Małpie życie na planecie, Wszechświecie ;-)

No tak....dziś mi się przypomniało....

Nie pamiętam gdzie to przeczytałam, czy może usłyszałam, ale zapadło mi w pamięć.
I wstrząsnęło.
I kłuło długo w bucie.
Bo zachwiało posadą mojego świata i żałowałam przez jakiś czas, że to zobaczyłam. Wolałam nie widzieć. No cóż...

Taki podły eksperyment ludzie zrobili.
W dużej klatce zamknięto kilka małpek. Na środku klatki postawiono wysoki słup, na jego szczycie ustawiono talerz z owocami. Małpki posiedziały, zgłodniały i w końcu jedna, bardziej kumata, zaczęła włazić na słup, po owoce. I w tej chwili laborant zaczął polewać resztę małpek lodowatą wodą. Polewał do tej pory, aż tamta na górze najadła się i zlazła. Po jakimś czasie druga małpka zaczęła włazić na słup...Ale tym razem, jak to zobaczyły inne małpki, rzuciły się na nią i dostała bęcki. Próbowała włazić, znów bęcki. W końcu zrezygnowała. Siedzą.
Eksperymentator, Stephenson zwał się, postanowił wymienić jedną małpkę. Wyjął starą, wpuścił nową, a ta nowa oczywiście włazi po owoce :-) I co dostaje? Bęcki. W końcu rezygnuje. Wymienił następną, to samo. Nowe są bęckowane nawet przez tę, która właziła i jadła. Ale już nie włazi, bęckuje....
I tak wymienił wszystkie małpki.
Zostały same takie, które nigdy nie dostały zimnego prysznica, ale lały każdą, która próbowała wleźć po słupie do owoców.

Wszechświecie...czasem się zastanawiam, jak wiesz, nad sensem. SENSEM.

Patrzę na moich czytelników. Są różni. Każdy jest inny i niepowtarzalny.
Choć role społeczne mają powtarzające się: matki, żony, rolnicy, lekarze, przedsiębiorcy, emeryci, nauczyciele, sprzątaczki, bracia, siostry, wujkowie, rodzice, dziadkowie, menele, wierzący, niewierzący, politycy...można wymieniać mnóstwo, bo każdy ma przypisane do siebie mnóstwo etykietek.
Jakby tak wziąć małe, przylepne karteczki, ponapisywać na nich te etykietki i poprzyklejać na siebie, wszyscy chodzilibyśmy jak choinki, spod karteczek mało by nas było widać :-)
Bo wszystko mamy poetykietkowane.
Nie wierzycie?
Zacznijmy od nóg :-)
Jakie powinny być stopy? Nie za duże, nie za małe. Równe. Palce powinny być smukłe, albo ładnie zaokrąglające się, paznokcie owalne, niewrastające. Żadnych nagniotków, żadnych odcisków, żadnych halluksów. Gładkie pięty, nawilżona skóra. Latem malujemy paznokcie, bo widać. Pewnie niektórzy nawet zimą, bo o siebie trzeba dbać ;-) Kostki naszej nogi powinny być nieobrzęknięte. Ładny, łagodny łuk ma być. Łydki nie za grube, nie za cienkie, OGOLONE! Żadnych żylaków!!!
Dobra, więcej nie piszę, bo spojrzałam na moje stopy....
To tylko stopy i łydki, nawet do kolan nie dotarłam...a spod nalepek nie widać nogi :-)

Każdy mój czytelnik ma swoje upodobania czytelnicze. Po prawie 20 latach pracy znam je. Na wskroś. Bardziej niż oni sami. Co czasem utrudnia mi pracę.
Przychodzi PanRatunkowy, ma dyżury na karetce. Lubi książki przygodowe, z akcją, nie wymagające myślenia i kombinowania. Przewidywalne i lekkie. Trzech autorów ma ulubionych, płodnych wprawdzie, ale już starych, mało piszą. I kłopot. PanRatunkowy z magicznej trójcy nie chce wyjść.
Przychodzi i dusi :-) Staram się, podsuwam, kombinuję, a on chce, żeby było jak było. Tych trzech ma pisać, ja mam kupować, on ma czytać ciągle to samo. Bo choć to inteligentny facet, to niespecjalnie wierzy, że może coś zmienić w swoim życiu. Operuje na tym co zna.
Czyżby siedział w klatce z małpkami?

