Wszechświecie, ufojcie nam ;-)

Znajomy mojego Męża, wczoraj na FB, popełnił post:
- Czy ktoś widział wieczorem jasno świecący obiekt lecący po niebie w kierunku południowo-wschodnim?

Najpierw pomyślałam: o! biedaku, lepiej nie, piszesz na olbrzymim targu ludzików, za chwilę wszystkie tu wpadną, by zostawić po sobie bobka...co też się stało :-)
Ale wśród idiotycznych komentarzy, jedna odważna dziewczyna napisała, że WIDZIAŁA. I pogadali o tym, i ustalili, że widzieli to samo chyba, ale zupełnie nie mają pojęcia co?

A ja mam wspomnienie, o którym zapomniałam na długo, nawet w pamiętniku wtedy nie zapisłam, a zapisywałam wszystko. Przypomniałam sobie trzy lata temu. Jest nadal jasne, wyraźne, czekało...

Jest późna wiosna roku 1983, mam 16 lat. Wracam do domu na weekend, jadę autobusem. Mimo tylko 60 kilometrów do domu, podróż jest męcząca, z przesiadką, czekaniem na dworcu. I ja jestem zmęczona, koniec roku w drugiej klasie LO blisko, a ja oczywiście mat-fiz-chem mam do tyłu, czekają mnie poprawki. No i jeszcze chodzę z jednym chłopkiem, a bardzo chciałabym z innym :-) Z tym co z nim chodziłam, a sama zerwałam. No ciężko.
Jadę więc zmęczona, zdołowana i smutna, myśli w końcu pod wpływem monotonnej jazdy, grzechotania autobusu i przepływających krajobrazów za oknem, odpuszczają. Wpadam w taki stan bez myśli i dlatego, kiedy spoglądając nad las, tuż przed Żerczycami, widzę wielką, czarną, lekko metaliczną kulę, nie od razu wyłapuję co widzę. Gapię się na nią bezmyślnie przez kilka sekund, aż mój mózg wreszcie załapuje, że tego tu nie powinno być.
Skoczyła mi adrenalina, serce zaczęło bić głośno, wyprostowałam się na fotelu, skupiłam wzrok. No widzę Wielką Kulę, powoli opuszczającą się nad lasem, jakby miała zamiar wylądować. Kula jest czarna, jakby metalowa, chyba lekko się obraca też wzdłuż swojej osi i ląduje, powoli...
Autobus demonem prędkości nie był, mijaliśmy to miejsce, odwróciłam się i obserwowałam kulę dopóki nie zniknęła nad lasem.
Nie wiem, czy ktoś jeszcze w autobusie to widział, było tylko kilka osób. Nie krzyczałam "patrzcie". Nikt inny też nie :-)
Dojechałam do domu, potem jeszcze się zastanawiałam nad tym przejeżdżając tamtędy, a potem Życie popłyneło dalej.

Nie byłam zielona w temacie. Od połowy podstawówki wiedziałam co to UFO, w klasie siódmej, ósmej zaczytywałam się w Lucjanie Zniczu i jego serii Goście z Kosmosu. On był pierwszy, który odważył się ruszyć ten temat na serio. W książkach przedstawiał przypadki spotkań, obserwacji z całego świata. Absolutnie się z nim zgadzałam: obce cywilizacje są, jest ich mnóstwo, odwiedzają ziemię, obserwują,
Czemu się z nami nie kontaktują?
No cóż to pytanie mnie dręczy od dawna.
Choć obecnie uważam, że się kontaktują, z niektórymi :-)
Ale ogólnie to NIE, bo my bobki zostawiamy pod takimi postami jak u kolegi Męża ;-(

Kiedyś rozmawiałam o tym z koleżankami w bibliotece. Ech, lepiej było nie ;-)
Jedna powiedziała, że nie wierzy i jusz! Że nie ma żadnych obcych cywilizacji, ani UFO, ani nic.
Jak ewentualnie przylecą, to ona się zastanowi, czy uwierzyć!
I teraz mam przylepkę: wariatka jakby trochę :-)
Tylko wiecie, nie przejmuję się tym, wariatom można więcej, więc od czasu do czasu, opowiadam koleżankom co nowego w świecie UFO, przygotowuję na ewentualny kontakt, by szoku jednak nie doznały :-)

Czemu piszę o tym?
Od czasu do czasu zaglądam na stronę Fundacji Nautilus, badającej zjawiska niewyjaśnione, a tam trafiłam na opisaną obserwację z Krakowa, z dnia 11 listopada 2018. Są zdjęcia i film.

 I TO JEST KULA, KTÓRĄ JA WIDZIAŁAM :-)

https://www.nautilus.org.pl/artykuly,3595,ufo-nad-krakowem-11-listopada-2018-sa-zdjecia-i-film.html


Takżetak.
LATAJO :-)



Pozdrawiam Wszechświecie, twoja lekko stuknięta Prowincjonalna Bibliotekarka ;-)