Wszechświecie, ja tu nie wracam.

Zapytałam koleżankę w pracy, czy wierzy, że ma duszę.
Zaskoczyło ją to pytanie bardzo. Coś tam zaczęła motać na około, ale przyciśnięta odpowiedziała, że jej religia mówi, że ma. Jakoś tak się wstydziła o tym mówić.
Żeby nie było. Koleżanka praktykująca.

Więc...
Nie pamiętam kiedy stało się to faktem.
Właściwie, zawsze chyba o tym wiedziałam.
Ta pewność powodowała, że nawet nie musiałam się nad tym zastanawiać.
W pamiętnikach z 6 klasy podstawówki, pisałam o czwartym wymiarze, w którym przebywają nasze myśli i emocje. "My sami tam jesteśmy"- tak napisałam jako mała dziewczynka.
Rozmawiałam wtedy z niewidzialnym Przyjacielem, o tym może kiedyś opowiem :-)

Pewnie dlatego też, tak mi nie grało w kościele. Bo z jakąś głęboką wiedzą już przyszłam. Z wiedzą, która była tak naturalna, że nawet nie zauważałam, że ją mam. Ale uczucie, że coś jest nie tak, towarzyszyło mi całe życie. Przekaz z zewnątrz nie grał z moim środkiem.
W bałaganie życia, zmęczona i bezsilna, poddałam się.
Popłynęłam z Życiem, po jego meandrach i płyciznach. Tak jak my wszyscy.
Nie miałam zasobów na zastanawianie się nad rzeczywistością. Przegapiałam znaki, że coś nie pasuje, że dzwoni fałszem. Dom, praca, dzieci...Jakieś cele, jakieś marzenia, jakieś braki...
To był taki czas.
Nie był zły. Był po prostu. Jedna nitka mojego życia. Raczej prosta. Konkretna zdawałoby się. Namacalna.

Jednak było coś więcej.
Zapisane w pamiętnikach sny, które z perspektywy czasu okazywały się prawdziwe. Przeczucia, które się sprawdzały. Nagłe obrazy w głowie nie wiadomo czemu, zdania wypowiadane na głos, a potem zdziwienie: ja to powiedziałam? Skąd ja to wiem...
Było tego trochę gdy się obejrzę Wszechświecie.
Mogłabym sobie pochlebiać, że jestem taka oryginalna, ale wiem, że to wszystkim nam się zdarza. Tylko jedni to zauważają i zaczynają główkować. A inni albo racjonalizują, albo wypierają albo po prostu nie zauważają.
Nie mniej, dotyczy to wszystkich.
Skąd się to bierze?

Przeczytałam mnóstwo książek, mnóstwo filmów obejrzałam. Wysłuchałam sporo ludzi, którzy opowiadali o swoim spojrzeniu na świat. I dziwnych rzeczach, które działy się w ich życiu. Każda taka historia dodawała kartkę katalogową do mojego zbioru danych :-)
Zdecydowanie wszystko szło w kierunku działu: REINKARNACJA.

Posłuchajcie zatem bajki :-)

Było sobie Źródło.
BYŁO. Było wszystkim. Jak czarna dziura, która tak zagęszcza materię w sobie, że staje się mała jak czubek od szpilki, ale może w sobie  mieć całe galaktyki. Źródło miało w sobie miliardy galaktyk. BYŁO. ISTNIAŁO. Zawierało to co było, to co jest i to co będzie. Było Tym.
I postanowiło siebie poznać. Bo było wszystkim, a chciało zobaczyć siebie  po kawałeczku. Więc rozprężyło się, zrobiło wielkie BUM i stworzyło sobie przestrzeń i istoty, by za pomocą tych swoich części, zobaczyć siebie.
Stworzyło Dusze, które były jego sondami zwiadowczymi, a Dusze tworzą nas, my jesteśmy ich sondami i Źródła jednocześnie.
Jest mnóstwo teorii, mnóstwo wytworzonych hierarchii jak to wygląda. Ja nie przywiązuję się do jednej. Podoba mi się tak, jak to napisałam. Po Drugiej Stronie ogarnę więcej :-)

