Projekt Monster...Wszechświecie...

Ja pitolę Wszechświecie...

Że tak powtórzę za znaną i lubianą komentatorką życia, Mariolką...

Ja pitolę....

Gadam ja z Tobą Wszechświecie już od jakiegoś czasu, na blogu i nie tylko. Konwersujemy na wiele tematów, rozmowa płynie lekko, czasem z czkawką, ale generalnie płynie...

Wstaję rano o piątej. Moja sunia łapie wtedy kocyk z posłania w zęby i przeprowadza się do salonu. Wchodzę do kuchni, koty już w gotowości śniadaniowej. Ewentualnie pokrzykują na klatce te, które noc spędziły na zewnątrz...wpuszczam. Przypominam, mam cztery koty :-) Aktualnie sześć, bo siostra pojechała nad morze na tydzień i jej dwie kotki są u mnie. Te są niewychodzące. Jest wesoło. Karmię koty. Wstawiam kawę i owsiankę. Wychodzę z sunią na siku. Witam się z psimi rezydentami w sadzie. Oddycham, łażę boso po trawie. Sprawdzam czy UFO nie lata w okolicy...nigdy nie wiadomo :-) Dobrze się maskują, ale ja liczę na to, że kiedyś im te maskownice jakieś drobne spięcie przepali i zobaczę spodek...takie marzenie z dzieciństwa :-) 

Wlewam kawę do ulubionego aktualnie kubeczka, obok stygnie owsianka. Siadam do kompa, odpalam, wchodzę na bloggera i jakoś się pisze...samo jakoś...tak se gadamy Wszechświecie. 

Ty i ja.

Czy ja ostatnio gadałam o Martwym Źle ???

Czy ja ostatnio pisałam o Piwnicy? 

I czy ja ostatnio mądrzyłam się na temat jednorożców i tęczy ????

Taaaa...

Pojechałam z DobrąKoleżanką na zakupy. Sukienkę chciałam kupić. Na imprezę. Rzadko noszę sukienki, raczej spódnice, a najczęściej spodnie. Ale impreza taka bardziej oficjalna, to zapragnęłam wyglądać bardziej jak wszyscy. Cóż, czasem każdy ma słabsze dni.

Jakoś tak nie bardzo się czułam, ale może coś zjadłam krzywo, może miesiączka miała nadejść, troszku brzuch bolał...może głowa. 

Weszłyśmy do sklepu, oglądamy. Zza lady wyskakuje PaniFioczek, szpileczki, marchewkowa opalenizna, włoski tlenione, pazurki zrobione, spódniczka wąziutka więc chód jak u gejszy, ale linia jak niteczka :-) Od razu znielubiłam...Rzuciła na nas bezlitosnym, oceniającym okiem i wyciąga sukienki, i pokazuje, i namawia, a właściwie autorytarnie stwierdza, że TE. Konkretnie TE będą dobre. Znaczy ja kupuję sukienkę, DobraKoleżanka już ma, ona butów potrzebuje. Nie wiem, czy te sukienki mi się podobają. Pani Fioczek macha nimi, zdejmuje, wpycha w ręce...Proszę przymierzyć tu jest przymierzalnia. Jakoś tak bezwolnie idę. Dobra, dam radę, przymierzę...

Zaciągam zasłonę...chwilę oddycham. Chyba. Brzuch nadal pobolewa, a w głowie dzięcioł stuka coraz głośniej. Zza zasłony szum rozmowy PaniFioczek i DobrejKoleżanki. Stuk, stuk, stuk...stukają szpilki, a może pazurki...

Jest gorąco, spociłam się, miejsca mało, sukienki lepią się do ciała, ciężko je nałożyć, ciężko zdjąć, są za małe, nie mieszczą mi się piersi, zbyt opięte w pasie, zbyt opięte na ramionach, za krótkie, za długie, wcale nie mój styl....Włosy nawet mi się spociły...Ściągam ostatnią. Ubieram się. Chwilę stoję i próbuję oddychać. Głowa już bardzo boli. Sięgam do torebki i na sucho łykam tabletkę od bólu głowy. Z doświadczenia wiem, że jak nie zareaguję szybko, będzie atak migreny, a to nie żarty. Porzygam się.

Wychodzę z przymierzalni, oddaję szybko sukienki. Mówię, że nie, że żadna, za małe. Chcę tylko wyjść. Na świeże powietrze. PaniFioczek coś tam jeszcze mówi, ale ja idę do drzwi, staram się jeszcze być grzeczna, ale MUSZĘ wyjść.

