Witaj Wszechświecie, wspominam :-)

Książki.
Wszędzie książki.

Moje życie od maleńkości to książki.
I o dziwo, wcale nie z domu wyniesiona ta miłość. W sumie nie bardzo wiem skąd, podejrzewam babkę Szurę. Rodzice mi nie czytali. Nie kupowali książek. Nie było ich wiele w domu.
Babka Szura czytała. Mama mojej mamy.
Babka miała tylko cztery klasy zdobyte przed wojną. Miała talent artystyczny, potrafiła pięknie rysować, robiła kwiaty z bibułki, szyła nam lalki-szmacianki. Nie była ciepłą osobą. Raczej emocjonalnie chłodną, ale lalki robiła nam z miłością.
Pamiętam ją siedzącą na krześle przy oknie, z książką na stoliku. Kiedy czytała powtarzała szeptem to co czytała. Dziwiło mnie to, jak można cały czas tak ustami ruszać przy czytaniu? Nie wiedziałam wtedy, że babka tylko 4 klasy szkoły skończyła, taki nawyk małego dziecka przy czytaniu jej został.
Czytała dużo, Kraszewskiego całego, Sienkiewicza, Żeromskiego, wszystkich naszych polskich pisarzy ogarnęła. Nie była taką zwykła babką z ławeczki na ulicy :-)

Moja biblioteka z dzieciństwa była szara. Szara i zakurzona, niedoświetlona i zapchana po uszy. Katalogi stały jak wielkie czołgi z tajemnicą w środku, bo jako małe dziecię nie ogarniałam co to za kartki tam siedzą. Zresztą nigdy nie widziałam, żeby ktoś poza StarąBibliotekarką tam grzebał. Źródłem ciepła był piec kaflowy, zimą wchodziło się do nagrzanego pomieszczenia, pachnącego kurzem, papierem i mysimi sikami. To było jak powrót do domu, miodowe kafle emanowały ciepłem. To nie było zwyczajne ciepło. Każdy kto ma jeszcze piec wie o tym. To ciepło było jak mięciutki, leciutki, kremowy szal. Otulało nienachalnie, delikatnie dostosowując się do ciała. Była w tym magia i miłość. Mam to nadal, ponieważ u mojej mamy został jeden piec. I kuchnia na drzewo.
Każda książka w bibliotece była obłożona w szary papier. Ten porządny szary papier. Szorstko-miękki, trochę twardy kiedy był nowy, potem w miarę stykania się z rękami ludzi miękł, dopasowywał się do książki, stawał się przytulny, jak druga, pluszowa skóra. Każda książka była tajemnicą. Dopiero otwierając ją, można było zajrzeć do tego świata, który zawierała. Książki do mnie mówiły. Otwierałam na dowolnej stronie i zaczynałam czytać, zazwyczaj już w tym momencie płynęłam z historią, której jeszcze nie znałam, ale miałam tę umiejętność, że ją czułam od pierwszej chwili. Czasem te kilka zdań na początku szeptało do mnie:
- jestem dla ciebie, cieszę się, że już mnie znalazłaś, już czas.
Niektóre jednak mówiły:
- nie, nie ten czas, nie ta pora, odłóż mnie, bo cię przerażę, nie zrozumiesz, wróć później, znajdziemy się.
Znajdowałyśmy się. Po latach trafiałam na nie znów i byłam gotowa.
StaraBibliotekarka chyba wcale nie była stara. Choć tak ją pamiętam. Miała krótkie, lekko ondulowane siwe włosy, bladą cerę. Zaciśnięte surowo usta. Nosiła granatowy fartuch i ortopedyczne buty. I kołnierzyk przy fartuchu, który dawał się wymieniać. Kołnierzyki miała ładne, robione na szydełku, koronkowe, z haftem richelieu, jakimiś szczypankami. W całej tej smutnej i surowej osobie, lekko zgrabionej, kołnierzyki były takim okienkiem do tego fragmentu, gdzie schowała marzenia i światło. Nie uśmiechała się do mnie. Nie rozmawiała ze mną. Nie zachęcała mnie do czytania. Za to ja z nabożeństwem patrzyłam na niezrozumiałe, magiczne działania: wypisywanie kart, uzupełnianie katalogu, wielkie arkusze ubytkowe, księgi grubaśne; zastanawiając się jak ona to wszystko ogarnia.
Kiedy StaraBibliotekarka zorientowała się, że dużo czytam, pozwalała mi na grzebanie w książkach z działów już dla doroślejszych czytaczy. Tak właśnie poznałam się z Tomkiem Wilmowskim już w czwartej klasie chyba. Pół roku koło niego chodziłam i wychodziłam :-) Zabierał mnie ze sobą w dalekie, cudowne wyprawy, uwalniał od trudnej rzeczywistości. Zawsze będę mu wdzięczna za wolność :-)
 Książki całe moje życie były ze mną. Odbijając jak w lustrze moje marzenia, pragnienia, problemy, strachy. Radziły, uczyły, pozwalały płakać, cieszyć się, złościć.
Dawały wolność, przenosiły do innych światów, poszerzały horyzonty.
Dziewczynka z przyszłości K. Bułyczowa, była kamieniem węgielnym do zrozumienia, że świat nie jest płaski jak kartka papieru. Że przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, nie muszą następować jedno po drugim. Spojrzenie w głąb Kosmosu zmieniło mnie, oprócz miłości do science fiction i fantasy, pozwoliło mi, obecnej mi, znaleźć drogę do mojego Serca. I dostrzec świat ukryty przed nami :-)