Nasze Dusze, to Gwiezdne Dzieci, płynące przez Kosmos (który też jest zbudowany z różnych warstw) i poznające ŻYCIE we wszystkich jego przejawach. Poprzez doświadczenie. Biorą cząstkę siebie, tworzą nas i wysyłają na wycieczkę. I chociaż wszyscy tak naprawdę jesteśmy Źródłem, to mamy też własne tzw. osobowości, wolną wolę i możliwości działania. Można to przyrównać do każdej, pojedynczej komórki naszego ciała. Są zależne od głównego zasilania, ale też działają w swoim zakresie jako oddzielne nasze części. Samodzielnie.
Jak w niebie, tak i na Ziemi ;-)
Proste?
Powiedzmy, Dusza zobaczyła Ziemię i jej możliwości, więc bierze kawałeczek swojej energii , tworzy swoje Dziecko i mówi: idź się pobaw :-)
To my.
Stanem Duszy jest to, co jest stanem Źródła: bezwarunkowa Miłość.
I naszym prawdziwym stanem też to jest.
Tylko tu, gdzie jesteśmy, jest taka przestrzeń, gdzie się o tym zapomina. I uczy się jak do tego wrócić. Taki plac zabaw :-) A ponieważ jest tu mnóstwo do zobaczenia i nauczenia, nie da się zrobić tego w jednym życiu. Więc, wracamy. Zawiązujemy przyjaźnie, coś z poprzednich żyć przerabiamy
inaczej. Poznajemy nowe stany bycia. Czasem zapętlamy się w czymś, czasem odrabiamy jakieś wpadki.
Karma się to nazywa. Prawo przyczyny i skutku. Podlegamy jej tutaj, podlega większej karmie nasza matka, Dusza.  Naczelne prawo tego Wszechświata.

Zdarzają się przypadki, że dzieci pamiętają swoje wcześniejsze wcielenia. Opowiadają o tym normalnie, jak o czymś oczywistym. Tak oczywistym jak moja pewność, że reinkarnacja jest faktem. Nie wiarą, faktem i wiedzą. Tak po prostu. Zawsze wiedziałam. Dlatego nie mogłam odnaleźć się w religii, w której się urodziłam. Bo u nas wiedzę zastąpiły religie i wszystko się pogmatwało.

Podoba mi się takie spojrzenie. Bardzo ze mną współgra. Zawsze wiedziałam, że jest coś więcej. Wszechświat delikatnie mi to pokazywał. Syny, obrazy, myśli, zdarzenia.
Każdy z nas to wie :-) Tylko zapomnieliśmy. Taka gra.

Kiedy znajomym opowiedziałam o takiej wizji naszego świata, pierwsze co usłyszałam to było: co? ja to sobie zaplanowałam??? Niemożliwe! Zaplanowałabym sobie szczęśliwe życie, a nie to.
Cóż...Reguły gry są takie, a nie inne, przyczyna i skutek. Poza tym, kiedy wracamy do Domu Duszy stamtąd widać wszystko zupełnie inaczej chyba. Kiedy przypomnimy sobie, że byliśmy na Ziemi już 100 razy, za każdym razem w innym skafandrze, to jednak może zmienić perspektywę, na co liczę :-)

Kiedy przeczytałam o tej teorii miałam też dysonans poznawczy. Bo jak to, moje całe życie to moja robota? Sama zaplanowałam? A co gorsza, może będę musiała tu wrócić?
JA TU NIE WRACAM.
Trochę to trwało. Umysł się broni. Lubi utarte schematy, stare rowki do suwania. I mimo, że czułam, że tędy, on wolał po staremu. Strach :-)
Ale tu znów pomogły moje pamiętniki, przeczytałam co Mała Ania napisała w 6 klasie.  Zawsze wiedziałam. Tylko za bardzo weszłam w grę. Tak jak mój syn, który gra w Wiedźmina i kompletnie nie słyszy, że ma pozmywać :-)

Więc obecnie się nie zarzekam, może tu wrócę :-)
Kiedy już będę po Drugiej Stronie, zobaczymy.

A pytanie koleżance źle zadałam. Bo to nie my mamy Duszę, to ona nas ma :-)
Poza tym, Źródeł może być więcej niż jedno. Niespodzianka.

Kiedy zaczęłam pisać posta trafiłam na film z uzdrowicielem. Przypadek? Nie sądzę :-)
Posłuchajcie .

Pozdrawiam Wszechświecie , twoja sonda zwiadowcza nadająca z planety Ziemia, Prowincjonalna Bibliotekarka.