Gorset Damy Wszechświecie.

Umarła pani Gorset.
Pisałam o niej Pani Gorset

Umarła już jakiś czas temu, trzy, cztery miesiące. Zrobiła to nagle, niespodziewanie i dość szybko.
Zszokowała wszystkich, swoich kolegów i koleżanki z pracy, zostawiając nas w szarej przestrzeni strachu i niedowierzania. Nikt się nie spodziewał, myślę, że ona sama najbardziej.

Kiedy ją poznałam, jakieś dziesięć lat temu, znielubiłam od razu. Paniusia z tapirowanym i lakierowanym hełmem na głowie, w beznadziejnej garsonce szaroburej, w czółenkach na grzybku.
Z zaciśniętymi ustami, zawsze prościutka, obwieszana złotymi łańcuszkami, kolczykami i pierścionkami.
Czułam, że nigdy nie wyluzowuje, czułam to jej wewnętrzne drżenie, choć wtedy nie rozumiałam jeszcze, że rezonuje ze mną i nie rozumiałam, czemu tak mi gra na nerwach. Wszyscy mówili, że jest elegancka i zadbana, ja widziałam kobietę pozbawioną wyobraźni, zakleszczoną w dogmatach i perfekcjonistkę, która za wszelką cenę musi postawić na swoim. Na biurku PaniG zawsze był idealny porządek. Wszystko miało swoje miejsce. Każda czynność miała swój program niezmienny.
Każda ściereczka miała swój przydział.
Pamiętam, że kiedyś przyszła do biblioteki w białym t-shirtcie i dżinsach. Coś tam rozmawiałyśmy i dostała telefon od dyrektora, że musi zanieść do szkoły jakieś papiery, Zaczęła cała drżeć, zdenerwowała się strasznie. Okazało się, że bluzeczka i dżinsy to był jej strój do sprzątania, miała poukładać w magazynku publikacje turystyczne. Absolutnie nie mogła w dżinsach i zwykłym
t-shirtcie pokazać się u dyrektor szkoły. Pamiętam jej słowa: dlaczego on mi to robi?
Znaczy dyrektor, czemu ją wysyła, kiedy ona ma inne zadania. Na nic były tłumaczenia, że wejdzie, odda i wyjdzie. Że bluzeczka czyściutka i dżinsy ok. Pojechała do domu, do sąsiedniej wsi, przebrała się i dopiero odwiozła papiery. Oczywiście włożyła marynarkę, spodnie na kant, inną bluzkę, poprawiła włosy.
Przyznaję, śmiałam się wtedy z niej strasznie. Cóż, ślepość jeszcze na oczach była, to mogłam się pośmiać złośliwie. Czasem przekładałam jej na biurku rzeczy, dla żartu niby...
Sorry PaniG ;)

PaniG miała PLAN. Zostało jej trzy miesiące do wieku emerytalnego, ale chciała jeszcze popracować rok, póki córka nie skończy studiów. Jej prawo. Ale nie wszystko toczy się jak chcemy. Poproszono ją jednak o przejście na emeryturę. Obiecano zatrudnić w sezonie turystycznym już jako emerytkę. Dla zachęty nie dostała podwyżki, którą dostali wszyscy. To było za dużo.
PaniG zapadła się w sobie, nie mogła tego przegryźć, nie mogła sobie tego ułożyć, tak okropnie ją potraktowano. Poszła na tydzień urlopu, dostała zapalenia zatok, potem jej się pogorszyło, potem wylądowała w szpitalu, potem znienacka umarła w tymże.
Zajęło to, w miarę zdrowej kobiecie, tydzień.
Przeraziła nas wszystkich.

A ponieważ ja już w temacie własnego perfekcjonizmu zaczęłam grzebać, osobiście przeraziłam się najbardziej.

Zawsze uważałam się za bałaganiarę. Większość rzeczy nie ma u mnie stałego miejsca, w szafie wszystko skotłowane, na toaletce piramidki z kosmetyków, w kuchni słoiki niezniesione do piwnicy...
Nie, nawet nie będę pisać ;) Za dużo.
Wszędzie bałagan, niedoróbki, nieogarniątka...Więc gdzie ten mój perfekcjonizm?
W mojej głowie on się panoszył.
Że muszę być dobrą mamą, być dobrą żoną, być dobrą bibliotekarką.
Że jak się do czegoś już biorę, to ma być wykonane profesjonalnie i fachowo.
Że lenistwo jest złe, że muszę być w ruchu cały czas. Działać, robić, nie marnować życia.

Że błędy nie wchodzą w rachubę.
Mój PLAN ich nie zakładał.
Nie dałam sobie żadnych forów.

A ponieważ Wszechświat daje ci zawsze to, o co prosisz, dostałam WSZYSTKO.
Bo tak naprawdę prosiłam o potwierdzenie, że jestem do niczego.
Czyż nie o to proszą perfekcjoniści?
O wieczne porządkowanie, wieczne poprawianie, wieczne układanie widzianego wokół bałaganu?
 A bałaganem jesteśmy my. Jak Kopciuszek wybierający mak z popiołu, wiemy, że się nie da.
Ale ściubimy. I się nie daje.
Wiec jesteśmy do niczego, bo Kopciuszek jednak poradził sobie.

Więc perfekcjonista MUSI widzieć, szukać bałaganu, niedoróbek, wad. Musi to znaleźć by naprawić.
Nie ma totamto, zamówiłeś, masz.
Wszechświat nas kocha.

 I jeszcze jedna historia do mnie trafiła. Mam koleżankę, fajna, dobra dziewczyna.
Perfekcjonistka oczywiście. Prowadzi zespół taneczny w szkole, tańce ludowe. Świetnie to robi.
Dużo wysiłku włożyła w to, by się tego nauczyć, zachęcić dzieci i rodziców, przełamać niechęć dyrektorek i, mimo zawiści koleżanek, nie poddać się i działać. Udało się jej to wszystko, już niedługo 15-lecie. Ale ona wcale nie czuje się dobrze z tym sukcesem. Wręcz przeciwnie. Czuje się niedoceniona. Jakby nikt nie widział, ile ją to kosztowało, nikt nie dziękuje za bardzo...Taaa.

Kilka lat temu sprowadziła się w nasze strony inna moja znajoma. Posłała córkę do szkoły i tam dziewczynka dowiedziała się, że jest taki zespół do tańczenia. Więc zaczęła robić wywiad na ten temat: jak tam się dostać i czy to fajne. I inne pięcioklasistki jej odpowiedziały: uważaj, bo jak się zapiszesz, to ta pani zrobi tak, że już ZAWSZE będziesz tańczyć...
Ustami dzieci prawda przemawia.

fotos z filmu Jojo Rabbit.

Inna strona perfekcjonizmu: mały hitler.

Każdy perfekcjonista zrobi wszystko, za pomocą każdego dostępnego narzędzia, by uporządkować. Położyć każdy przedmiot na miejsce. Skoryguje każdą wadę postawy. Wyszoruje każdą plamę, wytnie każdą niedoskonałość na ciele Wszechświata. 

Choćby tą niedoskonałością miał być on sam....

AUĆ...

Pozdrawiam Wszechświecie, Twoja Prowincjonalna Bibliotekarka, zastygła ze ściereczką w ręce...