Wszechświecie, okręt odpłynął ;-)

Kiedy zaczęłam zmieniać swoje życie, jakiś czas byłam czajnikiem.
Czajnikowałam w pracy, wśród znajomych, w rodzinie, nawet z własnym Mężem i synami. Nie mówiłam co się dzieje.
Mąż i synowie akurat wiedzieli, że depresja, leki, terapia, ale nie mówiłam dużo.
Bałam się. Oceny.

Ogólnie pojęta "normalność", była moim Świętym Graalem od dawna, bo wychowałam się w "nienormalności". I rozpaczliwie, całe życie próbowałam dosięgnąć ideału "normalności", dopasowania do wszystkich, niewyróżniania się, bycia taką jak "ludzie". Tak naprawdę, to widzę, że w dzieciństwie, jeszcze nawet w Liceum, nie udawało mi się to. Wtedy jeszcze byłam w przepływie Życia, jeszcze byłam otwarta, kreatywna, jeszcze dawałam radę z moim wewnętrzym światłem, które wybuchało wtedy z całą mocą kreacji ;-) Mimo trudności, mimo strachu, mimo wewnętrznego bólu.
To zaczęło się w momencie, kiedy powiedziałam TAK w kościele i założyłam własny Dom.
Byłam młoda, miałam 20 lat :-) I miałam za wysokie poprzeczki do przeskocznia, które sama sobie ustawiłam. Pisałam o etykietkach, cała byłam oklejona. I nakleiłam na innych.
Ech, życie....

Więc czajnikowałam. Bo nie chciałam, by ktoś mnie nazwał "wariatką". Leczącą się psychiatrycznie przecież. I tak udawałam, nie mówiłam, aż w końcu dotarło do mnie, że ten okręt to już dawno odpłynął :-) Od wielu lat męczy mnie depresja, biorę psychotropy, jestem na terapii, co jeszcze musi zaistnieć, żebym zrozmiała, że jednak jestem "wariatką". W ogólnie "normalnym" tego słowa znaczeniu.
Bo tak w środku, czułam się zawsze sobą, w różnych stanach, ale sobą.
Więc zaczęłam przesuwać granice "normalności", takiej, jaką ją sobie wyobrażałam.
Zaczęłam od mówienia, o depresji, o tym co się dzieje, co czuję i co robię. No, łatwo nie było. Spotykam się do tej pory z różnymi reakcjami, ale już nauczyłam się z tym radzić. Ba! nawet nie przejmować, a nawet zobaczyć za tym co mówią o mnie ludzie, to co sądzą o sobie. Wyższa szkoła jazdy :-)

Ale ja nie o tym ;-) Dzisiaj o braku "normalności" Wszechświecie ;-)
Otóż, jak wiesz Wszechświecie spotkałam Rosę :-) Dla ciebie to oczywiste, sam ją do mnie wysłałeś. Jestem ci za to bardzo wdzięczna.
ROSA tu pisałam o niej, jesli ktoś chciałby o niej coś więcej.

Rosa postawiła cały mój świat na glowie i otworzyła mi oczy na to, że normalność i niemormalność nie stnieją. Świat jest inny. Wszystko co piszę na blogu przeżyłam sama. Jest to moje osobiste doświadczenie, odczute, zobaczone, dotknięte. Piszę o tym, bo może ktoś jeszcze jest czajnikiem, albo boi się sięgnąć po coś innego, albo może nie wie, że może. Tak jak ja kiedyś :-)

