Wszechświecie, pomyliłam się.

Grudzień mnie napędzał. Święta, Sylwester, prezenty, organizacja. Załatwiam to czy tamto, bronię się przed tym, za to inne, biorę.
Kokosiłam się jak kura w gnieździe w rzeczywistości, próbując znaleźć najwygodniejszą pozycję w szaleństwie, w miarę łagodnie przetrwać czerwono-zielone tornado. To akurat się udało.
Ale...
Kiedyś mój lekarz, wypisując mi antydepresanty powiedział, że one nie leczą. One tylko sprawią, że wychylenia depresji maleją, stają się łagodną falą, która powolutku faluje pod spodem. Czasem mocniej się wychyli, czasem lżej, ale jest.
Tak właśnie było, dopóki nie zdecydowałam się na terapię.
Dużo czasu zajęło mi też dostrzeżenie tej fali, płynącej obok mnie, gdziekolwiek bym nie była.
Wtedy też myślałam, że to się dzieje poza mną. Jakby niezależnie. Łatwiej było tak myśleć, że to nie ja mieszam na palecie i, że, to nie moja ręka z pędzlem maluje szarą falę.

Od września, po pogrzebie taty, postanowiłam poczuć się lepiej.
Od wiosny choroba taty przesłaniała słońce, rzucała cienie, kłuła jak jałowiec, burzyła spokojny sen, męczyła strachem i odpowiedzialnością. Podróże przez lekarzy, poradnie, badania wysysały siły moje i taty. Biorąc pod uwagę nasze nie najlepsze układy, naszą przeszłość, ciężkie to było dla mnie. Dla niego pewnie jeszcze bardziej.
Ale nadszedł koniec, zakończyło się najlepiej jak mogło. Spokojnie i bez bólu dla niego.
Więc mogłam poczuć ulgę z dobrze wykonanego zadania.
I postanowiłam poczuć. Wczuwałam się w tę ulgę, ale im bardziej wczuwałam się, tym bardziej ona tak jakoś się gubiła. Jak się gubiła to trzeba było ją znaleźć. Medytowałam, robiłam ćwiczenia relaksacyjne, uspokajałam głowę i serce. Przez chwilę było lepiej, ale znów pojawiał się atak paniki, kiedy spokojnie siedziałam w fotelu i czytałam książkę. Ciało zaczynało wibrować, oddech przyśpieszał, pojawiał się lęk, kiedy go zauważałam nie potrafiłam już rozsądnie myśleć. Radzi się w takich razach po prostu przeżyć tę emocję. Szłam do sypialni, kładłam się na łóżku i płakałam, trzęsłam się i smarkałam, aż lęk w końcu się wypalał i zostawała pustka i zmęczenie. I tak do następnego razu.
Postanowiłam spotkać się z moją terapeutką. Bo coś sama nie radzę. A przecież tak dobrze mi szło i tak dużo ogarnęłam. A tu klops. Dwa lata po zakończeniu terapii do poprawki.
Okazało się, że muszę czekać najpierw na spotkanie z psychiatrą, miesiąc, potem drugi miesiąc na miejsce u terapeutki. Ale o dziwo, sam fakt, zapisania się i czekania uspokoił mnie na tyle, że poczułam się faktycznie lepiej.

No i jestem po spotkaniu :-)
Wcale mi nie lepiej, tylko gorzej.
Bo się cholernie pomyliłam Wszechświecie...

Pojechałam po pogłaskanie po główce i przytulenie BiednejMałejAni. Że była dzielna i to wszystko tak dobrze załatwiła i zniosła. Że ogarnęła, że pomogła, że zaopiekowała się. Super, zrobiła to wszystko. Tylko zapomniała o sobie. Znów łatwiej było zapomnieć o sobie i mieć pretensje do Wszechświata, że źle.
A źle, bo zapomniałam o sobie. Zapomniałam, że mam płakać, że mam się przytulać, zapomniałam, że mogę i potrzebuję czuć swój ból, a nie innych, że swoim bólem mam się też zaopiekować, zobaczyć go i przytulić.
Łatwiej zająć się czyimś bólem, to prostsze.
To umiem. To wypracowałam bardzo wcześnie i umiem się tym posługiwać.

A pożegnania są trudne. Więc można spróbować je ominąć.

RUN Forest, RUN...

Mam dobrą terapeutkę :-) Solidnie mi dała do wiwatu.
Bo jeszcze jedno do mnie doszło. Coś jak walnięcie młotkiem w głowę. Można przeczytać setki książek i artykułów, tam ci wszystko napiszą jak krowie na miedzy. Ale jak nie chcesz zobaczyć, to nie zobaczysz i już.
Żałoba ma swoje prawa. Jeśli je ominiesz, wrócą jak bumerang. Dla niepoznaki się przebiorą. Mrowienie skóry głowy, napady lęku, zaburzenia snu, drętwienie rąk, twarzy...co tam kto sobie wybierze. Może być zapalenie zatok na ten przykład :-)

Bo tak...

Kiedy umierał mój tata, obok, całkiem nie zauważony, umierał ktoś jeszcze.

Umierał mój tata, ten Drugi.

Ten, który mnie przewijał gdy byłam mała, który nosił mnie na barana po łąkach i pokazywał motyle. Ten, który nie tykał alkoholu, ten, który przychodził do przedszkola na przedstawienia, ten, którego się nie bałam, ten, który przytulał i ten, który powiedział: kocham cię córko.
Mimo, że istniał tylko w mojej wyobraźni i mojej nadziei, żył równoległym życiem do mojego.
Płynął obok mnie.

I ten Drugi też odszedł.
A był tak realny jak ten Pierwszy.
Pochowałam dwóch ojców. I teraz czas na żałobę.

Tak to Wszechświecie.