Kły i pazury Wszechświecie

Wróciłam z urlopu.

Znów byliśmy w dolnośląskim i nadal nam się podoba. Nadal też zostało sporo do zwiedzania, bo zwiedzamy nieśpiesznie, spokojnie i niemęcząco.
Ale wróciwszy do domu zauważyłam, że jestem poirytowana. Zła jakaś. Zła na górę prania, na niesprzątniętą przed wyjazdem toaletkę, na mole, które znów gdzieś się wykluły w szafkach z mąką, na męża, który tak płynnie przeszedł do trybu codziennego, na siebie, że przestałam czuć się dobrze...
A było tak fajnie.

I zniknęło.

Poczułam się jak, ten, no...no wiecie kto!

Złość. Moja Nie-Przyjaciółka. 

Zakomunikowała mi, że wcale nie chciałam wracać.

Jestem jeszcze zmęczona jednak. Nie ma we mnie zgody na to co się dzieje wokół mnie. I nie ma we mnie zgody na to co we mnie. Chwilowo tak. Złość.
Niełatwa to dla mnie emocja. Nie uruchamia się lekko. Maskuje się, wypływa niby niezauważona strumyczkiem biernej, pasywnej agresji, zawsze starannie przykrytej makijażem słuszności, poprawności, jedynej prawdy, właściwej drogi i wszelkiego ogólnego dobra.

Znam się na tym, mam tradycje rodzinne w tym temacie. Stosowała to mama, babka, pewnie i prababka. Wyszlifowało się jak diament.

Kiedyś, kiedy SynNumerDwa był w czwartej klasie podstawówki, jeden z jego kolegów nagle zaczął mu dokuczać. Pociągnął za sobą innych kolegów i zrobiło się fatalnie. Zaczęli go prześladować, ośmieszać, izolować. Syn poskarżył się nam dość późno, bo już trwało to kilka miesięcy. Mąż rozmawiał z nauczycielem, ale nic to nie dawało, bo nauczyciel był z tych, co nie powinni zostać nauczycielami.  Na wywiadówce ja i mąż chcieliśmy porozmawiać z rodzicami prowodyra. Spotkaliśmy się z nimi w wolnej klasie, przy nauczycielu, ale rozmawiać się nie dało. Jak tylko weszli zaczęli krzyczeć, atakować, nie dawali dojść do słowa, przerywali, ich złość i agresja wcale nie była pasywna. Była jak czerwony sztandar powiewający nad nimi. 
Pamiętam, poczułam się wtedy kompletnie bezradna, totalnie wymiękłam. Napłynęły mi łzy do oczu, zerwałam się i wyszłam, zostawiając biednego męża samego. Jakoś sobie poradził, choć to spotkanie nic nie dało. Syn musiał znosić tę sytuację aż do wakacji. Potem się uspokoiło.

Długo nie mogłam sobie wybaczyć, że nie umiałam walczyć o syna. Że nie wymyśliłam jakiegoś sposobu, by mu pomóc. Lata całe.

Dopiero niedawno syn powiedział, że teraz rozumie, że go to wiele nauczyło, wyniósł spore korzyści. Poradził sobie wtedy, choć to nie było łatwe. I nigdy nie miał do mnie pretensji. 

No i masz...

Moja niezdolność do uruchamiania złości brała się z tresury domowej w dzieciństwie. Rodzice urządzali wielkie, dramatyczne awantury domowe. Krzyk, pretensje, czasem przemoc fizyczna, rzucanie krzesłami, walenie drzwiami, kompletny chaos dla małego dziecka. Napędzane alkoholem emocje urastały do poziomu, który był za wielki do zniesienia dla mnie, małej. Ale gdy tylko próbowałam wyrazić mój strach, moją złość na nich, moje przerażenie w jakikolwiek sposób, zawsze mama twardym głosem mówiła: nie histeryzuj!

Nie histeryzuj.
Gdy to słyszałam, moje ciało odczuwało to jak uderzenie. Musiałam zahamować, zamrozić, wycofać w głąb siebie wszystko co chciało się ze mnie uwolnić. Moje emocje. Moja złość, moja niezgoda, mój strach. Wszystko to zostawało we mnie. Bolało. Bolał brzuch, szczęki, biodra, głowa, ramiona.

