Dar Pandory Wszechświecie.

źródło: internet, artysta nieznany

"Pandora (gr. pan – "wszystko", dδron – "dar") – w mitologii greckiej to pierwsza kobieta na Ziemi, którą Zeus zesłał jako karę dla ludzi za to, że Prometeusz wykradł bogom ogień z Olimpu. Na rozkaz Zeusa, Hefajstos ulepił z gliny i wody pierwszą kobietę, którą charyty i hory pięknie przyodziały. Atena nauczyła ją prac domowych, Afrodyta obdarowała urodą, a Hermes podzielił się z nią swoimi cechami charakteru: kłamstwem, fałszem i pochlebstwem i zaprowadził do Epimeteusza, który pojął ją za żonę wbrew ostrzeżeniom swojego brata, Prometeusza.
W posagu Pandora otrzymała szczelnie zamkniętą glinianą beczkę (w literaturze europejskiej na ogół zwaną puszką Pandory), którą Epimeteusz i Pandora z ciekawości otworzyli. Znajdowały się w niej wszelkie nieszczęścia, które rozeszły się na cały świat. Na dnie beczki była jednak, zgodnie z wolą Zeusa, nadzieja.
Według innej wersji mitu to Pandora ją otworzyła z ciekawości, gdy Epimeteusza nie było w domu; nieszczęścia uleciały, nadzieja zaś została uwięziona, gdyż Pandora zatrzasnęła wieko.
Trzecia wersja podaje, iż beczka (dar dla Epimeteusza od Zeusa) zawierała wszelkiego rodzaju dobro; Pandora, niebacznie otwarłszy wieko, pozwoliła by zawartość – uleciawszy – powróciła do siedziby bogów; ludziom pozostała tylko nadzieja.
Wersja Jana Parandowskiego podaje, że Pandora nakłoniła swego męża Epimeteusza do otwarcia beczki, którą otrzymała jako swoje wiano. Otwarcie prezentu spowodowało, że „wyleciały na świat wszystkie smutki, troski, nędze i choroby i jak kruki obsiadły biedną ludzkość”.
Puszka Pandory to symbol nieszczęść, czegoś, co wywołuje mnóstwo nieprzewidzianych trudności, źródło niekończących się smutków i kłopotów."

Tyle Wikipedia.
 Bo siedzę i myślę, Wszechświecie.

Kiedyś gdzieś wyczytałam; nosz nie mogę sobie przypomnieć gdzie, bo bym podlinkowała; że nauczycielka w sklepie chciała kupić piwo. Miała ochotę na zimne piwko do obiadku, czy jakoś tak.
I z przerażeniem dostrzegła, że jej nieletni uczniowie są w sklepie. I nie kupiła, bo przecież przy dzieciach nie będzie złego przykładu dawać. A taką miała ochotę :-) Pod spodem, któraś inna nauczycielka napisała, że ona to łazi po sklepie, czeka, aż jej uczniowie kupią swoje i potem dopiero sama idzie do kasy, by jej wstydliwych zakupów nie widzieli. Bo nauczyciel też człowiek, piwko lubi wypić.

Taaaa...

I obecnie często trafiam na nauczycielskie rozmowy. Częściej niż bym chciała. I mam koleżanki nauczycielki i czytelniczki nauczycielki, a nawet czytelników nauczycieli, znaczy mężczyzn.
I mnie uczono, i moje dzieci uczono. I czasem współpracuję ze szkołą, ale raczej mniej niż więcej, bo u nas to bardzo hermetyczna placówka.
Moja koleżanka, która uczy w podstawówce, bardzo serio podchodzi do nauczania. Przejmuje się każdym dzieckiem, ich sytuacją w domu, stara się bardzo. Tłumaczy, uczy, koryguje, przestawia, wpływa, kształtuje...
No i słowo "kształtuje" mnie dziabło....

Bo ta moja koleżanka, to taka jest ogromnie przejmująca, ogromnie zaangażowana, ogromnie przytłoczona odpowiedzialnością za te wszystkie dzieci, taka nieszczęśliwa, że nie może im wszystkim pomóc, taka pełna goryczy, że system taki fatalny, że rodzice tacy ślepi, że zawód taki ciężki, te wszystkie biedne dzieci...
Że zupełnie nie widzi, że chce, by dzieci były takie, jak ona by je chciała widzieć. I rodzice tacy, jak ona by chciała, żeby byli. Że ma jakąś wizję i próbuje wszystkich wtłoczyć do obrazka.

Cóż ona robi Wszechświecie?
Ano kształtuje...SWÓJ Wszechświat, bo jej postawa z niczego się nie wzięła, wzięła się z całego jej życia, ma w nim odbicie, nie tylko w szkole. W domu też...

W sierpniu, na warsztatach u Rosy siedziała obok mnie nauczycielka z nauczania początkowego. Miała ze sobą przecudnego buldożka, nie mogłam mu się oprzeć, w przerwach rozmawiałyśmy.
I ona (patrz Wszechświecie, jak wszystko jest połączone) właśnie zastanawiała się nad swoją pracą.  Bo są klasy fajne, spokojne, życzliwe i są klasy fatalne, rozrabiające, złośliwe. I przyszło do niej takie pytanie: a może to zależy od wychowawcy, od jego osobowości, tego czym wibruje? I nawet poszła do psychologa szkolnego zapytać, nie dostała wiążącej odpowiedzi :-)
No cóż jej mógł psycholog powiedzieć, oczywiście, że tak. Tylko wtedy by wyszło, że klasy rozrabiające i słabe, mają złych nauczycieli. Bo małe dzieci przesiąkają jak gąbka, tym, czym emanuje nauczyciel i nie mówię tu o wiedzy jako takiej, tylko o EMOCJACH ;-)
Bo zawsze chodzi o emocje. A najbardziej o NIEUŚWIADOMIONE.

Nie o wiedzę, wcale nie o wiedzę...

Często pojawiają się w bibliotece ludzie, którzy wchodzą, rozglądają się, wzdychają i mówią:
- jak tu spokojnie, pani to ma szczęście, taki spokój, fajna praca...

Ja zaś, już teraz (bo kiedyś wnerwiało), odpowiadam:
- fajna, bardzo, ale każdy może zostać bibliotekarzem, KAŻDY ;-)

I strajkują nauczyciele.
I zastanowiłam się dlaczego takie to budzi moje sprzeczne emocje.
I wydaje mi się, że czuję, że strajk nie na temat :-)
Ale to moje zdanie Wszechświecie.
Opinia :-)
Autorska :-)

Bo ja wspieram obecnie wszystkich strajkujących. I z mojego podatku życzyłabym sobie, by każdy strajkujący dostał to, czego potrzebuje. Niech to będzie grosik podwyżki, ale niech będzie, ode mnie z serca :-)
Nauczycielom, sprzątaczkom, paniom z kuchni, robotnikom, policjantom, pielęgniarkom, lekarzom, górnikom, strażakom, paniom na kasach, developerom, bankierom, ministrom, bibliotekarzom...WSZYSTKIM.

Wszystkim czego potrzebują :-)

O co chodzi z Pandorą?
O to, że ta niewinna puszka, którą ona otworzyła, to był DAR, wielki dar : ja to nazywam: WYBOREM.

Prometeusz przyniósł Światło, czyli Wiedzę według mnie, Pandora przyniosła wynikający z Wiedzy, WYBÓR.
Każdy może wybrać...
I wybieramy...
I są konsekwencje ;-)



Pozdrawiam Wszechświecie, twoja Prowincjonalna Bibliotekarka, usilnie porządkująca księgozbiór :-)