Mam taką czytelniczkę, PaniąDamę. PaniDama zawsze jak mantrę powtarza: pani mi da coś takiego mądrego, żeby coś wnosiło, coś uczyło. Nie lubię głupich książek czytać!
Lekko się na PaniDamie potknęłam. Bo dawałam poważne powieści, czasem coś z poradników psychologicznych, coś rozwojowego ...
A PaniDama robiła dobrą minę do złej gry, biedna. Brała co dawałam, nie miała odwagi. Aż w końcu wyłapałam, pomiędzy wierszami, w przekazie raczej niewerbalnym, że te książki to raczej nie. Danielle Steel raczej. Ona taka życiowa. I nie piszę tego z przekąsem, o nie :-) Absolutnie pani Steel jest życiowa, pięknie uruchamia emocje w czytelniczkach. Zwłaszcza takie, o których wolą nie wiedzieć, że je mają. Tak jak PaniDama. Teraz jesteśmy dogadane ;-)
PaniDama też siedziała w klatce z małpkami. I ma wyobrażenie jaka powinna być.
Ktoś jej wbęckował :-)

I afera na cmentarzu wybuchła. Bo tak się złożyło, że jak zaczęto nowy rząd grobów, to położyło się w nowych grobach trzech, całkiem młodych jeszcze mężów.
MążPrezes, lat 48, żona zadbana, śliczna, z wyższych, prezesowych sfer, spięta jak agrafka.
MążZłośnik, około 60 lat, żona nieprzyjemna, nerwowa, ale przy bliższym poznaniu zabawna.
MążOfiara, też około 60 lat, serio, ofiara. Żona go biła, biegała za nim z siekierą wokół domu. Wszyscy się jej boją w mieście. Ja też.
I one tam, pucując te groby, wykładając chodniczki, deliberując nad nasypem, który się osuwał z góry na groby ich mężów, spotykając się prawie co dzień, bo nawet ta straszna żona chodziła często, jakoś w tej żałobie i smutku się skleiły, niby inne, ale takie same :-)
I pięknie było, WDOWY.... a po roku ta, od MężaZłośnika wyszła za mąż ;-)
I dwie pozostałe ją wyklęły, zgodnie, razem ;-)
Bo już nie przychodzi. Zdradziła.
Jak ona może być szczęśliwa? Nie wypada, zwłaszcza, że dwie pozostałe boją się po to sięgnąć...
Wybęckowane jak nic.

I tak to...
Zlazłam do Piwnicy, takie tremo wyciągłam.  Było u nas w domku, fajna rzecz. Wysokie lustro na  środku i dwa lustra na skrzydłach. Można się obejrzeć od stóp do głów i jeszcze tył i boczki :-)
TO WYŚWIETLAJ- powiedziałam.
Bo ja wybęckowana i sama bęckowałam...czas zobaczyć.
I widzę.

Ale jeszcze zacytuję mądrzejszego ode mnie :-)

Don Miguel Ruiz- Cztery umowy.
"...Nazywam ten proces udomowianiem ludzi. Udomowienie to nauka, jak żyć i jak śnić. Dzięki niemu informacje z zewnętrznego snu przepływają do snu wewnętrznego, tworząc nasz własny system wierzeń i wartości. Najpierw uczymy dziecko nazw rzeczy: mama, tata, mleko, butelka. Dzień po dniu w domu, w szkole, w kościele, w telewizji mówią nam, jak żyć, jaki model zachowania jest właściwy. Zewnętrzny sen uczy nas bycia ludźmi. Mamy gotową koncepcję, czym jest kobieta i czym jest mężczyzna. Uczymy się również sądzić: sądzimy siebie, sądzimy innych ludzi, sądzimy naszych sąsiadów.
Dzieci udomawia się w taki sam sposób jak psa, kota czy jakiekolwiek inne zwierzę. Aby wytresować psa, karzemy go i nagradzamy. Tak bardzo kochane dzieci tresujemy w ten sam sposób..."

Jak to ogarnąć? Można NIE. Jeśli w tym "śnie planety" czujesz się dobrze, nic nie musisz. Żyj i ciesz się :-)
Jeśli jednak czujesz, tak jak ja, że coś nie gra...

Poprosiłam pół roku temu o pomoc Wszechświat, zaplątana, w chaosie dnia codziennego, nie miałam pojęcia gdzie iść. Zawołałam do GÓRY o wskazówkę, pomoc, cokolwiek.

I oto ona :-)

Don Miguel Ruiz JR- Ścieżka wolności.
"Wiedza stanowi największe wyzwanie dla osobistej wolności, ponieważ buduje wyobrażenie jakie masz o sobie. Pokonanie wiedzy oznacza stopniowe usunięcie kawałek po kawałku całej definicji, jaką dla siebie stworzyłeś. To przeraża większość ludzi. Wydaje im się, że nie potrafią tego dokonać, ponieważ bez wiedzy, na której można się oprzeć, umysł czuje się tak, jakby umierał albo miał skończyć w zakładzie psychiatrycznym. Ale kiedy pozbędziesz się wszystkich tych szczegółów, które- jak sądzisz- wiesz o sobie, kiedy odrzucisz wszystkie swoje wyobrażenia, odnajdziesz wolność."

Może nie wszystko od razu, powoli :-)
Ale przecież drzewo, nawet jeśli je nazwę " żółwiem", nadal będzie drzewem, jego istota się nie zmieni...
Bo jest COŚ głębiej....

Pozdrawiam Wszechświecie, twoja owocożerna Prowincjonalna Bibliotekarka  :-)