Umarł Numer 56 Wszechświecie.

źródło: internet.

Odchodzą...
Kiedy zaczęłam pracować w bibliotece, StaraBibliotekarka2 ( TU  pisałam) odchodząca na emeryturę, przekazała mi czytelników, którzy czytają dużo, chodzą często, zaprzyjaźnieni.
Mieli stałe numery. Nie zmieniałam.
Musiałam jej solennie obiecać, że zadbam o nich. Będę dobrze traktować, bo to podpory biblioteki.
I trochę przyjaciele. Choć StaraBibliotekarka2 nie miała przyjaciół. Stroniła od ludzi. Biblioteka była jej Domem, więc tych, którzy jak ona kochali książki, traktowała jak przyjaciół. Dbała.
Wtedy nie wiedziałam, że ja też tak mam...
Ale obiecałam. Dbałam.

Przez te dwadzieścia lat pracy pożegnałam już kilka Numerów.
Pani31, złożona prawie w pół, zawsze z laseczką, miła i smutna. Z determinacją pokonująca moje schody. Czytała wszystko. Nie pasowała do wioskowej społeczności.
Pan105, wesoły, pogodzony z Życiem rolnik. Zawsze żartujący, czasem na granicy dobrego smaku. Palił jak smok od czwartej klasy podstawówki. To go w końcu zabiło, ale pogoda ducha nie opuszczała go do końca. Kryminał, sensacja.
Pani9. Zrozpaczona, z depresją. Ciężko walcząca o przetrwanie. Nie zdecydowała się sobie pomóc. Odeszła na swoich warunkach. Może uciekła...Powieści obyczajowe, raczej nie za wesołe.

PanRomantyk, numer 5...TU

Numer56...

Szłam do domu, zmęczona. Szurałam noga za nogą po chodniku. Chciałam ciszy, spokoju
i zielonego. Za chwilę miałam skręcić z ulicy w spokojną targowicę. Tam nikt nie chodzi.
Za targowicą, mój sad. Czuję jak w nim zieloność łagodnie mnie otula, wita, zdejmuje ze mnie paproszki nie moich myśli, pragnień i żalów, które poprzylepiały się w kontaktach z ludźmi. Na tym odcinku jestem tylko JA i drzewa. I krzyczące gawrony, i psy wybiegające z chaszczy, ich uśmiechnięte oczy i różowe języki.
Prawie już tam byłam, ale coś kazało mi spojrzeć na drugą stronę ulicy, na tablicę ogłoszeniową. Nigdy nie patrzę. Nie interesuje mnie. A tym razem spojrzałam. I moje oczy, zepsute już trochę, nadspodziewanie ostro wyświetliły mi klepsydrę przyczepioną.
Numer56.

Spodziewałam się.
W większości wypożyczała książki jego malutka, okrąglutka żona. Sama nie czytała wcale.
Nie rozumiała miłości męża do książek. Mówiła o nim "ON".
-On prosił sześć książek. Tylko pani sprawdzi, czy wszystkie oddał. On rozkłada po całym domu. Mówię mu: w jedno miejsce kładź. Ale On nie słucha, On nikogo nie słucha. A ja się boję coś mu mówić, bo On nerwowy taki...
Nigdy nic nie zginęło.
On jednak pilnował :-)

Czasem, rzadko raczej, dwa razy do roku może, Numer56 przyjeżdżał sam. Osobiście. Zawsze w letnich miesiącach, bo jeździł takim starym Komarkiem. Ubrany był wtedy w długi, skórzany, czarny, dość zużyty płaszcz, buty oficerki i miał na głowie skórzaną czapkę pilotkę. Na nią nakładał starodawny kask, taki śmieszny trochę. Wchodził z bombonierką pod pachą. Zawsze.
Szarmancko całował w rękę, mówił: a tu coś słodkiego. Nie przyjmował odmowy.
Zrozumiałam szybko, że to część rytuału.
Dziękowałam, pytałam czy książki, które mu wybieram i daję żonie, pasują.
Zawsze mówił, że oczywiście. I szedł między półki, gdzie z lubością i powoli, smakując kontakt z książkami, wybierał sobie stare kryminały i powieści. Nie brał nowych, kolorowych książek.
Tylko te stare, obłożone w szary papier go przyciągały.
Kładł mi wybraną kupkę na biurko, jeszcze chwilę rozmawialiśmy i znikał, do następnego lata i bombonierki.
Już nie będzie bombonierek.

Dwa tygodnie później przyszła oddać książki po raz ostatni jego żona.
Malutka, okrąglutka, szara i skurczona.
Kiedy ją przytulałam, miałam wrażenie, że przytulam mięciutką piłeczkę.
Pozwoliła się przytulić, lekko wtuliła się w moje ramiona.
- Pani, ja nie wiem co robić. Mnie się zdaje, że on jest, że on poszedł coś robić na podwórku i, że zaraz wróci...
Zrobiłam co mogłam, słowa wsparcia przepływały przez nią nie zatrzymując się.
Była w swoim żalu, samotności i strachu.
Chyba więcej pociechy przyniosło jej przytulenie. Dotyk, potrzymanie ręki, pogładzenie po ramieniu i plecach. Jestem z tobą, nie jesteś sama...

Weszłam w czas pożegnań.

Wszechświecie, pozdrów ode mnie Numer56.

PS. Oddałam puste numery innym osobom. Przestały być specjalne. Stały się zwykłe...
       Nie spodziewałam się...



Pozdrawiam Wszechświecie, zawsze Twoja Prowincjonalna Bibliotekarka.