Narcyz to tylko kwiatek Wszechświecie.

Źródło: internet

Wszyscy czekają na wiosnę...

Ja też. Luty i marzec mnie męczą. Kończą się moje zapasy światła słonecznego zmagazynowane w komórkach. Cały dzień przesiaduję w pracy, kiedy wychodzę o 17 jest już noc. Mam w domu porozwieszane kolorowe lampki, które się palą wieczorem i rano, lampą solną, żarówki imitujące światło dnia, ale to wszystko mało...

Muszę jakoś dotrwać do słońca.

Chyba właściwie dopełznąć...

Nic to, jako rzekł Wołodyjowski wysadzając się w powietrze...

Jakoś będzie.

Czemu narcyzy? Ogródkowa nie jestem, lubię patrzeć. Tyle samo widzę piękna w kupie chwastów, ile w rabacie kwiatowej. I w tym, i w tym Matka Natura osiąga perfekcję. Choć przyznam, że nie lubię, kiedy zmusza się rośliny do życia jak w wojsku, symetrycznie, równiutko i pod linijkę. Jestem zwolenniczką dzikich, rozbuchanych i żywych, zielonych miejsc.

Lubię patrzeć na narcyzy, lubię żółty kolor. To takie dziwne, jakby trochę sztuczne kwiatki. Zapach narcyzów nie podoba mi się, lekko mdlący. Ale zwiastują wiosnę i to wszystko wyrównuje :-)

Ale są też inne Narcyzy. Wcale nie ogródkowe. 

Kiedyś łażąc po blogach przeczytałam u kogoś wspomnienia o dziadku. To nie był fajny dziadek. Niefajne wspomnienia. Dziadek był samolubny, egoistyczny, nie miał empatii, arogancki, zaborczy, kontrolujący, narzucający swoje zdanie. Padły ciężkie oskarżenia, wyrzuty i słowo: narcyz.

Echo i Narcyz- Jan Williams Waterhouse

Już dawno chciałam napisać o narcyzach, ale jakoś zawsze coś innego wynikało :-)

Ale dziś... dziś, kiedy widzę wystającą główkę narcyza z mojej kieszeni, napiszę.

Znałam kiedyś Narcyza. 

Kiedy zaczęłam naukę w liceum, w klasie wyżej był chłopak. Dusza towarzystwa. Wysoki, z bujną, czarną czupryną, ciemnymi oczami okolonymi gęstymi, podkręconymi rzęsami, z mocną szczęką i szerokim uśmiechem, pokazującym białe, ładne zęby, które w smagłej twarzy aż błyszczały :-) Dodajmy do tego smukłą, lekko eteryczną, ale męską sylwetkę i mamy George'a Clooneya wypisz wymaluj. 

Piękny. Pierwszoklasistki mdlały. 

Ja nie. Ja rzuciłam okiem i znielubiłam od razu. Denerwował mnie niemożebnie, zawsze znalazłam okazję, by mu coś złośliwego powiedzieć. Podjął kilka prób oczarowania, ale tak oberwał, że chyba zaczął się mnie bać i unikał. 

Narcyz pochodził ze wsi, z bardzo biednej rodziny. Teraz, z perspektywy czasu, nie do końca wierzę, że to była bieda prawdziwa, to raczej była bieda z "programu biedy". Czyli poczucie braku przekazywane pokoleniowo. Wtedy kisi się pieniądze na nową oborę, na lepszy dom, na traktor, na cokolwiek, co podniesie status społeczny. A żałuje na siebie, na lepsze jedzenie, na ciuchy dla dzieci, o zabawkach to nawet nie wspomnę. I bez względu na to, ile się ma kasy, ciągle jej mało, ciągle nie ma. Taki "program biedy" może nawet mieć człowiek bogaty jak Rockefeller. I często ma...

Wróćmy do Narcyza ;-)

Znalazł sobie dziewczynę już na początku liceum. Prześliczną oczywiście. Mądrą i uzdolnioną, jak on. Bo nie napisałam, że Narcyz bardzo dobrze się uczył, jak mu coś nie szło, nadrabiał urokiem osobistym i uśmiechem numer 5, na który ja się nie nabierałam, ale wszyscy wokół, jak najbardziej. Dziewczyna ładna, zdolna i BOGATA pięknie wyglądała przy pięknym Narcyzie. I dawała się manipulować łatwo. Bo w głębi duszy dziewczyna myślała, że nic nie jest warta, a tu taki piękny Narcyz jej się trafił i obiecywał raj. Miłość i opiekę. 

