Zdarzenia Wysokiej Dziwności Wszechświecie.

Dziś sobota.
Syn i Mąż pojechali do Warszawy rozbijać się po stolicy, a ja siedzę w domku z MałąKotą po sterylce.  Przybierałam się do tego jak jeż...Nie lubię kiedy zwierzaki cierpią, bardzo nie lubię. Dwa dni towarzyszył mi oczywiście strach, stary przyjaciel, bo mózg co raz kombinował co może pójść nie tak, albo, że będzie ją bolało, albo przypominała mi się moja własna operacja, bo ja też jakby po sterylce jestem :-) Mięśniaki miałam i trzeba było usunąć macicę. Wyszło na dobre, pozbyłam się mięśniaków i miesiączek na raz. Co za ulga :-)
Ale w końcu kota wczoraj ciachnięta, a dzisiaj już próbuje nawiewać z domku i wścieka się na sukienkę, więc jest ok. Je, pije sika. Będzie dobrze. Przed nią długie, szczęśliwe życie w naszym zapuszczonym sadzie :-)
Udało mi się wyleźć z domku około jedenastej na zakupy, bo krokiety z pieczarkami wymyśliłam, a pieczarek nie ma. Tak sobie szłam, lekko już, bo kilogramy zmartwień spadły :-) Przeszłam sad, targowicę, weszłam do miasta i blisko sklepu patrzę, idzie moja czytelniczka, Wiola. Ona tak znika i się pojawia. Teraz odgrzebywałam jej kartę sprzed dwóch lat. Studiuje w Warszawie, dwa kierunki na raz. Mądra, ale smutna dziewczyna. Ubiera się na czarno już od lat. Idzie sobie za mną chodnikiem i rozmawia z mamą przez telefon. Sklep już blisko, muszę skręcić, Wiola idzie prosto...

ASZTUNAGLE...
W mojej głowie pojawia się obraz Wioli z długim, zamotanym na szyi Turkusowym Szalikiem. Zamiast szaro-czarnego, który ma. To byłoby jeszcze ok, nie ma sprawy, powinna się ubierać bardziej kolorowo, ale przecież każdy ma swój gust i etapy w życiu, tylko ja czuję przemożną potrzebę by jej o tym powiedzieć! Przez sekundę mój racjonalny mózg mówi: weź dzieciaka nie zaczepiaj, głupia jakaś jesteś.
A w następnej sekundzie podchodzę do Wioli, która grzecznie przerywa rozmowę z mamą i mówię: Wiolu, potrzebujesz Turkusowego Szalika, jeśli się jakiś pojawi gdzieś, kup.

Co za niezręczna sytuacja...Wiolowe policzki się zaczerwieniły, a ja się uśmiechnęłam głupio i poszłam do sklepu.
Nie Wszechświecie, nie mam zwyczaju zaczepiać ludzi na chodnikach i mówić im dziwnych rzeczy. O turkusowych szalikach to już całkiem nie, ani o fioletowych, ani zielonych, ani pomarańczowych. Żadnych. Nie mam pojęcia co mnie do tego pchnęło.
I czy była to sytuacja: noooo, bibliotekarka dobre dragi bierze, czy też: wow, skąd pani wiedziała, że myślę o turkusowym szaliku, albo jakaś inna....Nie wiem.

Wszechświecie, czasem cię nie rozumiem :-)
Ale cóż, najwyżej Wiola z mamą będą na mnie podejrzliwie popatrywać i omijać z daleka.

Wczoraj też słuchałam audycji w Radiu Paranormalium na YT. Lubię ich debaty ufologiczne. Ludzie tam dzwonią, opowiadają o dziwnych spotkaniach, wizytach, czy obiektach na niebie. Dzielą się dziwnością w bezpiecznym miejscu, gdzie nikt ich nie nazwie dziwakami, głupkami, wariatami. Niektórzy kilkadziesiąt lat nikomu nie opowiadali co im się przydarzyło, aż w końcu Wszechświat ich doprowadził do miejsca, gdzie mogą te dręczące czasem rzeczy, opowiedzieć i znaleźć zrozumienie, i takich, co też spotkali NIEWIADOME. I jest tego duuuużo.

Więc słucham audycji chyba z 2016, wkładam karty, cisza, spokój i nagle pada nazwa mojego miasteczka! Aż się wyprostowałam. Prowadzący mówi, że dostał kilkanaście zdjęć od słuchacza z mojego miasteczka na Podlasiu. I to były jedne z bardziej intrygujących zdjęć jakie widział w swej karierze, a widział tysiące, jak nie więcej. Siedzi w tym już długo. Na zdjęciach jest zabytek, znaczy kościół pewnie, nad kościołem dziwna chmurka, jak tęcza, a z chmurki wyłania się obiekt jakby dyskoidalny...I tak zdjęcie po zdjęciu pokazuje ten proces wyłaniania się. Tylko pan, który zrobił zdjęcia, z obawy przed ludzkim gadaniem nie pozwolił opublikować zdjęć, ani  personaliów swoich.
NOSZ, jak my się wszyscy boimy.
Siedzi taki człek gdzieś niedaleko mnie, kitłasi te zdjęcia w szufladzie, nie pokaże nikomu, a ja taka ciekawa jestem. I ja bym go zrozumiała, bo sama widziałam tę kulę, co o niej pisałam.

