Cena Głosu Wszechświecie

 

Mam deja vu. 
Znowu.

Plakaty wyborcze są wszędzie. Wszędzie uśmiechają się do mnie twarze przetworzone przez komputery, by być ładniejszymi, przymilnymi, bardziej godnymi zaufania. Patrzą na mnie, śledzą mnie, uważnie obserwują gdy przechodzę:
- widzisz nas, widzisz?

Nie widzę. Nie znam was. Nie spotkaliśmy się. Nie popatrzyliśmy sobie w oczy. Nie podaliśmy sobie ręki. Nie porozmawialiśmy.
Nie znamy się.
Jedyne co widzę to plastik.

Przez ostatni tydzień czułam się jak w oblężeniu trochę.
Nie dość, że smutek pourlopowy mnie dopadł, to wszędzie gdzie nie weszłam: głosuj, głosuj, głosuj.
Za chwilę z lodówki wyskoczy na mnie jakiś typek wynajęty do głoszenia jedynej poprawnej opcji spędzenia niedzieli 15 października: głosuj!

Przyznam Graszko, że byłaś ostatnią kroplą, która przepełniła dzban do którego wlewałam frustrację.

Choć byłaś mocno delikatna i ostrożna :)
Miałam się nie odzywać, bo wszak rozumiem bezcelowość tego. Każdy ma swój sposób i pogląd na życie i to bardzo dobrze jest. Jeśli to jest ogólnie respektowane, to dobra droga.
Jeśli potrafimy wysłuchać każdego, a zwłaszcza tych co myślą inaczej, brawo, jesteśmy oświeceni :) 

Ale ja mam uczucie deja vu.

Mam wrażenie powrotu do mrocznych, niedawnych lat covidowych.

Bo jak nie głosujesz, to jesteś wrogiem narodu. To twój obowiązek, bo jesteś polakiem, bo jesteś kobietą, bo trzeba pogonić tych a tamtym dać szansę, dać tym bobu za wszystko złe, a tych wybrać, bo cudownie uzdrowią, a jak nie uzdrowią to choć nie będą tak kradli bezczelnie, tylko eleganciej... 

Nagle wszyscy mi mówią, jaki cenny jest mój Głos, jaki ja mam wielki wpływ, jaki to zaszczyt, obowiązek i zarazem przywilej go ODDAĆ.

Obowiązek i przywilej? 
Przymus dobrowolny?

Miesza mi się w głowie.

Zdaje się nie głupia, ale nie ogarniam.

Gdzieś w głębinach dudnią bębny, bębny wojny polsko-polskiej. Znów.
Dudnią i dudnią. Ostrzegają. A może zapraszają?
Tańcz jak zagramy, poddaj się rytmowi, tańcz, tańcz, tańcz...

A ja nie chcę. 

Pamiętam pewną noc. Leżałam bezsennie, ponieważ w głowie się kłębiło. Mieliśmy z mężem trudny okres, czułam się bardzo źle, opuszczona, samotna, niekochana. Mąż leżał obok, wystarczyło obudzić go i mu powiedzieć, to, co przez ostatnie tygodnie czułam. Zebrało się to w moim brzuchu, czułam tę wielką gulę, jak próbuje przepłynąć w górę, do gardła i dalej, ale nie się nie udawało. Wszystko zatrzymywało się w gardle. Jakby tam była tama. To było tak silne zamknięcie, że nie mogłam wogóle wydobyć głosu.

Odpuściłam.

Tę rozmowę odbyliśmy dekadę później, szkoda.
Ale potrzebowałam czasu by zrozumieć skąd blokada, jak powstała. Musiałam nauczyć się słuchać siebie, mojego ciała. Nabrać odwagi, by mówić to co myślę naprawdę, a nie bać się odrzucenia i milczeć.
I udało się. Odzyskałam Głos.
Moją MOC. Moją ODWAGĘ. Moją SPRAWCZOŚĆ w świecie.
I nagle wszyscy chcą bym go oddała, a wtedy oni za mnie będą mówić, działać, walczyć.

Nie trzeba, poradzę sobie, będę mówiła sama za siebie.

I spokojnie przyjmę tego konsekwencje.

Rozśmieszył mnie :)

Myślę, że takich jak ja jest więcej.
Myślę, że mało się odzywają. Z różnych powodów. Ale SĄ.
I to jest bardzo dobrze. Bo czas na zmiany ;)

Andrea Kowch

Pozdrawiam Wszechświecie, twoja używająca Głosu, Prowincjonalna Bibliotekarka