Odwaga, Wiara, Miłość...Wszechświecie.

Jedziemy do mamy.

Jedziemy po Pipi.

Kotka ma umówione spotkanie u wetki o 13. 

Choruje już trzeci tydzień i  już wiem... wiem, że to co wyglądało jak jakaś kocia wirusówka, nie jest nią. Żadnej poprawy. Znam koty, wiem i czuję, że jest źle. 

Pipi jest w naszej rodzinie od 6 lat. Znalazłam ją w mokry, zimny, grudniowy poranek, siedzącą na drzewie. Właściwie znalazł ją mój pies, Fragles. Stał pod tym drzewem i nie chciał odejść. Ja zmarznięta, w szlafroku, chciałam jak najszybciej wrócić do domku. A psiuk tupta pod drzewem i nie sika. Mamrocząc inwektywy pod nosem polazłam pod drzewo, żeby mu impuls dać do powrotu i jak podeszłam bliżej, usłyszałam gdzieś wysoko pipipipi... 

Coś na drzewie pipikało strasznie cicho...

Poszłam po latarkę do domu. Fragles zadowolony z akcji wrócił ze mną, na ciepłą kanapę, a ja jeszcze pół godziny stałam na zamarzającym deszczu namawiając małe coś by zlazło do mnie. Zlazło w końcu. Wzięłam w ręce mokrą, zimną, drżącą kulkę, pokrytą czymś szorstkim, wetknęłam za pazuchę i od razu kulka zaczęła mruczeć.

Okazało się w domu, że koteczka jest pokryta zaschniętym kurzym gówienkiem. W kąpieli rozłożyła się w ciepłej wodzie mrucząc. Bardzo jej się podobało. Miała trójkątne ranki na głowie i wielki brzunio. Zjadła, w śpidełku położyłam termofor, zapakowałam ją i całą noc spała jak kamień.

Wykonałam procedurę taką jak zawsze przy znajdach, leczenie początków kociego kataru, tłuczenie robaków, odkarmianie, oswajanie. I kiedy Pipi była wyrychtowana, pojechała do mojej mamy, bo tam akurat było miejsce po Loli, kotce mamy,  która umarła jakiś czas temu.

I tak Pipinek przeżył dobre 6 lat.

A teraz jedziemy do wetki na 13...

I wiem.

Przeczuwam.

Siedzę w samochodzie, Mąż prowadzi i nic nie mówimy, bo niby o czy mówić? Wiadomo. Nie pierwszy raz. Ale tym razem, tym razem niespodziewanie dla siebie trochę, mówię: bardzo boję się, boję się, że będę musiała podjąć TĘ decyzję. 

Łzy mi nagle lecą po policzkach...

Spoglądam na Męża, on też...

I mówi: słuchaj, guru powie raz! Słuchaj uważnie, bo guru może za chwilę nie pamiętać co powiedział. Po pierwsze, czytasz te wszystkie mądre książki, masz tę swoją teorię SuperWszyskiego, słuchaj tego co wiesz. Ona miała dobre życie, sześc dobrych lat. Jak nie dasz rady, ja to zrobię za ciebie. Ja podejmę decyzję.

Wziął moją rękę, potrzymał i wszystko zrobiło się jaśniejsze...

Kiedy mówimy, kiedy się dotykamy sercami, jest łatwiej...

Nie chodziło o to, że nie mogłam podjąć decyzji o eutanazji, chodziło o wsparcie i poczucie, że nie jestem w tym sama. Oboje nie bardzo umiemy prosić o pomoc. Oboje się tego uczymy, oboje w tej nauce się wspieramy...

Czasem milczenie jest do kitu, a mowa złotem sypnie....

Tak, podjęłam tę decyzję. Po badaniach krwi i usg, które pokazało wodę w brzuszku Pipi i zmiany wokół trzustki. Nie ma w ogóle potrzeby cierpieć na tym świecie. Dobrze, że choć zwierzaki mają taką opcję w tym durnym kraju. Ludzie muszą cierpieć. Ludzie ludziom zgotowali ten los. 

Ale Pipinek odszedł spokojnie, we śnie, bez bólu.

I o to chodzi. Dobre życie, lekka, przyjazna śmierć.

Do zobaczenia koteczko, pozdrów wujka Fraglesa ode mnie...

A tutaj jest para, która mi zaimponowała ogromnie. Magda Szpilka nie raz mi pomogła swoimi przemyśleniami i filmami. Dzięki niej spotkałam się z moją złością i ją polubiłam :-) Zrozumiałam po co i dlaczego ona jest. I co się pod nią kryje.

Ale w tym filmiku, Mąż Magdy mi zaimponował jak nikt, z wyjątkiem mojego Męża oczywiście :-)

Bardzo polecam, na spokojnie, bo to 50 min i bardzo trudne do przyjęcia.

Szczere, uczciwe i na widoku :-)

Pozdrawiam Wszechświecie, pogłaszcz Pipi ode mnie, twoja Prowincjonalna Bibliotekarka.