Chory, chorszy, najchorszy Wszechświecie.

źródło: internet

Pojechaliśmy z Mężem do Kazimierza Dolnego.
Luty i marzec są ciężkimi miesiącami dla mnie. Muszę się trochę pilnować, bo wtedy Ciemna Strona Mocy ciągnie jakby bardziej do siebie. Częściej robi się szaro i niechęć ogarnia, i częściej widzę jak brzydko się bawimy na planecie. Choć z drugiej strony to dobrze.
Bo tu tak jest: Światło i Cień szepczą do siebie w Półcieniach. Umawiają się na schadzki w ciemnych alejkach parku, ocierają się o siebie niby przypadkiem, pełne gorączkowej ciekawości: czym jesteś, jesteś taki różny ode mnie, ale jakby znajomy. Znamy się? Dotknij mnie, ja dotknę ciebie, pokaż mi swój świat...
Światło i Cień, dwa bieguny tego samego.

Więc pojechaliśmy do KazimierzaD odetchnąć, zmienić planszę, zresetować system, cokolwiek, byle inaczej. Bardzo fajne miasteczko. Pogoda nam dopisała, było słońce. Wynajęliśmy domek w ogrodzie, chodziliśmy na nieprawdopodobnie drogie, ale smaczne śniadania, a po śniadaniu w Polskę :-) Zwiedzaliśmy, rozmawialiśmy, przytulaliśmy się. Cztery dni wyrwane z codzienności. Cztery dni Światła :-)

Ale wrócić trzeba.
Wróciłam. Kotka mamy zachorowała. Wizyty u weta, stres, zastrzyki, strach i widmo śmierci. To jeszcze się rozgrywa, ale kotka troszkę je. Szansa jest.
I tak moje światło zszarzało znów, weszło w Półcienie i widzi choroby....
Często mi się zdarza widzieć jak ludzie rozmawiają o swoich dolegliwościach. Każdego coś boli. Każdy ma jakieś problemy, jak nie konkretna choroba, to jakieś nieokreślone objawy. Czasem zwyczajne, przejściowe; czasem długofalowe, niepokojące.
Większość z nas opowiada o tym. Dzielimy się tym z ludźmi znanymi, czasem nieznanymi, by obniżyć swój lęk. Jest zdecydowanie lżej, gdy ktoś powie: ja też tak mam. A jeśli jeszcze doda: wiesz, mi pomogło to czy tamto, to już całkiem fajnie, chyba że...
No właśnie.
Chyba ŻE...

Z racji zawodu i zdaje się, osobowości, lubię pogadać i posłuchać. Teraz nawet lepiej słucham niż kiedyś ;-) Jaśniej widzę, umiem troszkę utrzymać empatię na wodzy by nie zaciemniała obrazu. Bardziej się rozglądam, słucham, obserwuję.
Ludzie uwielbiają mówić o swoich chorobach. Bardzo.
W małym miasteczku jak moje, często takim miejscem jest sklep, albo przed sklepem :-) Koleżanki jak się zobaczą to stoją pod sklepem i godzinkę, omawiając dolegliwości, i najnowsze plotki o tym kto choruje, kto umarł, kto coś tam :-) Panowie też, czasem grupka jest koedukacyjna.
Czasem też widzę, jak opowieści płyną równolegle, każdy mówi zasłuchany w siebie, ale wygląda to na rozmowę :-) Czasem też podsłucham licytacje, kto ma gorsze objawy, w stylu: co ty, to jeszcze nic, ja mam...i lecimy z tym koksem :-)

Sporo chorych czytelników do mnie przychodzi. Większość prędzej czy później opowie o swojej chorobie. Raczej prędzej.
I co zauważyłam. Lubimy. Nie tylko gadać o chorobach. Lubimy chorować. Paradoks.
Boimy się chorób, ale lubimy chorować.
I tak, i tak.

Mam czytelniczkę Chudzinkę, starsza pani, która jest zdominowana przez męża. Żyje pod jego dyktando. Samochód ją potrącił. Fatalna rana na nodze. Szpital, kłopoty, przeszczepy skóry, bo i cukrzyca jest. Długo. Córka wozi mamę, zajmuje się, opiekuje. Starsza pani nareszcie jest w centrum uwagi. Rewelacja. Długo, szczegółowo opowiada o perypetiach szpitalnych. Wyciska temat jak cytrynę :-) A jak to się stało? Ona nie wie. No jakoś tak wyszła na ulicę i samochodu nie widziała...Hm.