Złość połączyła mi się z agresją, "nie histeryzuj" nauczyło chowania emocji, bo są złe. 
Zamroziłam się na dekady mojego życia. 

Pozwalając tylko tym pobocznym, agresywnym strumyczkom wyciekać, inaczej bym chyba umarła. Tyle, że nie wiedziałam, że to robię.

Teraz wiem.

Zasadnicza różnica.

Cóż Wszechświecie, socjalizacja ma ogromny wpływ na to jak żyjemy. Jakich dokonujemy wyborów i jak odbieramy ich konsekwencje. I z czym ostatecznie odchodzimy z tego świata.

Długo nie widziałam tego problemu. Rozgrzebałam to w końcu po warsztatach z Rosą, kiedy oświeciło mnie: ukrywam złość.

Samo głośne, publiczne wypowiedzenie słowa: ZŁOŚĆ, było uwalniające. Jakby jakaś tama we mnie puściła i coś rozlało się wokół mnie. Coś żywego, wibrującego, ciepłego. Zadźwięczało, zarezonowało. 

Wtedy zaczął się długotrwały, nadal się dziejący, proces poznawania złości, odklejania jej od agresji, bo to wcale nie to samo. 
Nauka jej wyczuwania, zrozumienie jak ją manifestuje moje ciało, jak mogę jej używać, co chce mi powiedzieć, przed czym ostrzec, jak ochronić, jakie granice wyznaczyć.

Zrozumiałam, że to moje kły i pazury.

Miałam je cały czas, ale udawałam, że ich nie mam. 
A na tej planecie trzeba je mieć i używać.

Zdobyć pokarm, ochronić siebie i młode, pokazać innym gdzie przebiega moja granica. 

Znajoma opisała na swoim blogu sytuację z agresywnym, niezrównoważonym, pijanym człowiekiem.

Opisała to publicznie, więc mogę się odnieść, tak myślę ;)

Ona jest sołtysem, a człek ów jest wrzodem na zadku całej wsi. Najmuje on chatkę obok obok niej a wynajmujący nie może się go pozbyć, mimo wyroku sądowego już. Agresywny, straszny typ.

No i przyjechał wynajmujący z papierami, żądając opuszczenia domu, wybuchła awantura i tenże człek, straszny najemca,  przybiegł do mojej znajomej pod dom. Bo wszak ona jest sołtysem i też bierze udział w tym dramacie.
Otworzyła drzwi i wyszła do niego. Oberwała pięścią.

Córki, dobrze, że już dorosłe, musiały ją zasłonić swoimi ciałami i zadzwoniły po policję.
Ona zamroziła się, nie była zdolna do żadnej reakcji.

I tak zastanawiałam się, czemu ona to zrobiła? Mogła zadzwonić po policję, nie wychodzić z domu, bo bycie sołtysem nie zobowiązuje jej do fizycznego nadstawiania karku. Naraziła siebie i córki.
 

Jednak wiem gdzie są korzenie tej decyzji, ona od kiedy czytam jej bloga twierdzi, że nie czuje złości do nikogo.

A ja od początku czuję tę fałszywie dźwięczącą nutę w jej pieśni...

Nie ma oświecenia bez oswojenia zwierzęcia w sobie. 
Nie ma jasności bez ciemności.

Nie ma Anioła bez Diabła.

I nie ma borowika bez szatana :D

PS. Podeprę się jeszcze Aleksandrem Lowenem, który prosto wyjaśnia trudne rzeczy :)

"Jeśli w sytuacji utraty nie czujemy gniewu, to nie możemy również doświadczyć prawdziwego żalu i nie dojdzie do prawidłowej żałoby. 

W naturze ludzkiej leży protest przeciwko cierpieniu, a nie masochistyczne tłumienie tego uczucia. Wydaje się więc dziwne, że w naszej kulturze zasługuje na podziw człowiek, który potrafi po stoicku znieść utratę, nie okazując emocji. Jakąż to cnotą jest tłumienie uczuć? Takie zachowanie zdradza, że ego danej osoby dominuje nad ciałem i nadzoruje je, a to z kolei oznacza, że osoba ta jest pozbawiona pewnego ważnego aspektu człowieczeństwa."

~ Aleksander Lowen „Depresja i ciało”
A filmy poniższe polecam bardzo :)

 

Pozdrawiam Wszechświecie, twoja tańcząca ze Złością, Prowincjonalna Bibliotekarka