Więc tak.
Półtora roku temu jechałam na drugie spotkanie z Rosą. Byłam zachwycona. Pierwsze oszołomiło mnie, obudziło, dało inną perspektywę drogi do zdrowia, dodało siły i pomogło kontynuować terapię. Pół roku czekałam na kolejny przyjazd Rosy ze Stanów i doczekałam się. Tym razem miało się odbyć w Centrum Taraska, taki ośrodek w Sulejowskim Parku Krajobrazowym. Bardzo daleko, ale Mąż stanął na wysokości zadania, powiedział, że oczywiście mnie zawiezie na te trzy dni. Znalazam dla nas fajną kwaterę nad Czarną, w starym młynie wodnym, zabrałam jeszcze koleżnkę Anię, która też postanowiła spotkać Rosę i pojechalim.
Wyruszliśmy w piątek rano, bo droga długa, a wieczorem o 19.00  było pierwsze, wprowadzające spotkanie z Rosą. Obiecałam sobie nic się nie spodziewać, pozwolić przyjść temu, co ma przyjść,  nic nie kombinować. Jechaliśmy chyba 6 godzin, tak się troszkę utłukliśmy. Rozbiliśmy obóz na kwaterze, która była fajna bardzo i z klimatem, a potem Mąż nas podrzucił do ośrodka.
Usiadłam na krześle z ulgą, wyluzowana i szczęśliwa. Obok Ania ekscytowała się wszystkim , ale ja byłam w mojej bańce spokoju. Rosa zaczęła opowiadać o sobie, bo sporo osób było pierwszy raz. Płynęłam z jej opowieścią, słuchałam, patrzyłam...Asz nagle coś mi kliknęło w oczach i zrobiło się biało. Zniknęło podwyższenie na którym Rosa siedziała, fotel, tłumacz, ktory siedział niżej, kwiaty w dużych wazonach, obraz, który stał koło Rosy. Wszystko w białej, jarzacej się mgle. Widziałam tylko twarz Rosy, ale tak jakby ileś jej twarzy, nałożonych jedna na drugą niezbyt równo i  jej ręce. Jej ręce były pomarańczowe, w tej białej mgle świeciły jak lampa solna, takim wewnętrzym światłem. Rosa gestykulowała, a one świeciły złotym pomarańczem.
Pierwsza moja myśl: ale jestem zmęczona, oczy wysiadają. Mrugnęłam i złapałam ostrość. Ale za chwilę: klik i znów to samo. To znów mrugnęłam. No jestem zmęczona. Chwilę było dobrze, ale znów trzeci klik. Tym razem popatrzyłam na mgłę, porozglądałam się dokąd sięga, zobaczyłam w niej cień tłumacza i niebieskawą kuleczkę koło niego. Rosy ręce były cudne, świetliste i żywe, jej twarzy nie mogłam zobaczyć dokładnie. Trwało to, nie wiem, może minutę, znów mrugnęłam i tym razem przeszło i nie wróciło. Nadal spokojnie siedziałam, myśląc, że powinnam się wyspać i dać oczom wypocząć. Nie czułam niepokoju.
Po spotkaniu pojechaliśmy na kwaterę. Spokojnie zjedliśmy kolację, cała nasz trójka była zmęczona. Mąż poszedł pod prysznic, a Ania staneła nieśmiało w progu mojego pokoju. I mówi:
- Wiesz, ja próbowałam zobaczyć aurę Rosy...
 (dodam, że Ania bardziej niż ja siedziała już w rozwoju świadomości i ezoteryce, miała znajomych, którzy ją oświecili co do świata energii).
Zacukałam się na chwilę, bo ja już wiedziałam o aurze, ale jakoś do głowy nie brałam:
- I co?
-No zobaczyłam taką białą mgłę...
-I pomarańczowe ręce Rosy!!!- wpadłam jej w słowo.
Teraz Ania się zacukała :-)
Pogadałyśmy o tym. Okazało się, że widziałyśmy to samo. Kiedy Mąż wyszedł z łazienki, zobaczył dwie kobitki spłoszone, zacukane, ktore zaniemówiły na jego widok. Ale nie pytał ;-) A my poszłyśmy spać, a rano pojechałyśmy na dalsze spotkanie z Rosą.
Powiedziałam mu o tym już w domu. Przetrawił :-)
To, co widziłałyśmy, Ania i ja, ona bo chciała, ja nie wiem czemu, to była aura Rosy. Jej energia, jej ciało świetliste. Każdy je ma. Poczytałam o aurze. Jest sporo sensownych książek. Nasi pobratymcy ze Wschodu od tysięcy lat wiedzą i używają tej wiedzy. My, w naszej kulturze wyparliśmy to i uważamy za nieprawdę.
Nie wierzymy sobie, własnym oczom, własnym odczuciom. Kiedy patrzymy nocą nad lekką łunę jasności nad lasem, myślimy, że to latarnie w jakiejś wsi za lasem. Czasem tak, czasem jednak widzimy poświatę, którą wydzielają tysiące drzew razem. To na fotografiach kirlianowskich już dawno pokazano światu.
O proszę ;-)

Każda żyjąca istota tak ma, my również.  Są wśród nas tacy, którzy widzą więcej, ale obecnie myślę, że każdy może zobaczyć, może nawet każdy widział, ale uznał za niemożliwe, złudzenie optyczne, zmęczone oczy, zracjonalizował sobie jakoś. Odrzucił i wyparł. Jako dzieci widzimy więcej, ale wtedy dorośli mówią: to niemożliwe, ludzie tego nie widzą i klapki założone. 

Wierzymy, że się nie da.

Po tym wydarzeniu u Rosy zaczęłam interesować się aurą i spróbowałam samodzielnie wywołać ten klik w oczach ;-) Nie było tak łatwo. Przy pomocy energii Rosy to było proste, samodzielnie musiałam trochę popracować i poćwiczyć. Ćwiczyłam na drzewach, na ich listkach, na kwiatach doniczkowych (grubosz na przykład, rozbłyskuje naprawdę pięknym światłem i w dodatku zawsze wtedy czuję napływ radości, nie bez kozery nazywa się go drzewkiem szczęścia). Zaczęłam widzieć też poświatę wokół ludzi, falującą, spływającą, żyjącą :-) 

Nie mam zielonego pojęcia po co mi się to zdarzyło. Ta umiejętność jest fajna, ale nie widzę wszystkich warstw aury. Nie umiem ich interpretować, po prostu cieszę się nową umiejętnością. Urozmaicam sobie nudne biurokratyczne spotkania, komisje, na weselach podpatruję jak energia działa kiedy się bawimy, rozmawiamy. Najlepiej widać na tle białych ścian, albo czarnych, ciemnych.

A czasem, czasem kiedy jest mi źle, staję przed lustrem, oglądam własne światło i to podnosi mnie na duchu. Świecę.

Widzę jak smutek odpływa, bo moje światło wtedy robi się jaśniejsze, większe, faluje łagodnie. To mnie pociesza, rozjaśnia wewnętrzy mrok. 

Jestem czymś większym. Jest inna forma, prawdziwsza, bardziej moja.

JESTEM.

palce dłoni- fotografia kirlianowska

Ps1. Ten post znów napisał się sam. Widocznie musiał, był jego czas :-)

Ps2. Dla chcących zobaczyć aurę, bo każdy może NAPRAWDĘ!, TU link AURA do ćwiczenia.

Ps3. Dla tych co jeszcze nie łapnęli: przypomnijcie sobie jak w nocy chcemy coś zobaczyć, kiedy patrzymy centralnie na cel, nic nie widzimy, kiedy troszkę przesuniemy wzrok w bok, patrząc kątem oka, zaczynamy widzieć ;-) To się nazywa widzenie peryferyjne :-) tak się ogląda aurę. Albo te fajne trójwymiarowe obrazki, gdzie z chaosu powstaje głębia.



Pozdrawiam Wszechświecie, twoja świecąca Prowincjonaln Bibliotekarka ;-)