Narodziny ZŁA Wszechświecie.

Nocna mara:  Johann Heinrich Füssli

Był listopad.
Listopad mżył deszczem, szarpał wiatrem, wył za oknami jak wilk, szamocąc bezlistne drzewa.
Nocami dom trzeszczał, stukał, szeleścił. Zimno przenikało do jego wnętrza mimo solidnie rozpalonego pieca do centralnego.
Hanna, leżąc nocą w łóżku, często nasłuchiwała tych odgłosów. Skowyczącego wiatru, poruszającego się domu. Szumu deszczu spływającego po dachu i oknach. Wsłuchiwała się w ciemność z oknem, zastanawiając się, czy coś tam się nie skrada, nie czai, nie patrzy...
Obok, niczego nieświadomy, chrapał głośno mąż. Zazdrościła mu tego snu, tej nieświadomości, tej niewrażliwości. Był człowiekiem, który życie traktował jako zadanie do zrobienia. Obce mu były porywy uczuć. Pracowity i zapobiegliwy, zapewnił Hannie i dzieciom dobre życie. Nie jakieś bardzo bogate, ale nic im nie brakło. Dzieci wyuczyły się, założyły rodziny, pojawiły się wnuki. Hanna z mężem przeszli na emeryturę i zajęli się domem, działką, wypracowali swoją rutynę codzienną.

Owszem, trochę im dokuczały stawy, trochę inne choroby. Ale wiadomo, wiek robił swoje. Hanna przebrnęła jakoś przez klimakterium, ale czasem miała wrażenie, że to wszystko w ciele jeszcze trwa, choć lekarz powiedział, że dawno już po wszystkim. Budziła się nocami zlana potem, ciągle zdarzały się fale gorąca oblewające całe ciało. Ciągle bywała słaba, rozdrażniona i rozdygotana.
Koleżanki z chóru kościelnego i te, z którymi pracowała jako wolontariuszka w caritasie, mówiły, że już dawno mają za sobą takie objawy, a Hanna nadal się męczyła. Miała wrażenie, że los ją specjalnie wybrał, by jej podokuczać.

Dzieci przyjeżdżały rzadko, zaabsorbowane swoim życiem. Czasem Hanna łapała się na tym, że ma do nich żal. Tyle dla nich poświęciła, starała się bardzo. Nieprzespane noce w czasie chorób, dbanie, chuchanie, wieczna czujność. Sama nie doświadczyła tego w dzieciństwie, postanowiła swoim dzieciom dać to, czego jej zawsze brakło. Zrobiła dobrą robotę, ciężką. Nie poszła na studia, nie wydawała na zbytki, wszystko dzieciom. Dbała o dom, ciepłe obiady, czystość, odrabiała z nimi lekcje. Męża ciągle nie było, bo pracował, więc Hanna czasem musiała i ojca zastąpić. Udało się. Dzieciaki zdolne, radzą sobie, pracują, mają domy, wnuki fajne.
Tylko rzadko przyjeżdżają.

I Hana nocami, kiedy nie może spać, czyli co noc, myśli, że mogliby częściej.
I czuje się trochę samotna. Znów fala gorąca przepływa przez jej ciało i zostawia ja osłabłą.
I nasłuchuje tej wichury za oknami, i tego stukania deszczu, i nie wie, nie wie czemu nie może spać. Przypomniała sobie te noce, kiedy budziła się i miała wrażenie, że na jej piersiach leży kamień, ciężki i zimny. Nie mogła złapać oddechu, nie mogła się ruszyć. Bała się tych ataków, choć one powoli mijały zawsze. Lekarz po zrobieniu ekg powiedział, że serce ma zdrowe i nic się nie dzieje. Nerwy.
A mąż śpi snem sprawiedliwego, nie pomyśli nawet, że ona obok tak się męczy...

Hanna wstała, druga dwadzieścia w nocy, przewraca się już dwie godziny w łóżku. Zaraz mąż się obudzi i będzie gderał. Postanowiła pójść do kuchni i zrobić sobie herbatkę z melisy. Posiedzi, porozwiązuje krzyżówki, uspokoi się i może jeszcze uda się pospać.
W kuchni usiadła przy stole, postawiła obok kubek z torebką ziół, rozłożyła krzyżówkę i zaczęła rozwiązywać swoje ulubione jolki, czekając aż czajnik się zagotuje.
Skupiona na krzyżówce, nie od razu zauważyła, że obok lodówki, w cieniu przy ścianie, coś lekko zafalowało.
Światło żarówki świecącej w kuchni było słabe, żarówka już dawno wołała o wymianę, ale póki świeciła, nie było sensu wydawać pieniędzy. Cienie w słabo oświetlonej kuchni były głębokie, rozmywały kontury szafek, lodówka wzdychała cicho, czajnik szumiał. Hanna ruch w półcieniu wyłapała kątem oka. Przerażona spojrzała w tym kierunku, ale patrząc wprost widziała tylko głęboki cień. Wiedziała, że obok lodówki stoi tylko niski taboret i nic więcej.
- Nic tam nie ma.
- Co ja wymyślam.
Serce, które przez chwilę omal nie wyskoczyło z jej piersi, zaczęło zwalniać. Hanna odetchnęła głęboko kilka razy i powoli rozluźniła spięte do ucieczki ciało. Jeszcze raz spojrzała w kąt obok lodówki. Nic.
Czajnik zabulgotał i wylał trochę wody na kuchenkę. Hanna aż podskoczyła na krześle i roześmiała się nagle.
- Co ja wymyślam?
- Ta bezsenność mnie wykończy.
Wstała, wyłączyła gaz. Zalała melisę i wróciła do krzyżówek. Kubek parował, lodówka westchnęła.
Hanna znów, kątem oka, zobaczyła ruch w kącie przy lodówce....

Ps. Do napisania tego zainspirowała mnie akcja palenia książek przez księży w Gdańsku.
     Spalono tam też drewnianego kotka i słoniki z podniesionymi trąbami.
     Wszechświecie...witki opadły lekko....