Trzy razy "tak" Wszechświecie.

 Ostatnio źle sypiam.

Zasypiam dość szybko, ale w nocy budzę się często. Kiedy jestem sama, bo mąż jest na służbie, kręcę się w łóżku, patrzę w okno, denerwuję się, zasypiam, znów się budzę, chcę znaleźć wygodną pozycję, próbuję ćwiczeń rozluźniających co średnio wychodzi. W głowie tłoczą się myśli, wszystkie na raz, każda się pcha do środka drzwiami w mojej głowie, które bezskutecznie próbuję zamknąć.
I tak do rana, sen, mara, sen, mara....
Lepiej jest kiedy jest mąż, wtedy liczę jego oddechy, przytulam się i jest mniej pobudek, mniej myśli, mniej tłoku. 
Są sny, najczęściej nad ranem, zapomniane w chwili otwarcia oczu. Jeszcze chwilę jakieś ulotne wrażenie, emocja, obraz wiszą w przestrzeni, ale za chwilę już ich nie ma, czuję pustkę w tym miejscu. Coś było, dziwna tęsknota przepływa przez serce.

Dziś było inaczej... 

Od początku. Wszystko jest Drogą.

Zima jest piękna. Mróz i śnieg w jakiś dobry sposób mnie ożywiły. Więcej czucia, więcej radości, więcej energii. Może też mają na to wpływ kocie feromony, bo koty już zaczęły miłość i wojnę, ekscytacja i przemożny zew instynktu, razem z zapachem kocich sików są wszędzie. Gawrony wróciły na gniazda i rodzice dość ostro tłumaczą zeszłorocznym młodym, że to już nie ich domek. Szukać sobie, budować własne. A rodzice z radością, krzycząc głośno, rozkładają ogony w wachlarze, robiąc następne pokolenie. Życie...

I ja poczułam się gotowa na następny rozdział. Co się miało pogoić, pogoiło się, rekonwalescencja długa, ale ma się ku końcowi. Kanapa już nie ma takiego magnetycznego przyciągania. Zaczęłam się rozglądać za opcjami czegoś fajnego, nowego, ekscytującego. Może zabawa i przyjemność?
Noż do czego doszło mój ty Wszechświecie :)
Więc wysłałam w Przestrzeń prośbę: pobawimy się?

Trafiłam na fajną kobietkę na YT. Kupiłam sobie karty tarota i chciałam się dowiedzieć więcej o nich.
I tak "przypadkiem" pojawiła się Monika. Spojrzałam na nią i jakaś taka wydała mi się swojska, normalna, pogodna. Jasna buzia i świetliste czoło. Szczere, dobre oczy. 
Miło spędzam z nią czas, korzystam z jej wskazówek, uczę się na luzie, jest dobrze.

Jednak te problem ze snem dokuczają, o co chodzi?
Monika zasugerowała poproszenie o pomoc, o wyjaśnienie, wytłumaczenie. Poprosiłam więc Wszechświat: pokaż proszę, co mnie męczy?

I śni mi się:
...Uciekamy z mężem, musimy się przed kimś ukryć,  pakujemy się szybko. Moja walizka jest duża, czarna. Wkładam w nią potrzebne rzeczy i widzę, że będzie ciężko ją nieść. Ale myślę: dam radę. Dokładam jeszcze koc, jakieś papiery. Biorę ją do ręki i naprawdę jest ciężka. Rozdzielamy się z mężem, on jedzie innym autobusem, ja innym. Ciągnę walizę do autobusu, ale jest taka ciężka, ktoś mi przeszkadza, mówi coś do mnie, autobus odjeżdża...beze mnie.
No tak, tacham coś z przeszłości. Jasny przekaz, tylko co?

Więc proszę o dalsze wyjaśnienia, bo to, co pod własnym nosem najtrudniej zobaczyć. Ale ja już nie uciekam. Trochę to trwa. Znów kilka trudnych nocy, coś mam, coś ucieka, coś jak mgła przepływa zostawiając  po sobie uczucie niedosytu, żalu...

I dziś w nocy...
Jestem w ciemnym miejscu, kościół? Klęczę skulona. Słyszę dudniący Głos: Jeden...
- podnoszę pięść do mojej piersi, biję się w nią i mówię: moja wina...
Czuję, jak zamiera moje serce, jak ciemność podpełza bliżej, jak dziwna, bzycząca wibracja rozpływa się w mojej klatce piersiowej.
Głos mówi: Dwa...
- znów uderzam się w pierś i mówię: moja wina...
Wewnątrz mnie bzycząca wibracja wchodzi głębiej, w moje komórki, za nią pełznie ciemność. Uczucie jest słodko-gorzkie, jak czekoladka nadziewana piołunem. I chcę by się to działo i nie chcę, ale się zapadam w czerń.
Głos mówi: Trzy...
- uderzam się w pierś, mówię: moja bardzo wielka wina...
Jestem w głębi siebie, jest ciemno, czuję tylko dudniącą wibrację wokół. Jak uderzenia serca. Strach miesza się z wielkim smutkiem, przepływa przeze mnie jak fala. Mam ochotę odpłynąć na tej fali daleko, poddać się pływowi. I nagle widzę malutkie światełko, wiem, że to jedna z komórek mego ciała, rozżarza się i słyszę cichutki głos: daj, ja poniosę...
I wiem, że to pomoc, ale wiem, że od tego umrę.

A Głos mówi: idźcie w pokoju, ofiara spełniona.

Obudziłam się. 

Przestraszona i zdezorientowana, na wpół wybudzona, powiedziałam w myślach:
- to tak działa? To tak się zaczyna...
I poczułam strach, naprawdę wielki strach:
- ja tego nie chcę, nie chcę o tym myśleć nawet, jak będę myśleć to się pojawi...

A Głos w mojej głowie zadudnił, czułam w nim cień uśmiechu:
- napisz, nazwij, nadaj formę, a gwarantuję, że się nie pojawi.

Zabawy z Wszechświatem mogą być zaskakujące. 

Nazwałam. Nadałam formę. Puściłam w świat.
Leć wichrze, leć...

Pozdrawiam Wszechświecie, twoja śniąca Prowincjonalna Bibliotekarka.