Nagłe i niespodziewane Wszechświecie.

 

Zmarł mój Teść Wszechświecie.
I to było dobre.

"Cieszy się starzec, gdy przeżyje marzec" 
Mądrość ludowa, która czasem mądrością nie jest, tu wychwyciła coś, co się dzieje zawsze.
Przedwiośnie, trudny czas. Budzą się depresje, kołaczą serca, wrzody w żołądkach grożą erupcją, astmatycy obsesyjnie pilnują inhalatorów, stawy przeszywają igiełki bólu, samobójcy stają na mostach...
A żurawie wracają gromadnie w klangorze i szumie skrzydeł.

Mój Teść był człowiekiem Prostej, Wąskiej Ścieżki. Którą podróżował w samotności.
Nie chciał towarzystwa, choć czasem na jego brak się skarżył. Ot paradoks.

Moja teściowa odeszła 30 lat temu, ale nawet wtedy, gdy jeszcze była, jego ścieżka była jednoosobowa.
Wewnętrzny świat starszego pana był niedostępny dla innych, a to miało konsekwencje. Trzeba łączyć kropki, choć czasem nie chcemy, bo rysunek wychodzi nie taki ładny, jak byśmy chcieli.

Więc mój Teść wędrował sobie codziennie do Kościoła: czasem dwa razy, do sklepu: czasem kilka razy,  jeździł rowerem wokół miasta na spacery (matkobosko, głuchy był jak pień!), gotował sobie, palił w centralnym używając do rozpałki szmatki z benzyną (w drewnianym domu), odmawiał różańce i miał 92 lata. 
Mój Mąż, a jego syn, lekko osiwiał przez tę ojcowską samodzielność, ale przynajmniej kiedy przyszła zima, Teść odstawił rower. Dzięki Wszechświecie za małe rzeczy ;)
 
I w niedzielę lutową wstał sobie straszy pan rano, ubrał się i poszedł po drewno do pieca. Wrócił do domu, upadł, a jego serce stanęło. Tak po prostu. Odfrunął.
Kiedy po południu przyszliśmy, już dawno go nie było. 
Kucnęłam, dotknęłam jego ramienia i poczułam puste miejsce. Brak Życia.
W środku mnie rozlał się kolor, jakiś taki żółty, lekko pomarańczowy, zawirował i pojawiła się Wdzięczność, a moje Serce powiedziało: dziękuję. 

I tyle. Najlepsza ścieżka dla niego, najlepsza dla nas.

Ostatnio kupiłam sobie karty. Pisałam o tym, że zapoznaję się z tarotem, fajna przygoda. Ale tym razem kupiłam sobie karty, które z małą książeczką, wydała Kasia Miller z Joanną Olekszyk. Jak dla mnie, doskonałe uzupełnienie kart tarota.

55 kart, każda z nich na ślicznym obrazku opisuje jedną emocję. Nawet nie podejrzewałam, że tyle emocji może być, a jest na pewno jeszcze więcej. Można sobie poczytać, można samemu pokombiować, można też je potraktować jako podpowiedź, kiedy coś trzęsie człeka, a nie wie on co konkretnie.

Położyłam pudełko z kartami na ławie w codziennym pokoju. Tam gdzie wszyscy się gromadzimy  na kawę, na pogaduchy, na życie codzienne. I te karty jakoś nas tak przyciągały. Mąż i synowie losowali sobie po karcie i  komentowali co im się trafiło. 

W tym krótkim, lecz trudnym okresie między śmiercią a pogrzebem, ja wyciągnęłam karty takie...

Oczekiwanie i Niepewność...

Oczekiwanie. Nigdy nie lubiłam tego czuć. Zapamiętałam powroty do domu ze szkoły. Szłam i niosłam ciężar: czy dziś będzie awantura, czy tata będzie trzeźwy czy pijany? Wchodziłam do domu i już w sieni wciągałam głęboko powietrze, by wyczuć w nim alkohol. Nos miałam jak najlepszy ogar. Zanim weszłam do domu, już wiedziałam jak potoczą się sprawy. Zawsze najtrudniejsze było oczekiwanie. Jak już sprawy się toczyły, to się toczyły. Teraz, z perspektywy czasu rozumiem mamę, która czasem po prostu prowokowała nieuchronną awanturę, by nie czekać...

Kasia w książeczce z opisem każdej emocji napisała przy Oczekiwaniu: Czy jesteś raczej cierpliwy i spokojny w oczekiwaniu, czy rozgorączkowany i wybiegający myślami do przodu? Z czego to się bierze, jak sądzisz? 
Niepewność. Kasia napisała: A teraz zastanów się nad swoją potrzebą kontroli siebie, innych oraz świata. Na ile jest w tobie rozwinięta i na ile przysparza ci trudności w życiu codziennym? To, co jest nam potrzebne do szczęścia i rozwoju to poczucie sprawstwa, nie kontroli. Pomyśl, czy umiesz te dwie rzeczy odróżnić? 

Ała!...trafiona, zatopiona. Trudno mi to odróżnić. Ale uczę się.

Wyluzowałam. Stanęłam z boku pozwalając sobie i innym na przeżywanie tak jak komu pasuje. Śmieliśmy się, płakaliśmy, graliśmy w gry planszowe, napiekłam ciasteczek, spacerowaliśmy, oglądaliśmy filmy, czasem każdy siedział u siebie sam. 
A kiedy ostatnia gruda ziemi spadła z łopaty grabarza odczuliśmy wspólnie...

Pamiętam śpiewy w kościele, kiedy jeszcze brałam to serio:
...od naaaagłej i nieeeespodziewaaanej śmierci, zachooowaj nas Paaanie....

No cóż, może jednak nie. Taki sposób odejścia jest całkiem niezły. 

Dobra robota Teściu, odpoczywaj.

A dla ciebie Wszechświecie, do zabawy, wyciągnęłam to :)

Pozdrawiam Wszechświecie, twoja ostrożnie emocjonalna, Prowincjonalna Bibliotekarka.