Kiedy poszłam do liceum, w odległym, innym mieście, trafiłam na kolejną StarąBibliotekarkę2 :-)
Fartuch, ortopedyczne buty, kołnierzyk, brak uśmiechu i dystans. Brak zachęty do czytania.
Książki jednak były moim Życiem, więc...StaraBibliotekarka2 połapała się szybko jaki jej się trafił skarb napędzający statystykę. Zrobiło się przyjaźniej.
Nie wyjechałam już z tego dalekiego miasta. Zostałam. Zakochałam się w liceum, wyszłam za mąż, pojawili się moi synowie. Życie płynęło.
Pracowałam jako siostra PCK, potem w muzeum, potem w Domu Kultury. W małych miasteczkach specjalnego wyboru nie ma. No i  rodzinne klany miejscowe obsadzają stanowiska. Trzeba mieć szczęście, albo plecy, albo coś...
Coś chyba miałam, praca w Kulturze na początku była bardzo ok. Byłam pełna pomysłów, pełna energii, pełna entuzjazmu. Chciało się i dawało się :-) Dom, praca, dzieci, studia. Ja Siłaczka :-)
Książki też wtedy dawały odpocząć, wyhamowywały, kiedy przekraczałam siebie, kiedy nie szanowałam własnych granic. Kiedy w pędzie zapominałam o sobie. Kiedy cała byłam POZA sobą.
Po dziesięciu latach pracy w kulturze wypaliłam się. Byłam zmęczona pracą. Była zmęczona ludźmi, byłam zmęczona mną. Brak rytmu, praca w weekendy, święta, bez konkretnych godzin, bez możliwości zaplanowania czegoś na dłużej...Ale nie widziałam możliwości zmiany. Zdawało mi się, że już zostanę w tym grajdołku. Poddałam się i płynęłam na półgwizdka. Ślepa ja...

A tymczasem, za ścianą, w tym samym budynku tylko z drugiej strony, StaraBibliotekarka2 zbierała się na emeryturę. Po czterdziestu latach pracy. Ciężko jej było, choć robiła dobrą minę. Biblioteka była jej schronieniem, jej miejscem spokoju, jej twierdzą. Sytuację rodzinną miała skomplikowaną, nie była towarzyska, raczej chropowata i kaktusowata. Emerytura jest fajna, ale nie dla każdego. Odchodziła jednak i radziła sobie z tym jak mogła.
Wspierałam ją troszkę, na ile pozwoliła, zastanawiając się kto dostanie tę pracę. W małym miasteczku, taka fucha to skarb. Zazdrościłam. Stawiałam na kogoś z krewnych i przyjaciół obecnej władzy. Jak zwykle.

Już nie pamiętam, jeden czy dwa tygodnie przed swoim odejściem, StaraBibliotekarka2 przyszła do mojej dyrektor, która była też dyrektorem biblioteki. Takie połączenia  kultury i biblioteki robiły straszną krzywdę finansową i nie tylko, bibliotekom, ale cóż...życie.

Tak sobie siedzimy, coś tam rozmawiamy i nagle:
- Pani Aniu, a pani to nie chce na moje miejsce? Księgozbiór przecież pani zna...

Znacie to uczucie, kiedy wasze życie zmienia bieg? Kiedy całe ciało jest jak rozedrgany kamerton na wysokim C? Kiedy miesza się ze sobą wibracja i dźwięk tak, że nie wiadomo co jest czym?
Usłyszałam dźwięk, kryształowy. Nie do opisania.

I taka oczywistość. No przecież, kto jak nie ja :-)
To nawet było oczywiste dla mojej dyrektorki. I dla burmistrza. Poszło jak po maśle.  Dwa tygodnie i byłam ProwincjonalnąBibliotekarką :-)
Usiadłam za biurkiem, cała przejęta, pierwszego dnia.
Spojrzałam na regały, katalogi, książki. Na latające wokół, podświetlone słońcem drobinki pyłu z książek i szarego papieru. Poczułam zapach kurzu i mysich sików :-)

DOM.




Pozdrawiam Wszechświecie, twoja wdzięczna ProwincjonalnaBibliotekarka.