Nie oddaję ręcznika Wszechświecie!

Czasem się sama proszę o bęcki.

Nie słucham intuicji, nie słucham tego cichego głosiku w głowie: nie idź tam, nie idź...
Brzęczy mi nad uchem, że coś nie tak, że raczej nie tędy, ale ignoruję.
Sio mucho!

I lekcja się odbywa. Temat: trzeba sobie ufać i słuchać co Anioł Stróż szepcze do ucha.
O ileż życie jest wtedy łatwiejsze.
Ale bądźmy szczerzy Wszechświecie, jest we mnie jakaś taka przekora.
I czasem aż korci, by jednak sobie utrudnić, jednak wdepnąć gdzieś i tak, jak gdyby nigdy nic, uszczypnąć...
Choć wiem, jakie będą konsekwencje, to tak niby jednak nie wiem... czy co?
Spryciulka.

Już dawno się zorientowałam, że jeżeli spotkam ludzi koczujących na nuklearnej pustyni Życia, śpiących w dołkach wygrzebanych w ziemi, opiekających szczury nad ogniskiem, zrozpaczonych, chorych i pogrążonych w beznadziei, usiądę z nimi. Wezmę patyk i opiekę szczura, podzielę się wodą, posłucham. Przytulę, choć brzydko pachną. Powiem, że można dołek wyłożyć mchem, niekoniecznie trzeba tak w błotku. Kiedyś bym jeszcze zgarnęła do  swojego domku, ale teraz nie...Teraz wiem, że każdy z nich ma własny domek. I w każdej chwili może do niego wrócić.

Jednak, jeśli spotkam ludzi w tęczowych szatach, mieszkających w ogrodzie, świecących jak słońce, odżywiających się owocami prosto z drzewa Dobrego, promieniujących pewnością siebie w każdym aspekcie, i miłością, i zrozumieniem...
Tu zrobię się czujna. Siądę z boku. Najpierw popatrzę.
Coś za piękny ten obrazek, gdzie tu jest haczyk?
Może kiedyś uda mi się nie szukać dziury w całym?
Może po prostu odpuszczę, pocieszę się słońcem, owocami i spokojem.
Czasem mi się to już zdarza nawet.
Ale czasem nie....

Spotkał mnie hejt :-)
Nie pierwszy raz w życiu, nie ostatni. W zasadzie wszyscy się spotykamy z różnymi formami negacji. A negowane są nasze uczucia, poglądy, wygląd, sposób życia, wszystko właściwie.

Kiedyś długo myślałam, że to ja jestem tego powodem.
Teraz wyraźniej widzę, że powodem hejtu jest osoba hejtująca.
Serio.
W złośliwościach zawsze chodzi o wypowiadającego złośliwości.

To trudno zobaczyć, bo formy hejtu nie zawsze są oczywiste. Jest wiele sposobów by nam wsadzić szpilę, zlekceważyć nas, umniejszyć, pozbawić pewności siebie, pokazać kąt, gdzie mamy siedzieć we wstydzie. Kiedyś wsadzano w pręgierz, a dobrzy ludzie mogli się poczuć jeszcze lepsi obrzucając biedaka w pręgierzu bobkami :-) Teraz są inne sposoby, internet daje mnóstwo możliwości, nawet nie będę się nad nimi zastanawiać, bo co raz dochodzą nowe. To płynne.
Towarzyszy nam od zawsze.

Ja zastanowiłam się po tych dwóch lekcjach nad Sednem.
Jaka ja ci jestem wdzięczna Wszechświecie, że już mogę to Sedno, przynajmniej jedno z Sedn, zobaczyć...

Odkrycie, że nie muszę się wstydzić, że nie muszę się denerwować, że nie muszę czuć się zła, niemoralna, nie taka jak trzeba, jest uwalniające.
Ale, żeby to zobaczyć, czasem trzeba wleźć w jakieś miejsca, gdzie cię tymi bobkami jednak obrzucą i poczuć. I zobaczyć, co ja czuję i czemu?
A potem zastanowić się.

Takie ćwiczenie było na warsztatach pracy z ciałem.
Osoba ćwicząca dostaje ręcznik. Ma go powąchać, przytulić do serca, poczuć, że jest on czymś ważnym, czymś miłym, czymś własnym. A osoba asystująca ma stanąć naprzeciw, wyciągnąć ręce
i poprosić: daj mi go, proszę cię, jest mi bardzo potrzebny.

