięta. Moje koleżanki w sąsiednim mieście, większym zdecydowanie, tak mają od wiosny. Nie wpuszczają. Czyli są zamknięte cały czas. Ja zdecydowałam wpuszczać po jednej osobie (zamaskowanej i odkażonej) do wypożyczalni, bo mała biblioteka jestem i tłoku u mnie nie ma nigdy. Więc oprócz przymusowego zamknięcia, według GUSu jestem otwarta cały czas. 
I to fajnie, co Wszechświecie?
Ale dyrektorka z sąsiedniego miasta boi się, że ktoś się do niej przyczepi, że cały czas zamknięta.

A ja zastanowiłam się...A jak się okaże, że tylko ja, w calutkiej Polszcze taka odważna, że się nie zamknęłam? I co wtedy? Reflektory Władzy oświetlą mnie w celu dania medalu, czy postawienia przed plutonem egzekucyjnym za narażanie życia czytelników?
Nie mam już złudzeń, ogólna sala w Psychiatryku to nasze obecne miejsce pobytu.

Ostatnio Miasteczko żyło historią, która wydarzyła się na parkingu przed sklepem. Otóż PewnaPani wybrała się na zakupy. Zamaskowana i zdezynfekowana wzięła wózek i ruszyła do sklepu. A ze sklepu wychodził PewnienPan. PewnienPan nie miał wózka, zakupy tachał w reklamówce. I nic by się nie zdarzyło, ale PewnaPani zdecydowała się nieść kaganek pandemicznej oświaty i słusznego oburzenia. Mając za sobą całą potęgę Władzy Kraju Naszego i nie tylko, wielkich teczek z obostrzeniami, autorytetów naukowców, lekarzy i genetyków na całym świecie oraz Wielkiej Narodowej Telewizji, ostro szurnęła do PewnegoPana, że jest bez maseczki. 

PewnienPan nie jest gadułą, więc powiedział, że on nie musi.

PewnaPani odparła, że wszyscy muszą. 

PewnienPan odparł, że nie, nie wszyscy. On nie musi i ma na to papiery.

To było ostrzeżenie. 

Ale PewnaPani nie zrozumiała i zablokowała PewnegoPana wózkiem w celu udzielenia mu lekcji sanitarno-epidemiologicznej, bądź też wezwania policji...nie wiadomo.

Bo w tym momencie zablokowany i szturchnięty wózkiem PewienPan zamachnął się i torbą z zakupami przylał PewnejPani w twarz, aż kobieta upadła i nogami się nakryła. A on spokojnie poszedł do domu.

PewnaPani z płaczem pobiegła na policję.

PewnegoPana wezwano do wyjaśnień, stawił się, wyjaśnił i dostał pouczenie. Nie bić nikogo.

Bo PewnienPan jest PanemWariatem i naprawdę NIE MUSI ;)

Przyznam, że obśmiałam się jak norka, bo ja znam PanaWariata, wszyscy go znamy.

Jeśli się go nie zaczepia, on też nie zaczepia.

I nie wiem w tym momencie, kto bardziej jest wariatem, PanWariat z papierami czy my wszyscy?

Pozdrawiam Wszechświecie, twoja Prowincjonalna Bibliotekarka, z papierami!