Wszechświecie, wszyscy na spacerze :-)

Wszyscy spacerują :-)
Dzisiaj i ja poszłam.
Od rana coś w duszy piskało: słońce, słońce, idziemy nad Bug :-)
Moja światłoczułość wygenerowała taką potrzebę, że już o 10 rano z suczką, uzbrojona w aparat, którego nie umiem obsługiwać, znalazłam się na drodze prowadzącej na błonia nad rzeką.
Z aparatem fotograficznym Męża to pogadałam tak: ja wyceluję na to co chcę mieć na zdjęciu, nacisnę jeden z dwóch przycisków, które znam, a ty aparat rób swoje. I wysłałam w jego kierunku Miłość ;-)
Więc jakby co, to gadaj Wszechświecie z aparatem :-)

Tak serio, to nie umiem zdjęć robić, nie znam się, ale chciałam pokazać Podlasie nad Bugiem.
Bo u nas też ślicznie.
No i umiem posługiwać się XnView :-)

Więc poszlim...

Tu się formuje grupa spacerowa. Moja Fasola jest najmniejsza. Te dwa większe, to Dziewczynka i Dred, dwa psy wolnożyjące, które dokarmiam. Akurat byli i dołączyli się. Radośnie :-)

U nas wyjście z miasteczka, to pięć minut. I jesteśmy poza cywilizacją...mniej więcej.

To jest droga prosto nad Bug. Tak rano nie było nikogo. 

Wczoraj jeszcze nie było kry, tak mój syn powiedział, dzisiaj, jak widać. 

Płynie sporo.

Kra szura, szeleści, trze, szemrze...Ociera się o brzeg, jedna o drugą, stuka o drzewo...

Cały czas słychać te odgłosy. Dziwny szum. Drzewa na brzegu gadają swoje, ptaki pokrzykują, śnieg skrzypi pod butami, sucha trawa trzeszczy. Taka cisza wypełniona Życiem.

Fasola zdecydowała się zrobić kupkę tuż nad brzegiem. Sport ekstremalny :-)

Dziewczynka za to, tu się urodziła i tu mieszka. To dla niej dom.

Bobry pracowały nad tym drzewem kilka lat. To był trójdrzew, teraz już tylko jedno drzewo stoi, zobaczymy czy przetrwa lato.

Strasznie podoba mi się wzór kry. I blaski słońca odbijające się od wody i lodu. Wszystko co świeci i błyszczy teraz zbieram jak sroka :-)

Te kolory...! Wszystko rozmazane, bo lekka mgiełka w powietrzu była. Ale dzięki temu, krajobraz był miękki, złagodzony, jak przykryty muślinem. 

Towarzyszył mi też Dred. Kumpel Dziewczynki. Jest u nas trzy lata. Wolny duch. Szukałam mu domu, ale bezskutecznie. Chłopak ma złote serce. I urok cwaniaka :-) Uwielbia ganiać za samochodami i rowerzystami, niestety. Taki sport. Przychodzi kiedy mu pasuje. 

Ale posiłki docenia :-) Jakby komu wpadł w oko, to w granicach Polski dowiozę :-)

Przydałby mu się dom, bo już kilka razy zdejmowałam z niego wnyki. Szczęściarz.

No i co to za spacerek bez kota :-) 

Kot zawsze musi być. Ten akurat niegłupi, jak nas zobaczył szybciutko ewakuował się na drzewo.

Aparat musiał duże zbliżenie zrobić, ale dał radę :-)

To ja ;-) 

A tam niżej serduszko, które zakukało do mnie na powrocie :-) Lazłam zmęczona pod górkę, sapiąc jak parowóz i marząc o tym by mnie ktoś popchnął, albo lepiej zatachał do domku.

I westchnęłam do Wszechświata, że ciężko...

Paczę, a tu pod nogami...

Ano, nigdy nie jesteśmy sami, zawsze ktoś słucha.

Czasem, Wszechświecie, robisz sobie z nas żarty :-)

To miłe :-)