GPS Duszy Wszechświecie.

Było tak...
Pojechaliśmy na Mazury. Na trzy dni.
Musieliśmy z Mężem odpocząć.

Kiedy wyjeżdżam w nieznane łatwiej mi odłożyć nadmierną kontrolę na bok. Zostawić ją w koszu do prania.
Kiedy wracam, wrzucam ją do prania i zawsze wychodzi coraz bardziej skurczona, jakaś cieńsza, jakaś mniej pasująca.
Pranie czyni mistrza :-)

Więc pojechaliśmy na Mazury.
Październik to był, więc jeszcze nie za zimno, ale już właściwie jesień. Kłopotu z kwaterą nie było. W pensjonacie byliśmy sami, oprócz właścicielki jeszcze było 8 kotów. Rewelacja przy śniadaniach. Polecam kociarzom Pod Gwiazdami
W planach mieliśmy odpoczynek, bez napinki. Drugiego dnia spokojnie, po kocim śniadaniu, wyruszyliśmy do Rapy, bo tam jest fajna piramida, tu można poczytać Piramida

Wsiedliśmy do samochodu, Mąż wziął GPSa, ustawił, podłączył. GPS grzecznie wyświetlił nam drogę i pojechaliśmy.
Mazury są piękne. Cała Polska jest piękna, uwielbiam patrzeć na to wszystko jeżdżąc na nasze wycieczki. Nigdy mi się to nie znudzi. Nie lubię tylko autostrad. Porażka. Nuda.
Więc jedziemy. Lasy, łąki, gaje, jeziora, strumyki. Wyszło słońce, choć troszkę zimno. Po jakimś czasie coraz mniej zabudowań, coraz mniej ludzi, coraz jakby węższe drogi, zmienia się zdecydowanie kolejność odśnieżania. Ale jedziemy. GPS prowadzi i nie ma wątpliwości.
Jednak my zaczynamy mieć.  Coś jakby nie tak.
Drogi coraz gorsze, bruk, kostka. Samochód trzęsie się i wibruje. Huczy. Nie ma pól. Zieleń zdziczała. Łąki zarosłe. Ludzi brak. Gospodarstw prawie nie ma. Oboje zaczynamy się martwić, że może już za granicą jesteśmy.
Czuję, jak w moim siedzącym obok Mężu rośnie frustracja. Złość. Czuję się winna. Choć akurat to on znalazł tę piramidę. Niemniej słyszę, że to moja wina, bo nie sprawdziłam dokładnie gdzie to jest i ciągam go nie wiadomo gdzie, samochód cały trzeszczy, zepsuje się, zgubiliśmy się. GPS durny...
Poczucie winy przepływa falami przeze mnie, mieszając się ze strachem.
Odczuwam to jako takie szare osłabienie w mięśniach, choć mięśnie od tego się napinają. Szczęka, kark, nogi...w żołądku mdli.
Nie znoszę zawodzić innych ludzi. Nie znoszę kiedy mnie się obwinia, że jestem nie taka, jak ktoś oczekuje.
Ale...
Nie na darmo jeździłam na terapię. Już wiem, że moje uczucia czasem kłamią, więc powoli, powoli zaczynam rozróżniać, co moje, co nie moje. I w końcu zaczynam widzieć, że spokojnie dojedziemy, że zapytamy kogoś po drodze, że wszystko ok. I, że Mąż też powinien zostawić kontrolę w koszu do prania. Ale, co zrobisz...zabrał ze sobą.
Pooddychałam. Na skrzyżowaniu objawił się pan na rowerze, pokazał nam gdzie jechać. Źle pojechaliśmy, bo nie słuchaliśmy już GPSa, tylko sami zakombinowaliśmy na poprzednim z skrzyżowaniu. Wróciliśmy i dojechaliśmy w pięć minut.
Zwiedziliśmy z przygodami, bo piramida była w remoncie. Ale do dziś pamiętamy wycieczkę do Rapy.
Inne rzeczy nam umykają, ale Rapę pamiętamy dokładnie oboje.

Czemu ja o tym?
Bo wiecie, ja już trzy lata plączę się po świecie ezoteryki, rozwoju, świadomości. Duszy, Kosmosu, Alienów. Psychologii, fizyki i parapsychologii. Zwiedzam różne światy, a one zwiedzają mnie.
 I co raz natykam się na jakieś powtarzalne wzorce w różnych tych przestrzeniach. Coś wspólnego tam, gdzie tak jakby nie powinno być nic wspólnego. Ale jest.

Kiedy zaczęłam przygodę z ezoteryką i szeroko pojętym rozwojem, od razu natknęłam się na coś, co ja nazywam: Kule Światła i Miłości, KŚiM w skócie.
To są ludzie, którzy wybrali drogę odrzucenia EGO, odrzucenia wszelkich negatywności, przeszli na drogę bycia tylko energią Miłości.  Znaczy rozpracowali wsio, pozbyli się wszelkich ograniczeń i mechanizmów, tylko ŚWIECĄ :-)
Bo tam gdzie jest światło, nie ma ciemności przecież.

No i mnie denerwowali.

Ja wyjaśnię co to EGO, bo bez tego ani rusz dalej.

