Wigilijna opowieść Wszechświecie.

Zbliżają się święta bożonarodzeniowe ....
Po napadzie smutku i zadumy zaduszkowej oraz uczuć narodowo-patriotycznych, będzie napad około świątecznych dramatów.
Świat kołem się toczy, zatacza różnorakie kółka, większe, mniejsze, ale jednak kółka.
Skołowacieliśmy.
Jak konie w kieracie.

Dzień ma godziny, tydzień ma dni, miesiąc ma tygodnie, rok miesiące. Jak my ładnie to podzieliliśmy. Mówi się, że wszystko mija. Że nie można wrócić do przeszłości, do dzieciństwa szczęśliwych dni, do pierwszej miłości, do beztroski nastolatków...czy na pewno?
Bo do przykrych wspomnień, strachów z przedszkola i szkoły, do nieszczęśliwych zdarzeń, rozczarowań i odrzuconych miłości wracamy często. Nawet czujemy tamten ból. Choć minął.
Więc jak to z nami jest?

Lubiłam święta w jakiś taki naiwny sposób. Bym nawet powiedziała: głupi.
Zawsze liczyłam na to, że będzie inaczej. Że magia świąt bijąca z ekranu telewizora, biało-czarnego wtedy, czarodziejsko spłynie na nasz dom. Że stanie się cud i moje święta będą tak piękne i pełne ciepła jak u Borejków z Jeżycjady.
Że mama i tata staną się nagle aniołami, że wyczaruje się z powietrza miłość, że będę kochana, przytulana i chroniona. Że będę bezpieczna.

Co roku powtarzało się to samo, oczekiwania napędzane reklamami, wciskaniem schematów: rodzina na święta musi być razem, musi się kochać, musi celebrować miłość.
Już nie wspomnę o radości z urodzenia Dzieciątka, które zaraz w kwietniu będziemy przybijać gwoździkami do krzyża i cieszyć się z tego, że jego cierpienie i śmierć tak nam pomogły.
UPS, wspomniałam???
No cóż, to jednak część celebrowania.

Ubierałam choinkę, wieszając na biednym drzewku nie tylko bombki, ale i moje nadzieje.
Tym razem będzie inaczej. Tym razem tata będzie trzeźwy. Tym razem mama nie będzie taka nieszczęśliwa, tym razem nie będą się kłócić, tym razem będzie spokojnie.
Bombeczka czerwona w kształcie maliny; cukierek długi, czerwono- zielony; bombka plastikowa okręcona niteczkami jak przędza pajęcza, od babki z Anglii; śliczna puchata tancerka ze skrzydełkami; lampki w kształcie latarenek i włos anielski.
Piękna choinka, aż nierealna.
I ta ciężka praca, by utrzymać to wyobrażenie. By wyczarować, ściągnąć tym razem to marzenie do mojej rzeczywistości, by załagodzić spory, by odjąć mamie zmartwień, by magicznie, samą moją wolą powstrzymać ojca od picia, uspokoić i posadzić z nami przy stole. I dygot, napięcie, lęk.
Naprawdę myślałam, że to moje zadanie. Że jestem taką siłaczką, że wpłynę na bieg wydarzeń.
I się nie udawało. I to była moja wina.
Biedna MałaBibliotekarka.

Co robiły w tym czasie moje siostry? Mama? Ojciec? To samo...
Wyobrażasz sobie Wszechświecie tyle napięcia? Tyle oczekiwania na cud? Tyle energii iskrzącej między nami?
Nic dziwnego, że wybuchało, że musiało się rozładować. Nikt nie utrzyma czegoś takiego...
Nawet Atlas dźwigający Ziemię na swych barkach...
A co dopiero mała dziewczynka.

Wiele, wiele lat później, miałam własne dzieci. Mieszkałam z teściami. W ramach sprawiedliwości, bożenarodzenie u moich rodziców, wielkanoc u teściów. W następnym roku odwrotnie. Wychodziło jak wychodziło, ale zawsze rodzinnie ;-) Czy chciałam, czy nie chciałam; ale nadal myślałam, że chciałam, że tak trzeba; choć coś tam dzwoniło za uchem cichutko, pojękiwało....

