Wszechświecie, amnezja sukcesu :-)

Ostatnio u Graszkowskiej spotkało mnie miłe zaskoczenie, napisała, że dziękuje mi za inspirację :-) Któryś z moich postów pomógł jej rozwiązać problem, z jakim się borykała kilka dni :-)

Zaskoczenie, radość, miło...i niepokój.
Ścisk w gardle i napięte ramiona, pochwaliła...
Teraz poprzeczka poszła wyżej, a jak nie doskoczę?
Właściwie na pewno nie doskoczę....

Uzmysłowiłam to sobie prawie od razu, brawo Prowincjonalna!
Kiedyś motałabym się z tym zupełnie bez świadomości co się dzieje. Zaczęłabym wyszukiwać jakieś bardziej oryginalne pomysły na posty, bardziej skupiałabym się na formie, starałabym się lepiej komponować zdania, bardziej pilnować ortografii i stylu, może nawet nie zaczynałabym zdań od "Że" i "Bo" oraz "I", chociaż to lubię ;-)
Tak bym się starała, starała, aż w końcu poprzeczka poszłaby w Kosmos. Wymyśliłabym takie standardy, że samo wejście na bloga powodowałoby napad paniki :-)
I pewnie przestałabym pisać.
Powiedziałabym sobie Wszechświecie, że to kwaśne winogrona są i wiszą tak wysoko :-)

HA! Ale nie zrobię tego :-) Bo już znamy się z tym lękiem. Oj znamy :-)
Że nieperfekcyjna, że nie zasługuję, że tak naprawdę oszustka, te posty od roku to całkowity przypadek, że się napisały...

Ale ponieważ już zmądrzałam i pracuję na tym od dłuższego czasu, to powiem po prostu:
DZIĘKUJĘ GRASZKOWSKA :-)
A potem Graszkowska wrzuciła posta z wykładem :-)
WYKŁAD

Posłuchałam, bo warto, buddysta mówi o przyczynach depresji. Ja wiem, że temat jest głębszy, on mówi z punktu widzenia swojego systemu religijnego, ale dla każdego coś dobrego. Bardzo warto posłuchać :-)

No i mówił też do mnie, o sukcesie. Kiedyś odbierał nagrodę i powiedział, że dziękuje, ale to, co osiągnął, to zbiorowy wysiłek, jego i wszystkich mnichów, i innych ludzi, którzy mu pomogli :-)
Jaki fajny, skromny człowiek. Ale zorientował się, że w ten sposób się umniejsza, stwierdza, że ci co dali mu nagrodę, to raczej tak serio nie dawali, bo on tak naprawdę nie zasłużył, bo przecież inni też brali w przedsięwzięciu udział i tak dalej, i tak dalej...
A wystarczyło się ucieszyć i podziękować, i dalej cieszyć ;-)

Wszechświecie, cyrk na kółkach, zdecydowanie mamy tu Psychiatryk Kosmiczny :-)

Bo se przypomniałam, jakieś pół roku temu dopiero.
Przypomniałam o mojej maturze, która była dawno, w 1986 roku.
To już zamierzchła historia, wtedy dinozaury żyły z ludźmi razem na ziemi, jak mówi młodzież.
A było tak, posłuchajcie:

Wiosna była piękna tego roku, tylko nikt jej nie widział. Ja na pewno nie, moi koledzy też. Wszyscy byliśmy już zmęczeni napięciem, powtarzaniem materiału, kuciem na fakultetach. Obie nasze klasy, A i B, zawsze trochę ścierały się ze sobą, ale teraz ostro iskrzyło, bo każdy w nerwach zastanawiał się, jak będzie z maturą. A mieliśmy problem, bo słabo było u nas z matematyką. Mieliśmy oczywiście kilku wybitnych, zdolnych matematyków, kilka osób co jakoś dawało radę, ale "większa połowa" była kompletnie w czarnejD. Miało to korzenie w tym, że zmieniano nam matematyków kilka razy i niekoniecznie wszyscy byli ok, no i chyba we wrodzonych predyspozycjach, zaległościach z podstawówki, innych zmiennych ;-)
Ja osobiście byłam głęboko przekonana, że nie zdam. Matematyka to moja zmora życia. Wiecznie poprawiałam, wiecznie się bałam, wiecznie nie pojmowałam. Spać nie mogłam, lęk towarzyszył mi na okrągło i wydawało się, że ratunku nie ma...
Asz tu nagle, pojawił się pomysł :-) Zwołano tajne zebranie dwóch klas,  stawiliśmy się w komplecie. I przedstawiono pomysł, jak oszukać system i uratować wszystkich :-)
Otóż przed wejściem na salę losowało się numer miejsca, gdzie się siedziało. A my wymyśliliśmy, że usiądziemy po swojemu, tak by można było wysłać ściągi do wszystkich, którzy potrzebują. Zrobimy drugi zestaw losów, każdy dostanie swój numer już z góry. W ławkach przy samej komisji mieli usiąść ci, którzy poradzą sobie sami, za nimi kilka osób słabych, na środku w każdym rzędzie wybitny, który będzie słał ściągi do przodu i do tyłu, gdzie usiądą też słabi. W ten sposób, każdy ma szansę, każdy słaby dostanie pomoc.
Czy rozumiecie jak trudne decyzje musieliśmy podjąć? Bardzo młodzi ludzie, w strachu i stresie, w obliczu najpoważniejszego egzaminu w naszym życiu? Średniacy musieli zdecydować, że usiądą pod nosem komisji i nie dostaną pomocy, muszą polegać na sobie, bo tam ściągi się nie poda. Wybitni musieli zaryzykować własną ocenę, bo musieli odpowiadać za innych, napisać ściągi i rozesłać, zostawało im mniej czasu na siebie. I słabiaki, czyli ja, musieliśmy poprosić o pomoc, przełknąć dumę, zdać się na innych. Nasi wychowawcy zawsze narzekali, że w naszych klasach dużo jest indywidualności, trudne klasy. A tutaj każdy musiał zacząć pracować jak pszczoły w ulu, dla dobra wszystkich. To dopiero egzamin maturalny :-)
I wiecie co? Udało się :-)
Każdy wylosował los, który potem podmienił na drugi, ten właściwy. Losy robiły trzecie klasy, dogadaliśmy się z nimi i sami zrobiliśmy dwa komplety :-) W ostatniej chwili dowiedzieliśmy się, że jedna, drugoroczna osoba zrezygnowała z powtórnego egzaminu, losów było za dużo o jeden. Ale sprawnie przeprowadzona akcja odwrócenia uwagi nauczyciela z losami, pozwoliła koleżance wziąć dwa losy na raz :-)
Usiedliśmy jak zaplanowaliśmy. Każdy zrobił co do niego należało.
WSZYSCY ZDALIŚMY :-)
Chyba nie docenialiśmy wtedy jak poważny zdaliśmy egzamin życiowy. Jak wielkie było nasze zwycięstwo. Teraz to rozumiem.

Czemu o tym piszę:-)
Bo wiecie, zawsze potem, jak zastanawialiśmy się nad tym, nikt nie pamiętał, kto WYMYŚLIŁ?
Nikt nie miał pojęcia. Ja prowadziłam wtedy pamiętnik, ale napisałam już po maturze o wszystkim, ogólnie, z dopiskiem: nie pisałam o tym, żeby nie zapeszyć :-) I tak tajemnica sobie była, fajne wspomnienia też.
Aż trzydzieści lat później poszłam na terapię, zorientowałam się, że mam sporo dużych, białych plam w pamięci, ale zaczęłam już zdrowieć, wyciszyłam się, trochę nauczyłam się medytować, zaczęły wracać wspomnienia, w większości bolesne, czasem zaskakujące, czasem wesołe, aż któregoś dnia, wychodząc do pracy spojrzałam w niebieskie niebo i BUM....

Leżę w łóżku na stancji, jest noc, nie mogę spać. Martwię się, boję, lęk przykrywa mnie szarą, ciężką pierzyną, czuję jak pulsuje wokół mnie. Jest ciemno, patrzę w tą ciemność. Zastanawiam się nad maturą i jakoś nie widzę ratunku. Obracam w głowie różne wersje mojego życia bez matury i nagle olśnienie!
To się pojawiło jak błysk, rozwiązanie. Poczułam ekscytację, nadzieję, nadzieję na ulgę. Pamiętam dokładnie. Moja wyobraźnia podążyła po tej ścieżce przyszłości, po tym jej wariancie. Jak to uzyskać, jak to przeprowadzić? Od czego zacząć? Wyszło mi, że od znalezienia osób, które są lubiane przez wszystkich i które muszę przekonać, by przekonały innych ;-) I poleciało :-)

Ja to wymyśliłam. I zapomniałam, że wymyśliłam :-)

Wszechświecie, wiem, że ten błysk, to twoja robota. Dziękuję :-)
Wiem, że moje żadne poczucie własnej wartości kazało mi zapomnieć jak mogę być sprawcza w życiu :-)
Wiem, że to był wspólny, odważny i wspaniały akt dojrzałości nas wszystkich :-)
Wiem, że to był też mój SUKCES :-)

Chłopaki z Tresury Matrixa i ich złote myśli -)

Ps. Jeśli ktoś z czytających, przypadkiem należy do  Wspaniałej 39   (bo już dwójka z nas przeszła na Drugą Stronę Życia), odezwijcie się :-) Może czas na kolejny zjazd klasowy :-)




Pozdrawiam Wszechświecie, twoja wdzięczna Prowincjonalna Bibliotekarka w działaniu.