"Ego najpowszechniej znane w ujęciu psychoanalitycznym, mieści się w triadzie tworzonej przez id, ego i superego, i jest tym elementem, który kontaktuje się z naszą rzeczywistością. W interpretacji filozoficznej jest tym, co charakteryzuje osobowość każdego człowieka. Nie da się go całkowicie wyeliminować z naszego życia, ponieważ jest podstawą naszej egzystencji. Stanowi o naszej indywidualności i odrębności."

I okazuje się, że w sporej ilości nurtów filozoficznych, religijnych czy oświeceniowych EGO jest wrogiem.
U nas też się mówi, że EGO to nic dobrego. Wybujałe Ego, egoistyczny, egotyczny, egoista...ZŁO.
No i te KŚiM odrzuciły drania. Tylko prowadzenie Duszy i Boga. Żadnej szarpaniny z tym podłym, samolubnym, pożądliwym Cieniem.
I to tacy mili ludzie, tacy uduchowieni, tacy cierpliwi i wszystko przyjmujący, no może nie wszystko, tylko to co uważają za swoje :-) A to co nie, to z miłości do siebie, odrzucają.
I tak pływałam w tym światku, kule świeciły, aż w końcu stwierdziłam:
- coś jest na rzeczy, bo mnie to wkurza
- niby nic w tym złego, a mnie wkurza
- niech se świecą, co cię obchodzi
- ale nie, coś mi nie gra....

 Jasne, że nie grało. Nie bardzo siebie lubiłam, wchodziłam dopiero na tę drogę: polubić siebie tak całkiem. Dopiero liznęłam po wierzchu samoakceptację, sporo miałam jeszcze do przejścia.
To było kuszące, odrzucić EGO...ale  podświadomie wiedziałam, że się nie da.
Pragnęłam tego bardzo i nie chciałam się pogodzić ze świadomością, że nie tędy droga.

Kiedy nie akceptujesz EGO, walczysz tak naprawdę sam ze sobą. Kiedy je odrzucasz, tak naprawdę odrzucasz sam siebie. Czyli, robiłam to całe dotychczasowe życie.
Nie ma we mnie materiału na KŚiM.
Bo okazało się, że moja droga, to polubienie mojego EGO.
Poznanie go, oswojenie, wzięcie pod rękę i dalsza wędrówka razem.

Czemu ja o Rapie?
Bo kiedy zaczęłam znów myśleć o EGO, przy pomocy poznanej kilka dni temu dziewczyny praktykującej drogę BON (buddyzm), to ta podróż mi się przypomniała.
A w głowie usłyszałam: GPS DUSZY...oczywiście pod prysznicem, często mam olśnienia pod prysznicem.

EGO jest GPSem Duszy.

Jak inaczej Dusza mogła by dotrzeć tam gdzie chce?
Przychodzimy na ten świat już wyposażeni w to wszystko, co nam potrzebne do tego doświadczenia, tej lekcji jaką jest nasze obecne Życie.
Mamy Plan, zgrabnie ułożony przez nas samych, mamy oprogramowanie do tego dostosowane. Nasze EGO. Tam są wgrane wszelkie programy, które nam to umożliwią.
Zręby naszej psychiki, to jak reagujemy na dane sytuacje, to jak przeżywamy, co zapamiętujemy, czego się uczymy. Cała wielka baza danych. EGO. System operacyjny, ale też modyfikujący się wraz każdą dodaną nową informacją.

Nasz GPS wybrał dla nas drogę do Rapy najkrótszą. Bo takie miał ustawienia. Wybierać najkrótszą. Wcale nie najwygodniejszą. Najkrótszą. I pojechaliśmy. Lekcja się odbyła :-)
Wracaliśmy już inną drogą, przez większe miasta, asfaltowe drogi, dłużej, ale wygodniej. Nic nie pamiętam z tamtej trasy, była nudna.

Więc...
Ja i moje EGO jesteśmy kumplami na razie.
Chwilowo tak. 
Kumple się czasem kłócą, ale kiedy są prawdziwymi kumplami to się pogodzą dość szybko.
W końcu dochodzi się do punktu, gdzie mówi się tylko: ups, zrobiłam to znów?
A kumpel się śmieje :-)

Bo jesteśmy IDEALNI tacy, jacy jesteśmy.
Właśnie w tym momencie, w tym miejscu, pod tym słońcem, na tej planecie :-)


A tu idealny tulipan, dziki i beztroski, od lat wędrujący sam gdzie chce.

A tu Podlasie wreszcie wiosenne, choć jeszcze zimne :-)

PS. Muszę się jeszcze zastanowić, bo jak byliśmy w Emilcinie pod pomnikiem Ufo, to potem pojechaliśmy do Lublina. Mąż ustawił GPSa na Lublin, a on zrobił kółeczko i pokazał nam trasę z powrotem do Emilcina pod pomnik. I tak pokazywał przez godzinę, mimo powtórnych wprowadzań danych, mimo resetu...
Po godzinie się poddał i poprowadził do Lublina. O co chodziło? Chyba jeszcze musimy tam wrócić.

Pozdrawiam Wszechświecie Twoja Egolubna Prowincjonalna Bibliotekarka.