Na dworze chłodno, dobrze. DobraKoleżanka stara mi się coś powiedzieć, czuje moje zdenerwowanie, mówi, że pochodzimy jeszcze i poszukamy...Nie chcę...Nie chcę naprawdę. 

Ale idziemy do następnego sklepu. Już nie słucham sprzedawczyń, jestem niegrzeczna. Od razu ucinam: Sama popatrzę. I w którymś sklepie trafiam na sukienkę. Ładna, troszkę elastyczna, kolory moje, bez gumek w talii, bez odcięć pod piersiami, bez rękawów...Odważam się przymierzyć. DobraKoleżnka coś tam szemrze, że może troszkę za duża....Ale ja się w niej czuję dobrze. Pasuje mi. I cena przystępna. Biorę.

Poszłam na imprezę, średnio się bawiłam, sukienka okazała się ciut za duża, ale była ok. Nadal ją lubię, wisi w szafie.

Od około 15 lat. 

Bo ta historia to stara jest. Zdarzyła się dawno temu. Ja wtedy nosiłam rozmiar 38. Sukienka to rozmiar 40. 

Teraz noszę 48.

Ja pitolę Wszechświecie...

Mam TERAZ trzy wesela. Trzy wesela...i postanowiłam kupić sukienkę. Pojechałam do miasta z Mężem. Wchodzimy do sklepu, zza lady wyskakuje bardzo dobrze utrzymana Pani50+ i rzuca na mnie mierzące spojrzenie...znaczy mierzy wymiary...Jest miła. Stara się. Jest pomocna. Pokazuje fajne sukienki. Nienachalna. Mąż z nią miło rozmawia. Ja wchodzę do przymierzalni. Jest gorąco, spociłam się....mam pisać dalej?

Obyło się bez bólu głowy. Obyło się bez bólu brzucha. Żadna sukienka nie pasowała. 

Nie kupiłam w żadnym sklepie. Choć podeszłam do mierzenia jeszcze dwa razy.

Po tym ostatnim, zorientowałam się, że robię to, co prowadzący na warsztatach pracy z ciałem nazwał: przekraczaniem siebie. Zrozumiałam i stanęły mi łzy w oczach...

Więc przestałam. 

Powiedziałam Mężowi, że poddaję się. Poszliśmy zjeść pyszny makaron sojowy z warzywami.

I lody. 

I pojechaliśmy do domku.

Mąż kupił sobie szorty i spodnie :-)

Czy ja czepiałam się, że jednorożce są BE?

I taka mądra byłam, że Nieświadome mam? I je widzę? 

No to widzę. A mimo to polatałam jednorożcem. Tak z dwa lata. 

Afirmowałam: kocham siebie, kocham swoje ciało. Medytowałam nad miłością do siebie. Na psychoterapii ogarniałam, jakie sytuacje spowodowały, że nie lubię siebie i mojej fizyczności. Zrozumiałam co to jest kompulsywne jedzenie, czemu tak się dzieje i dzieje się coraz rzadziej :-)

Sporo rzeczy odkryłam, sporo przepracowałam, sporo zaakceptowałam...I mimo to...

Zafundowałam sobie powrót do przeszłości...

Ja pitolę Wszechświecie...Nic mądrzejszego nie przychodzi mi do głowy. 

Zdziwienie Mariolki jest moim zdziwieniem.

Zlazłam do Piwnicy, nawet nie bardzo się bałam...

Sprzątam tam już od jakiegoś czasu. Światło tam ciągle wysiada, ciemno, zimno...kurz i pajęczyny pojawiają się ciągle. Gratów trochę wyrzuciłam, ale nadal mam sporo pokitrane po kątach. 

Zlazałam. A tam w kącie, na gołym metalowym łóżku, takim szpitalnym, siedzi COŚ. 

Oszczędzę opisu Wszechświecie. Nie zaglądaj. Na razie.

Będę oswajać.

Na początek pościel dałam, kocyk puchaty. Śniadanie zaniosłam. Kawka, owsianka, bułeczka taka prawdziwa, geesowska ( w realu już nie ma, ale w Piwnicy wszystko jest), masełko, dżemik z truskawek. I lampę solną, ładne światło daje, łagodne. Łagodzi kontury, pozwala skryć się w ciepłym półmroku. Przysiadłam na łóżku, posiedziałam...a jak chciałam wstać, taka żabia łapka wysunęła się spod koca, złapała mnie mocno za rękę...Nie odchodź...

Posiedziałam...

Pozdrawiam Wszechświecie, twoja Piwniczna Prowincjonalna Bibliotekarka.