Kaganek i kaganiec Wszechświecie

Moja czytelniczka, PrawdziwaPolka, wreszcie zaczęła wychodzić z domu.
KolegaWirus tak mocno  ją wylogował z rzeczywistości mojej, że w zeszłym maju wziąwszy trzy tomy Jasienicy, znikła. PrawdziwaPolka jest emerytowaną pielęgniarką, można by powiedzieć, że jako medyczna, wie lepiej. No tak nie do końca...
Pojawiła się niedawno, zamaskowana, zlała się płynem odkażającym i z rękoma w górze, jak chirurg przystępujący do operacji, udała się na poszukiwania między regały, oczywiście dział: historia. Od dawna nie polecam jej nic, bo nie trafiałam zupełnie. Brała książki dwoma palcami, zdenerwowana, mimo zapewnień o kwarantannie książek. W końcu jakoś wybrała sobie trzy, wyjęłam karty, poszła.

Zdziwiłam się widząc ją dwa dni później, ale wrzuciła tylko jedną książkę do pudełka "zwroty" i powiedziała:
- ja ją zwracam, nie zauważyłam, że to jest z "Biblioteczki Wyborczej", nawet jej nie będę otwierała...
Włożyła w wypowiedź sporo złości, okręciła się na pięcie i poszła.
Dlatego nic jej nie polecam, złość powinna trafiać we właściwego adresata, w tym wypadku w nią samą.

Mam KoleżankęJolę (pozdrawiam :) literaturofilkę. Uwielbia czytać, uwielbia rozmawiać o książkach, uwielbia szukać książek. Oddaje się tej pasji namiętnie i z wielkim zapałem. Myślę, że trochę ją zawodzę, bo  jako bibliotekarka powinnam tak samo pasjonować się literaturą. A ja jakoś nie.
Czytam teraz mniej niż kiedyś. Zmieniły się moje gusta czytelnicze. Przestałam zupełnie czytać książki z tzw. wyżej półki, nie chcę już wielkich dramatów pisanych wspaniałym  językiem. Nie dla mnie Myśliwski, Tokarczuk, Lunde. Czytam lekkie, przyjemne rzeczy. Czytam też o poznawaniu siebie, o innych warstwach rzeczywistości, rzeczy, po które nie sięgnęłabym kiedyś. Nawet nie poczułam kiedy to się zmieniło, a przyszło tak naturalnie...

Wraz z tym przyszło też zrozumienie, że każda książka jest ważna. Każda, najgłupszy Harlequin też. Nawet w tych słodkich jak ulepek historiach, są rzeczy potrzebne. Czułe pocałunki, drinki na plażach, książę na białym koniu ratujący z opresji, cudne uczucie spokoju, oddania kontroli, bezpieczeństwa i zaopiekowania. Przez chwilę to mamy w sobie, w sercu...cukierkowa chwila w potoku męczącego, przebodźcowanego życia. Prawdziwa, bo w nas.

Kiedy wprowadzono pierwsze zamknięcie, rok temu, po ogarnięciu strachu odkryłam, że czuję ulgę. Trudno było to wyłapać w emocjach i zdarzeniach, ale byłam wtedy na grupie powarsztatowej z neuroświadomości na FB. Rozmawialiśmy tam sobie, wspierając się i dalej pracując z mikroneuro ćwiczeniami. Ludzie zaczęli mówić o dziwnej uldze jaką czują z powodu niechodzenia do pracy, z powodu bycia w domu, robienia tego, na co mają ochotę. Mimo strachu i zamieszania cieszyli się, że mogą spać ile chcą, że mogą malować, czytać, albo leżeć na kanapie i nic nie robić. Ulga ta pomieszana z poczuciem winy, wstydem, lękiem, zdziwieniem i ogólnym bałaganem z zewnątrz, naprawdę była jakby nie na miejscu. Ale BYŁA.
Prowadzący grupę Oleg, sam lekko zdziwiony, powiedział wtedy, by się przyjrzeć, do czego wcześniej zmuszaliśmy siebie. Jakie przekonania nas napędzały. Jakie sobie stawialiśmy poprzeczki, co robiliśmy sami sobie, że teraz, kiedy nas zmuszono do odpuszczenia wszystkiego, nagle czujemy poluzowanie smyczy, na której sami się prowadzaliśmy i pozwalaliśmy się prowadzać innym.

Ciekawe doświadczenie. Ogromnie odkrywcze jak dla mnie. Bo okazało się, że ja spędziłam na kanapie około 5 miesięcy. Z powodu kręgosłupa zimą, a jesienią z powodu operacji. Nigdy nie miałam tyle wolnego. I dodatku mogłam bez poczucia winy, bo na serio byłam chora. Wtedy inaczej nie umiałam.
Wszechświat mi to dał w prezencie, o czym już pisałam.

Zostawiłam sobie z tego okresu sporo, zwłaszcza kanapę, poczucie wolności w wyborach czy umyć talerze, czy obejrzeć Bones. Przyjemny tumiwisizm w wielu sprawach dotyczących pracy, polityki, pandemii, dramatów dziejących się 2000 tyś kilometrów stąd, jak i tych obok. Nie ma to jak kontekst. Leżałam na kanapie, a świat i tak, beze mnie, grał dalej w swoje gry.
Okropne prawda?
Ale jakie wygodne:)

Jednak...
Mam wrażenie, że większość ludzi nie doszła do tego. Owszem, poczuli ową wstydliwą ulgę, ale pomylili się w ocenie skąd ona. Powiązali to z maseczkami, dezynfekcją, dystansem, szczepionkami. Ogólną narracją walki z KolegąW. Wspaniały pretekst by siedzieć w domu, nie oglądać ludzi, bo i tak się ich nie lubiło, pracować zdalnie bez oglądania nielubianego szefa i tej zołzy z sąsiedniego biurka. A w dodatku cała rodzina na kupie. Moja suczka bardzo lubi kiedy siedzimy wszyscy razem, a ona może ogarniać całą sforę. Kontrola podstawą zaufania, czy jakoś tak...
I tak walczymy z niewidocznym, bo widoczne nie miałoby tej siły.

Składam powoli do kupy to nowe doświadczenie. Uważnie patrzę, czego potrzebują moi czytelnicy w bibliotece. W jakie krainy chcą się udać, by uciec z rzeczywistości. Nie wiedzą, że te książkowe krainy, które ich przyciągają, pokazują im ich prawdziwe uczucia, te, które skrzętnie chowają przed sobą i światem.

Dlatego dbam o mój księgozbiór. Tak mogę pomóc.

Bibliotekarze mają moc, z której nie zdają sobie sprawy. Zagubieni w katalogach, w biurokracji, w wyścigu szczurów, bo i to się zdarza w bibliotekach, gubią sedno sprawy. 
Ludzi. 
Zawsze ludzi.
Biblioteka to miejsce, gdzie leczą się Dusze.
I nie my to robimy, robią to książki.
A my jesteśmy pośrednikami.
Pomagamy ludziom i książkom się znaleźć.

Trochę to trwało, nim to zrozumiałam.
Ale teraz bardzo sprawdzam, czy niosę kaganek czy kaganiec oświaty :)
Pomagam, bo każdy wybiera sam...
Więc niech ma w czym wybierać.

Pozdrawiam Wszechświecie, Twoja Bibliotekarka w niepewnych czasach, Prowincjonalna.