Wszechświecie, zemsta na wroga!

Siedzę w kółku.
Kółku terapeutycznym.
Na terapii grupowej.

Stara, 48-letnia baba. Się posadziłam. Nigdy w życiu nie myślałam, że dojdzie do takiego czegoś. Miałam plan na życie. Doskonały :-)
Podstawa brzmiała: wszystko inaczej niż rodzice.
Wszystko odwrotnie i będzie dobrze.
I ja nie będę taka jak mama.
Będę odwrotna :-)
I będzie dobrze :-)

No i siedzę w kółku.

Życie z alkoholikiem to nie przelewki. Jeśli ktoś słyszał o DDA, czytał o tym, jest DDA, to rozumie.
Strach jest codziennością. Wstajesz z nim, jesz śniadanie, idziesz do szkoły, wracasz, odrabiasz lekcje, kładziesz się, śpisz z nim, budzisz się...I tak na okrągło.
W rodzinie alkoholika nie ma nic, czego można się przytrzymać. Wszystko jest płynne, czeka się na to czy przyjdzie pijany, czy trzeźwy? Jak pijany, to wiadomo. A jak trzeźwy, to ulga jest króciutka, bo zaczynasz myśleć o tym, co jutro. Jutro pewnie znów się napije. W sumie lepiej jak przyjdzie pijany teraz, nie trzeba wtedy znów czekać, awantury uwalniają emocje, po tym jest troszkę lżej jednak. Dłuższa ulga.

Strach jednak dominuje. Przynajmniej w moim przypadku. I przenosi się na wszystkie sfery życia. Wszystkie. Szkoła, dom, ulica, sklep. Jest z tobą zawsze, mdlący, szary, napinający, męczący, wysysający każdy gram energii. Więc w ramach ratunku, ulgi, właściwie ratowania życia, zaczynasz wypierać. Walczyć z nim. Spychać go w otchłań niebytu. Nie chcesz go czuć.
Trudna walka. Ale się udaje. Naprawdę. Można go zepchnąć tak głęboko, że nie ma. Nie ma w głowie. A przecież właśnie o to chodzi.
Żeby nie było w głowie.

Jest taki etap również, że boisz się myśli, że on wylezie i znów będziesz musiała się bać. Strach strachem pogania. Ale, wierzcie mi, można i to stłumić.
Niewiarygodne, jak można być silnym, myśląc, że się jest słabym :-)

Jak ktoś ciekaw, może poczytać o DDA. Ja poczytałam w wieku lat 35. I doznałam kosmicznej ulgi. Nie jestem wariatką :-) Są tacy jak ja. To nawet ma nazwę. To nie moja wina. Jestem DDA.
Zajrzałam na fora, gdzie tacy biedacy jak ja spotykali się, poczytałam więcej. Na forach długo nie wytrzymałam, bo oni tam wszyscy też byli przecież DDA. Walili mi lustrem po oczach, czego jeszcze wtedy nie ogarniałam, ale bolało. To były i pewnie są nadal, smutne miejsca. Ale każdy etap potrzebny.
Pomyślałam nawet, że może pójdę do psychologa i spróbuję zapytać, jak sobie pomóc. Jakoś się zebrałam. Taka psycholog w ośrodku pomocy była, poszłam.
Powoli, nieskładnie wyłuszczałam problem. A ona mi z grubej rury walnęła: że rodzice to też ludzie, jestem dorosła, powinnam to zobaczyć. I wybaczyć.
Wyszłam od niej jak zbity pies.
Z takim poczuciem winy jak z Podlasia na Madagaskar. I z kiełkującą złością, że nie. NIE. Nikomu nie wybaczam. To mnie skrzywdzono. To ja cierpię. Ja mam prawo domagać się przeprosin. I zemsty.
I znów poczucie winy, bo przecież jestem dorosła, powinnam być lepszą i wybaczyć. I znów złość, że NIE.
Dysonans poznawczy.
Zgadnijcie co wygrało?
Oczywiście, że poczucie winy. To uczucie szlachetniejsze, o ironio :-)
Złość nie jest dobrym uczuciem. Brzydka jest, mroczna. Za nią stoi kupa innych pokracznych, oślizłych uczuć. Nie, nie będę taka ohydna. Nie patrzymy w tamtą stronę. Wybaczamy. Psycholog ma rację, ksiądz ma rację, inni ludzie mają rację, ja nie mam racji.
Mam przecież plan na życie.
Doskonały.
Wszystko odwrotnie.

I siedzę.
W kółku.

Siedzę już dłuższy czas, kilka miesięcy, gdy chłopak, nazwijmy go Stefan, wreszcie się otwiera i opowiada o swoim ojcu i dziadku. Dziadek wymaga, by jak wróci do domu, wszyscy byli na baczność. Nikt nie ma prawa siedzieć. Każdy ma być zajęty czymś pożytecznym, robotą.
W mojej głowie pojawia się wizja zestresowanej rodziny, małego chłopca, ze strachem czekających na dziadka. Na jego reakcję. I nagle czuję, rozumiem...i współczuję ojcu Stefana. Bo ja tam byłam, gdzie on. Jesteśmy tacy sami. A Stefan jeszcze nie chce tego widzieć. I tam też byłam. I jesteśmy tacy sami.
Wszyscy jesteśmy tacy sami.

I wszystko zależy od poziomu świadomości na jaki się już w drapałeś.
Zanim Stefan mi pokazał drogę do wybaczenia, musiałam jednak wejść w brzydkie, oślizłe uczucia. Przyznać się do nich. Przytulić je. Uznać za swoje. Oddać im sprawiedliwość.
Miałam prawo tak się czuć. I to nie było złe, to było MOJE.

I tak oto, chytrze :-), zapraszam w kierunku miłości bezwarunkowej z poprzedniego posta :-)
Łapie się ktoś na ten pociąg?
Że tak się zapytam przebiegle?

Pozdrawiam Wszechświecie, twoja chytra, przebiegła i podstępna Prowincjonalna Bibliotekarka ;-)