Nosz patologia, Wszechświecie!

źródło: wykop.pl

Dobry terapeuta ci nic nie powie...
Dobry terapeuta na talerzu nic ci nie poda.
Ale talerz dostaniesz. Pokaże ci nawet gdzie jest bufet, ale sam se nakładaj co lubisz, próbuj, smakuj.
W końcu sam wiesz, co najlepiej lubisz :-)

Ostatnia wizyta u mojej terapeutki przypomniała mi o tym. Zawsze kiedy coś mówiłam, co już tak jakby miałam obcykane, ona pytała: na pewno?
Na to ja: ale przecież mówiłaś to czy tamto...
A ona: ja mówiłam? naprawdę? nie pamiętam...
Och! jak to mnie wkurzało :-)
Ja tu sobie poukładałam, kartki katalogowe siedzą na miejscach, a ona mi psuje.
Wiem już, że chciała bym była pewna swoich odkryć, potrafiła je obronić i nie czekała na potwierdzenie u nikogo. Bym zaufała sobie.
I bym zrozumiała, że nic nie jest wyryte w kamieniu, że może się zmienić i to jest bardzo dobrze.
Że tak jak w bibliotece, można zrobić reklasyfikację :-)

Ech. Ciężko.
Bo tak...
Jednym z moich okropniejszych wspomnień jest wspomnienie z przedszkola. Miałam może 5 lat. Kiedy rano weszłam na salę od razu wyczułam, że coś się stało. Dzieciaki siedziały osowiałe, niby się bawiły, ale było dziwnie. Przedszkolanki, kucharka i sprzątaczka siedziały w kątku i o czymś rozmawiały. Twarze miały szare, napięte, pochylały głowy do siebie, żebyśmy nie słyszeli co mówią. Ale dziecka się nie oszuka. Dziecko zczyta mowę ciała, odczyta emocje, odbierze jak najczulsza antena i w dodatku weźmie jak swoje. A to był strach, przerażenie, wstręt i panika.
No i małe saganki też mają uszy :-)
Chodziła z nami do przedszkola Krysia, drobniutka czarnulka, chudziutka i filigranowa.
Jej pijany tata zarąbał siekierą jej mamę w nocy.
Wbił jej siekierę w czoło.
Całe przedszkole wibrowało strachem i paniką.
Dorośli szeptali po kątach, a dzieci się bały.
Nikt nic nie tłumaczył dzieciom, nikt z nimi nie rozmawiał o tym, żaden psycholog się nie pojawił, nie te czasy...

Obraz siekiery i mamy Krysi prześladował mnie w dzień i w nocy. Mój strach wzrósł do potęgi entej. Kiedy w moim domu wybuchały awantury, byłam pewna, że skończą się tak samo jak u Krysi...
W desperacji, próbując zrobić cokolwiek, by do tego nie doszło, zaczęłam chować noże. Wymyślałam różne schowanka, w kredensie za mąką, w zamrażalniku, w szafie w przedpokoju. Rano czasem zdążyłam wyciągnąć, a czasem nie. Mama się denerwowała, kiedy wyciągałam je ze schowanka, pytała: co wyrabiam, ja nic nie odpowiadałam. A mama nie naciskała. Dobrze wiedziała, ale nie umiała i chyba nie chciała tego zauważyć. Nigdy nie rozmawiałyśmy o tym.
Powoli mi przeszło.

A właściwie kreatywnie się rozwinęło...

Wiele się pisze o syndromie DDA. Jest dobrze już poznany. Dzieci będące w takiej opresji mają spory wachlarz narzędzi do wykorzystania. By przetrwać i przeżyć. Mechanizmy obronne to właśnie narzędzia. Kiedy czujesz się ofiarą, kiedy jesteś krzywdzona, szukasz sposobu, by od tego uciec.

Kiedy MałaAnia ogarnęła, że jak pochowa noże, to jest trochę lżej, że jednak coś MOŻE w tej okropnej sytuacji, że ma jakiś wpływ na rodziców i bieg zdarzeń. Zaczęła zastanawiać się co jeszcze może. Już mniej czuła się ofiarą, bardziej może kimś, kto chroni? Pomaga? Opiekuje się?
To dawało trochę siły, trochę oddechu, trochę odwagi...?