Gdybyśmy tylko rozmawiali ze sobą więcej, gdybyśmy tylko mniej się bali...
Wszechświecie kochany, ty weź jakoś go do mnie popchnij, proszę.

 I jeszcze jedna historia. Wszechświat mi wtedy pomógł bardzo. Tak bardzo, że nie wstydzę się już nią dzielić. Nie jestem sama w tym. To się zdarza milionom ludzi na planecie. Tylko może nie wszystko rozumiemy.
Bo tak. Jakiś czas przed terapią moja depresja mocno się nasiliła. Ciężko było mi wstać z łóżka. Pół godziny to trwało czasem. Kiedy już przebrnęłam przez prysznic, ubieranie i makijaż jakiś, to gotowa byłam znów się położyć, taka byłam zmęczona. Ciało ważyło dwie tony, nie wiem jak udawało mi się funkcjonować.  Ale chodziłam do pracy. Udawałam, że wszystko jest ok. Teraz sama się dziwię, jak silna byłam, myśląc, że słaba jestem. Więc szłam do pracy.
Z jakiegoś powodu szłam dłuższą drogą, nie mam pojęcia do dziś dlaczego. Ciągnęło mnie taką uliczką gdzie był dom, w którym na dole była fryzjerka, a na górze mieszkała właścicielka, moja czytelniczka, nie jakaś bardzo aktywna. Nie znałam jej dobrze. Nie myślałam o niej. Teraz z perspektywy czasu więcej rozumiem, ale wtedy, w ciemnościach, nic nie widziałam.

Byłam tak zmęczona, obolała, przerażona, że oczywiście, jak to w depresji, pojawiły się myśli by z tym skończyć. Fakt, nie trzeba być w depresji by takie myśli mieć. Niedawno młoda mężatka w bibliotece wyznała, że miała taki stan, kiedy mąż pił okropnie. Miała ochotę wjechać w drzewo i skończyć te mękę. Serio. Oczywiście tego nie zrobiła, ale myśl była. Całkiem realna.
Więc ja, idąc do pracy, rozważałam taką opcję.
Idąc dłuższą drogą, przy domu czytelniczki. I tam mi się wygenerowało, że najlepiej pod tira. Duży i zabije.
Spokojnie, to nie jest post ekshibicjonistyczny :-) No, może trochę :-)
Życie jest zadziwiające jednak.
Więc, któregoś dnia, przy rzeczonym domu, nagle widząc tira na szosie, zrobiłam dwa kroki w kierunku krawężnika i stanęłam na nim. Ot tak, impuls. Mój mózg nie nadążał za ciałem. Zrobiłam to i dopiero stojąc na krawężniku, i patrząc na tira, zorientowałam się co zrobiłam. I nagle, zrobiłam dwa kroki w tył. Jakby ktoś, coś, jakaś siła przejęła moje ciało i zmusiła je do cofnięcia. I znów z milisekundowym opóźnieniem zauważyłam, że stoję dalej.
Moje serce zaczęło walić, w takim stanie w jakim byłam, strach specjalnie nie istniał, za bardzo zmęczona byłam by się bać, ale trochę mną wstrząsnęło. Postałam chwilę i popełzłam do pracy.
Od tamtego dnia jednak, chodziłam normalną, krótszą drogą do pracy. Omijałam to miejsce.
Długo wstydziłam się tego, co jak myślałam, chciałam zrobić. Czułam się przez to jeszcze gorzej.  Ale wdzięczna byłam Wszechświatowi, że mię cofnął, to akurat zrozumiałam ;-)
I powoli się ogarnęłam.

Życie poleciało. Jakieś dwa lata później, kiedy już byłam na rozpędzonej terapii, odstawiłam leki i czułam się o niebo lepiej, czytelniczka, która mieszka w tym domu o którym pisałam, przyszła do biblioteki po książki dla mamy. I jakoś rozgadała się, jak nigdy. Mocno ją dusiło i postanowiła się podzielić. Mama mieszkała z nią, bo już niedołężna była, prawie nie widziała, córka się nią zajmowała. Relacje między nimi były okropne. Matka dokuczała córce, córka ciągle w pozycji ofiary. Ciężki warsztat tam miały. Słuchać było przykro.

Aż nagle córka powiedziała: bo wie pani, ona mnie szantażuje, że jak ja czegoś nie zrobię, to ona zejdzie na ulicę i rzuci się pod tira, cały czas to robi....
W tym samym miejscu, gdzie ja zrobiłam moje kroki w przód i w tył, na tej samej ulicy, gdzie wpadło mi do głowy, że może skorzystam z tira, by wylogować się z życia.
To zmieniło dużo Wszechświecie :-)

Podobne przyciąga podobne, ale oprócz przyciągania dzieje się chyba coś jeszcze.
Coś czego nie rozumiemy, nie chcemy widzieć, kitłasimy po szufladach.
Nie wszystko jest nasze, czasem jest nasze i czyjeś. Współdzielimy.
Wszyscy jesteśmy połączeni.
Tylko jak się zorientujemy, że tak jest, skoro nie rozmawiamy?
 Szuflady popękają w szwach :-)



Ps. Wszechświecie, przypominam ci o panu ze zdjęciami, weź go szturchnij w moim kierunku, please :-)



Pozdrawiam Wszechświecie, twoja wysoko dziwna Prowincjonalna Bibliotekarka ;-)