Zima. Dawniej zima to nie przelewki. Śnieg, wiatr, mróz minus 20 stopni. Nie mieliśmy samochodu. Autobusy były średnio ogrzewane, z naciskiem na NIEogrzewane. Do moich rodziców tylko 60 kilometrów, ale jechało się z przesiadką. Trzeba było na dworcu PKS czekać czasem i godzinę na następny autobus. A ZIMA.
SynNumerJeden już w domu marudził. Mały był , może czwarta podstawówki. Nic mu się nie podobało. Nie chciał jechać, nie chciał się pakować, bo wyjazd na dwa dni. Stawał okoniem przy wszystkim. Denerwowałam się bardzo, złościłam i cierpliwość mi wysiadała. Biedny dzieciak. Im bardziej ja naciskam, tym bardziej on NIE.
Ale przecież jedziemy na magiczne święta, babcia czeka, szykuje kupę jedzenia, prezenty pod choinką, rodzina razem przy stole, opłatek, życzenia, iluzja cudu.
Kiedy wychodziliśmy na przystanek, już wszyscy byliśmy zdenerwowani. W autobusach syn nie chciał siedzieć z nami. Siedział sam, na ostatnich siedzeniach.
Moje klapki na oczach miały się bardzo dobrze. Jak u konia w kieracie.
Bo już wtedy mogłam zauważyć zbyt rumiane policzki, zbyt szklące się oczy, lekko spocone włosy na skroni...
Ale nie zauważyłam, bo jechaliśmy na święta do babci. Bo trzeba. Grzeczne córki tak robią.
Dopiero wieczorem, ocknęłam się, że on coś jakiś nie taki. Położyłam rękę na gorącej głowie i się wystraszyłam. A następnego dnia, syn przyczłapał do mnie rano i zapytał podnosząc bluzeczkę: mama, a co to jest u mnie na brzuchu? Ospa to była. Jeżukolczasty, jak mi wtedy ulżyło.
A potem znów się wystraszyłam, bo wiozłam dzieciaka z gorączką w mróz...

Ślepa ja. Ślepa Prowincjonalna. Długo ślepa.

Moja terapia trwała już 4 miesiące, kiedy widząc moje narastające napięcie, bo już listopad był,  terapeutka Ewa, tak jakby mimochodem napomknęła: skoro nie chcesz jechać na święta, to nie jedź.
Wydało mi się to niemożliwe i irracjonalne. Jak to NIE JEDŹ? A oczekiwania mamy? Chłopaki już dorosłe, ale jak to? Ich też zostawić? I co? Sami w domu, kiedy ja wyjadę z mężem? I czy w ogóle mąż ma na to ochotę? No i ta mama taka samotna i nieszczęśliwa będzie, choć moje siostry przyjadą, ale nas nie będzie ..... a TRADYCJA ?!!!! matkobosko!!!!!
Wszechświecie, najtrudniejsza decyzja w życiu :-)
Nie poszło łatwo...
Nie dość, że sama siebie sabotowałam, to synowie, mama...
Musiałam zawalczyć o siebie. Mąż mnie wsparł :-)
Siostra z Warszawy pojechała do mamy, a my do jej pustego mieszkania.

I w wigilię 2015 roku, o godzinie 20,  znalazłam się na Placu Zamkowym, z mężem po rękę. Wśród błyszczących dekoracji świątecznych. Patrzyłam z zachwytem na kolorowe światełka, oglądałam świąteczne wystawy zamkniętych sklepów, cieszyłam się spokojem, byciem z najbliższą osobą, mrozem, śniegiem i poczuciem wolności....
Nic nie gotowałam, robiliśmy miłe rzeczy, poszliśmy spać wcześnie, hm...no może niekoniecznie od razu spać ;-)
Najlepsze święta w życiu.

Czy powtórzyłam swój wyczyn? Już nie :-)
Następne święta spędziliśmy znów u mamy. Ale ja byłam inna.
Wiedziałam, że mogę, ale nie MUSZĘ.
Nie dowiedziałabym się o tym, gdybym nie przełamała kółka.
Nie jest też tak, że mnie czasem nie złości ta świąteczna iluzja, złości, ale umiem machnąć ręką, zanim mnie pochłonie, przeżuje i wypluje ;-)

I wracam w przeszłość, wracam do Placu Zamkowego 2015, przypominam sobie te uczucia i pamiętam, że mogę. Że mam Odwagę, mam Miłość.

Zrobiłam je sobie sama :-)

Pozdrawiam Wszechświecie, twoja self made Prowincjonalna Bibliotekarka ;-)