Bo już nie była Ofiarą, była Opiekunką.

Życie nabrało innego sensu, MałaAnia czuwała, pilnowała, chroniła. Wylewała wódkę do zlewu, asystowała przy kłótniach, by w razie czego stanąć między rozwścieczonymi rodzicami, smutną mamę rozweselała, pijanego ojca uspokajała, miała oko na siostry, idąc ze szkoły planowała co zrobi zależnie od zastanej w domu sytuacji.

Odzyskała trochę kontroli nad życiem, tak jej się zdawało...małej dziewczynce z tornistrem na plecach.
Nie wiedziała wtedy, że wpadła w pułapkę.

To był czas, kiedy wzięła ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

Kilkadziesiąt lat później, roku 2019 :-) powiedziała do terapeutki: co jest z tą odpowiedzialnością?
Czemu ja czuję się odpowiedzialna za cały świat? Za wszystkie spotkane biedne psy i koty? Za mamę, która  po śmierci ojca, jest taka samotna. Spokojna jestem tylko wtedy, gdy siostra u niej jest. Martwię się zdrowiem moich całkiem zdrowych zwierzaków, a teraz muszę wysterylizować moją kotkę i panikuję, co może pójść źle.  Do tego czuję się odpowiedzialna za dziki do których strzelają, za wycinane lasy tropikalne, za plastik w oceanach, za globalne ocieplenie...
Cały czas mam wrażenie, że powinnam coś zrobić. Doradzić. Znaleźć sposób na zmianę tego. Że to mój obowiązek. A ja się słabo wywiązuję i mam do siebie pretensje.
A jednocześnie tak mi ciąży to wszystko, ma ochotę powiedzieć: pocałujcie mnie wszyscy w DE!
To jakiś syndrom sztokholmski!!!

Terapeutka Ewa spokojnie odpowiedziała; no już nie przesadzajmy ;-) a jak myślisz, co to?
Na to ja: no ciebie się pytam, bo nie wiem, nie widzę...
Na co ona: widocznie nie czas zobaczyć.
Ot i pogadałyśmy.
Dobry terapeuta ci nic nie powie :-)

Więc poprosiłam Wszechświat: pomóż. Ślepa jestem, oczy bolą od kilku tygodni. Poproszę jakieś wskazówki, bo moja wredna terapeutka nie chce mi pomóc.
Dobry Wszechświat ci nic nie powie :-)
Ale przyśle pomagaczy.
I przyszła nasza sprzątaczka do pracy. I opowiedziała, że jej koleżanka ma problemy z mężem, bo mąż dobry człowiek, tylko cały czas  kontroluje jej wydatki, nie daje pieniędzy, nie ufa, że ona wyda je sensownie. Nie ufa jej też w każdej innej sprawie. Z tego wszystkiego koleżanka nawiązała romans, z taki panem co jej kupił rower, wynajął gniazdko miłości w miasteczku obok, kupił jej fajne rzeczy i zabierał do lokali :-)
A potem kiedy romans się skończył i wszystko się wydało, ten pan podliczył wszystkie wydatki i od męża koleżanki, rogacza, zażądał zwrotu poniesionych kosztów: 20 tyś zł.
Z tego powodu miasteczko mogło obejrzeć bójkę dwóch panów pod Biedronką :-)

 Kiedy się już obśmiałam jak norka, uspokoiłam i chwilę zastanowiłam...
Wszystko stało się jasne.

źródło: wykop.pl

Tak się MałaAnia załatwiła. 

Odpowiedzialność, którą wzięła do tornistra, wcale nie była odpowiedzialnością, była KONTROLĄ.

I ona rosła, rosła, rosła...

Tornister był coraz cięższy, większy, bardziej wypchany...

MałaAnia nie dawała rady, ale ProwincjonalnaBibliotekarka zobaczyła dzieciaka i jego tornister, pożałowała i powiedziała: daj pomogę ci nieść. I wzięła tornister. 

I niesie. 

No i zobaczyłam.... 

Ps. Ciąg dalszy nastąpi, żuję...

Ps2. Na bolące oczy Mąż kupił zmyślny nawilżacz podłączany do komputera w pracy. Dużo lepiej :-)

Pozdrawiam Wszechświecie, twoja ...hm, kontrolująca Prowincjonalna Bibliotekarka :-(