Taaa... podobne przyciąga podobne. Nie dyskutuję z tym już.

Narcyz zrobił karierę, pokończył szkoły, zrobił doktorat, miał dobrą pracę, udzielał się społecznie, był radnym. Nosił drogie garnitury, pachniał nieziemsko, kosmetyczkę odwiedzał częściej niż żona. Kupował najdroższe i najnowsze sprzęty i gadżety. Grał na giełdzie, handlował ziemią, czego się nie tknął, kasa wpadała na konto. 

Złoty dotyk Midasa :-)

W pracy, na wejściu do budynku, kazał zamontować wielgachne lustro, by każda wchodząca pracownica mogła się obejrzeć i skorygować. Bo tak jakoś od kobiet wymagał jakby bardziej. Jeśli jakaś była troszkę pulchna, niedodepilowana, czy ubrana luźniej, nie ma bata, Narcyz-prezes wytknął. Panom można było więcej ;-) 

Ale Wszechświecie, żebyś nie myślał, Narcyz miał całą szufladę najdroższych suplementów, sprowadzał jakieś nawet z zagranicy, bardzo dbał o dietę, ćwiczył i pielęgnował swoje ciało. Był przepiękny i perfekcyjny. 

I miał obsesję niejedną. I strachy miał, że wyłysieje na przykład. Z tego powodu o włosy dbał namiętnie i obsesyjnie. Farbował, nabłyszczał, odżywiał. Utrzymując zawsze z żelazną konsekwencją, że kolor czarnokruczy jest w jego rodzinie normalny u mężczyzn w wieku lat czterdziestu.

A jak jeździł na szkolenia różne, to na części, gdzie trener mówił o zarządzaniu ludźmi zostawał, a na części gdzie trener uczył jak dostrzec siebie, to go nie było, bo leciał do spa :-)

I mój Narcyz kiedyś oświadczył, że teraz, to już ma tyle kasy upchanej w różnych rzeczach, że do końca życia mu nie zabraknie. I zachorował na raka. 

I umarł w wieku lat czterdziestu sześciu.

 Obraz Śmierć Narcyza, autor: Nicolas Poussin, źródło: wikimedia.org

Zostawił niesamodzielną żonę, z pretensją, że samolubnie odszedł. I dzieci, które boją się zaangażowania emocjonalnego, zwłaszcza córka jakby bardziej.

Ot i historia mojego Narcyza. 

Bo ja go tak trochę lubiłam, denerwował, bo to światło w środku mieliśmy takie same. 

Oboje zranieni, oboje udający kogoś innego.

Podobieństwa bolą, zwłaszcza gdy nie chcemy ich widzieć.

On poszedł troszkę inną drogą niż ja, inaczej postanowił uleczyć swoje wymyślone niedostatki.

Przeglądał się w lustrze wody, a ona ciągle falowała, ciągle była w ruchu, nie mógł dostrzec swojego odbicia, ciągle nie był pewien jak wygląda.
Nawet chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że to właśnie jego odbicie. Tam był obcy, piękny człowiek, nieznany, ale w jakiś dziwny sposób pociągający. Narcyz chciał go poznać, chciał być taki jak on, a odbicie falowało, uroczyło i mamiło.

Więc ciągle się stwarzał od nowa, ciągle nie dość dobry, ciągle nie taki jak trzeba.

Więc Wszechświecie, narcyz to tylko taki kwiatek, rośnie sobie w gromadzie innych kwiatków, ani lepszy, ani gorszy od innych. Tak samo doskonały twór matki Ziemi jak i inne.
Nie zasłużył sobie wcale na ten czarny PR jaki ma :-)

Co nie znaczy, że jego zapach nie może powodować mdłości, ja narcyzy tylko oglądam i podziwiam. Nie wącham :-)

Ps. Jeśli ktoś ma ochotę poczytać mądre rzeczy o narcyzach to tu: https://www.centrumdobrejterapii.pl/materialy/czym-jest-narcyzm/

Pozdrawiam Wszechświecie,  twoja zwolenniczka wszystkich kwiatków, tylko niektórych troszku z daleka, Prowincjonalna Biblioteka.