Miłość w czasach zarazy Wszechświecie

Urodziłam się.
Tak jak wszyscy.
Po dziewięciu miesiącach, w małej porodówce, w malutkim miasteczku. Lubię myśleć, że padły na mnie promienie słońca, poranne, sierpniowe. Że sala się rozświetliła. Później w tej sali miałam lekcje religii, bo porodówka stała koło plebanii. Pamiętam doskonale zapach tego miejsca, stare drzewo, smolna łuczyna, jakiś nieokreślony zapach drapiący w gardło. Mama opowiada, że byłam ładna. Nie czerwona jak inne noworodki, nie opuchnięta, ale biało-różowa, z szeroko otwartymi, wielkimi oczyma.  Tyle wiem.
Moja mama nie opowiada o tym co czuje, opowiada o tym co się działo.

Kiedy wróciła ze mną do domu, powoli zaczęła zauważać,  że nie rozwijam się jak inne dzieci. Leżę placuszkiem, nie próbuję się przewracać, podnosić główki. Byłam pierwsza, więc mama nie miała doświadczenia, ale wiedziała, że coś jest na rzeczy. Poszła ze mną do lekarza w miasteczku, ten obejrzawszy mnie, powiedział: to dziecko chyba nie przeżyje. Mogę sobie wyobrazić, co poczuła mama. Pojechałyśmy do szpitala w Białymstoku.
Kilka dni leżałyśmy tam razem i mnie badano, ale nic nie mówiono. Nikt nic nie robił. Aż przyjechał mój tata i przywiózł dolary, które wręczył cichutko lekarzowi. Następnego dnia pobrano od mojego taty krew i przetoczono mi ją. Nic więcej. Buteleczka krwi mnie wyleczyła.
Kiedy wróciłam do domu nadrobiłam wszelkie zaległości i byłam całkiem normalnym i żwawym niemowlakiem.
Okazało się, że urodziłam się z niedokrwistością, która po tej jednej transfuzji nigdy nie wróciła.

Ale myślę, że stan bezsiły został ze mną.  Za mało tlenu powodowało słabość fizyczną, niemożność ekspresji tak potrzebnej niemowlętom do kontaktu ze środowiskiem i mamą. Ciągle spałam, płacz męczył, ciało nie słuchało, mogę to sobie wyobrazić. Przeszłam przez to samo w czasie depresji.
Czy to wpłynęło na moje całe życie? Zdecydowanie TAK.

Rozgrzebując kilkadziesiąt lat później moją przeszłość, szukając korzeni mechanizmów moich zachowań, dotarłam do tej małej Ani, leżącej bezwładnie w łóżeczku. Bezsilnej.

Powoli zaczęło do mnie docierać, że stan bezsilności był nie tylko fizyczny. Niemożność ruchu spowodowała, że zrozumiałam, przyjęłam jak swoje, że jestem w tym świecie bezbronna i zależna od innych, bez własnej siły. Kiedy zaczęłam chodzić, mama mówiła, że byłam bardzo ostrożna. Długo to trwało. Bałam się upaść. Nie wierzyłam swemu ciału, że da radę. Nie wierzyłam sobie.
Z pewnością było sporo innych czynników wpływających na to przekonanie i utwardzających je na żelazobeton. Ale początek był w porodówce...

Dociera to do mnie teraz, po pięciu latach od decyzji, by sobie pomóc. By zrozumieć, czemu depresja, czemu choroba, czemu wszystko takie okropne i ciężkie. Pięć lat szukania, przeżywania od nowa starych zdarzeń, starych traum, wyciągania na światło ukrytych kawałków mnie. Pięć lat dociekania, co tak naprawdę mnie popchnęło na drogę autodestrukcji?
Odpowiedź dostałam już w grudniu, kiedy leżałam na kanapie nie mogąc się ruszyć, z rwą kulszową i zapaleniem zatok.

BEZSILNOŚĆ.

Absolutna i bezpardonowa. Brak jakiejkolwiek kontroli nad moim życiem. Całkowicie zbuntowane ciało. Ból i strach. Nic nie mogłam kontrolować, nic ogarnąć, nic załatwić. NIC ZROBIĆ.
Mogłam tylko leżeć, płakać i bać się. Co robiłam, aż do momentu, kiedy ból powoli odpuścił, zatoki się uspokoiły i okazało się, że w moim łóżku jest całkiem wygodnie jeśli tylko delikatnie, wsłuchana w ciało, się przesuwam. Mąż mi przyniósł laptopa z netflixem na fajnej podstawce. Poprosiłam o żelki i dostałam mnóstwo.

Herbata była na zawołanie. Dzielnie zniosłam trzy potwornie bolesne wizyty u rehabilitanta. Zaczęłam powoli sama ćwiczyć. Zaczęłam się ruszać. I to wszystko zrobiłam sama. Czasem płacząc, czasem jęcząc, czasem znów popadając w dołek i wychodząc z niego. Ale to ja zrobiłam.

JA. SAMODZIELNIE.

A stało się to, gdy pozwoliłam sobie na bezsilność, płacz, lęk. Gdy w tej bezsilności uwiłam sobie własne gniazdko z żelkami, netflixem, zgodą na opiekę, poddałam się. Całkiem się poddałam.

I mamy wirusa.
I wszystko co z nim związane.
Strach, panika, lęk przed śmiercią i nieznanym, i moja przyjaciółka, Bezsilność.
Witaj znów :)

Wchodząc do pustych sklepów czuję ten strach, ten przymus robienia czegoś, by się uchronić, by uciec, by zabezpieczyć siebie i bliskich. Rezonuje we mnie. Znam to.
Boję się tak samo jak inni. Kupiłam trochę najpotrzebniejszych rzeczy, tak, papier także ;)
I żyję.
Chodzę do zamkniętej biblioteki, nadrabiam papierki. Wychodzę na spacer z suczką i patrzę na gawrony, niebo i krokusy. Oglądam seriale, czytam książki, śmieję się z mężem z memów na FB, jem brzoskwinie z puszki, bo właśnie mam na nie ochotę.
W mojej bezsilności wiję znów własne gniazdko, wygodne, przytulne i ciepłe.
To moja Siła.

I pozwalam Wszechświatowi zaopiekować się mną i moimi ukochanymi, i całą naszą Planetą.
To też moja Siła.

I wiem, że wszystko będzie dobrze. Jakkolwiek będzie.
Alis...


Pozdrawiam z miłością Wszechświecie, twoja i silna, i słaba Prowincjonalna Bibliotekarka.