Mogłabym przytoczyć dużo takich przypadków, tylko po co? Każdy sam wie, a jak nie wie, to znaczy, że nie chce wiedzieć.

Najbardziej spektakularne było oglądanie takiego procesu u czytelniczki Nerwuski.
Byłam w Ośrodku Zdrowia, bo w ramach własnego procesu, złapałam wirusa po świętach ;-) Siedzę, bo zwolnienie mi potrzebne. Wpada Nerwuska. Jak to ona, robi dużo szumu. Pyta o jakieś swoje badania. I deliberuje z pielęgniarką w recepcji nad swoim żołądkiem Bo on dużo za dużo soku żołądkowego wydziela. Trawi właściwie sam siebie. Żadna tajemnica, wszyscy słuchają :-) No i lekarze nie mają pojęcia co jej jest. No cóż...pomyślałam. Żołądek.
Dostałam zwolnienie, poleżałam w domku trzy dni, pokokosiłam się w piernatach, pozbierałam się i wróciłam do pracy.
I wpada do mnie Nerwuska. Jakby bardziej nerwowa. Temat choroby wypływa prawie natychmiast. Ale nie żołądek, nie, nie...Ciśnienie dziwne. Skacze do 200. Tętno też. Nie cały czas. Nie wiadomo kiedy. Siedzi se Nerwuska w fotelu spokojnie, ogląda coś w TV i nagle, dziwnie się robi, gorąco, jakieś drżenie, ucisk w głowie. Ciśnienie szybuje w kosmos. I lekarze nie wiedzą, bo to nie jest takie normalne nadciśnienie.
Jeszcze nie jest, za chwilę będzie- myślę sobie po cichu....Powiedzieć, nie powiedzieć. Czy w ogóle sens jest mówić? Pewnie nie ma, ale i tak powiem. Delikatnie ci powiem kobietko.

Powiedziałam. Uciekła jakby ją gonił demon. Bo i gonił...
Nerwuskę znam wiele, wiele lat. Znam jej męża. Oboje czytają. Przychodzą zawsze oddzielnie. On mówi o niej: ona. Ona o nim: on. Zawsze z przekąsem, czasem z lekką pogardą, czasem na siebie narzekają. Nie lubią się bardzo. Ale udają, że wsio ok. On większość czasu spędza w Białymstoku. Ona zostaje sama w miasteczku. Ostatnio mamę musiała wziąć do siebie na dochowanie. I to było za dużo...
Żołądek. Tłumiona złość, niemożliwość strawienia tej wielkiej guli agresji i pretensji, nigdy nie wyrażonych świadomie. Tylko ulewająca się po troszeczku bierna agresja, żeby choć trochę sobie ulżyć. Żołądek produkuje kwas by to strawić, ale tego nie da się strawić w żołądku. To trzeba w rozpracować w emocjach i zobaczyć, co się wyprawia. Zgadnijmy dlaczego tak wielu ludzi ma refluks teraz? No i ataki lęku, po których ciśnienie skacze. Bo już się zbyt dużo tego nazbierało, zbyt duże ciśnienie emocji. Już się wie, że życie nie jest takie jak byśmy chcieli, ale nie chcemy tego widzieć. Za wszelką cenę to schowamy przed sobą. Lepiej mieć choroby. Leczyć żołądek i nadciśnienie. To prostsze, to odwraca uwagę ode mnie, kreatorki fatalnej mojego fatalnego życia.

No cóż, lustra :-)
No cóż, robiło się :-)
Powiedziałam jej to delikatnie, bez szczegółów, dodając słowo: psychosomatyka.
Jakby ją piorun strzelił. Zmieniła temat i szybko uciekła.
Ot i poradziłam :-)

Każdy ma swoją ścieżkę.
I sam kreatywnie po niej podąża.
Można i tak.

Czasem się przydarzy jakaś konsekwencja własnych działań.
Czasem łatwiej leczyć chorobę, niż jej źródło.
Paradoksalnie mniej boli...
Są też bonusy: uwaga innych, pomoc innych, wsparcie innych....

To czasem wystarcza...
A czasem nie.
WYBÓR.

Do takiej Galerii pełnej światła i koloru trafiłam w Kazimierzu. CUDO :-)

Ps. Wczoraj Mąż mi powiedział, że moja bliska koleżanka, z którą czasem się widuję, zaczęła chorować. Zęby już starła, bo zgrzyta w nocy, teraz kreatynie się rozwija, problem z przełykaniem i oddychaniem, sztywny język. Lekarze nic nie znaleźli. Pogadać, czy nie pogadać Wszechświecie?
Może poczekam, aż zmięknie... :-D