Ja byłam w parze z moją KoleżankąAnią. Pewnie z obcą osobą jest inaczej. Ja KoleżankęAnię lubię bardzo, razem pełzniemy przez depresję i nerwicę. Wspieramy się.
Więc przytulam ten ręcznik, KoleżankaAnia prosi, wyciąga ręce i co ja czuję? NIE.
No NIE. Głębokie, stanowcze NIE.
Jestem zdziwiona niepomiernie swoją reakcją. Zaraz potem napływa ogromny dyskomfort, poczucie winy. Jak to? KoleżanceAni nie oddam? Toż ona wszystko by mi oddała. Stoi naprzeciw, wyciąga ręce, patrzy szczerymi, jasnymi, lekko mokrymi oczyma...
A we mnie NIE. Mimo poczucia winy, mimo wstydu, mimo koszmarnego rozerwania...
To tylko ręcznik, ale może już nie...
Nie oddałam.

Później, na koniec zajęć jest relaksacja. Kładziemy się na matach, rozluźniamy, pozwalamy mięśniom się rozkurczyć. Czasem wpadamy w wibrację, mięśnie się trzęsą, zrzucają balast emocjonalny.
I nagle, płaczę...
Bo nie umiem jeszcze stawać za sobą, bo każdy taki akt, budzi we mnie strach. Bo jeśli nie oddam ręcznika, ludzie mnie nie będą lubić, egoistki jednej.
Długo na to pozwalałam, na to oddawanie, które odczuwałam jako odbieranie.
To stało się sposobem na życie.
Wtedy to wyraźnie zobaczyłam. Ale...nie oddałam.
Już byłam na dobrej drodze :-)
Lekcja Numer Jeden.

Wszyscy mamy swoje ręczniki.
Nasze własne, puchate, mięciutkie, pachnące, swojskie.
Albo strefy komfortu, albo ulubione, niewzruszalne poglądy, albo wizje siebie...
Każdy z nas coś trzyma.
I bardzo nie chce puścić. Bardzo.

I kiedy ktoś wejdzie w te strefy, i nawet bez złych intencji coś powie inaczej, nie tak, z innej perspektywy. Oberwie. Mocno. Nie ruszaj, to moje!

Bo oprócz tego, że nie oddaję ręcznika, jeszcze za bardzo się do niego przywiązuję :-)
Lekcja Numer Dwa.

I tutaj wracamy do hejterów.
Oni nie oddają, przywiązują się i biją z całym światem o ręczniki.
Zawsze chodzi o nich. Cokolwiek zrobią, cokolwiek powiedzą, jakiejkolwiek metody użyją, zawsze chodzi  to by nie oddać własnego ręcznika.
Nie umieją żyć w świecie bez swojego ręcznika.
A przecież jest tyle ręczników, kolorowych, większych, mniejszych, puchatych, bardziej szorstkich, pachnących.
Wybór.


Zdjęcie nie jest tu przypadkiem.
Zasugerowano mi, że wyznaję podobne poglądy jak Goebbels.
A ja zawsze myślałam, że raczej jak ten pan w kółku ;-)

Ale po zastanowieniu, jakby tak uczciwie popatrzeć, to coś jest na rzeczy.
Taki mały, autorytarny ludzik we mnie, który wie jak inni mają żyć. No jest. Zawsze był.
Karmił się moim strachem, wstydem, wstrętem i paniką.
Ostatnio jakby przycichł, stał się milszy, spokojniejszy, mniej narzucający się.
Troszku się polubiliśmy, bo jego umiejętność stawiania granic, choć taka dość kanciasta, wiele razy uratowała mi zadek :-)
Współpracujemy.

Zarzucono mi również relatywizm moralny. Hm....

Więc, relatywizmie  moralny, przybywam!
Ale to w następnym poście....

źródło: internet

Ps. A jeśli chodzi o tych co mieszkają na pustyni i tych co w ogrodzie. Okazuje się zawsze, że ci z     ogrodu byli na pustyni, a ci z pustyni bywali też w ogrodzie. Bo to tylko miejsca zamieszkania są.
Wcale nie na stałe...






Pozdrawiam Wszechświecie, Twoja zawsze, tańcząca z ręcznikami Prowincjonalna Bibliotekarka.